Ja z mamą kupiłyśmy jej nowy telefon, o który sama nas wcześniej prosiła – mówiła wprost, iż liczy na telefon, bo jej stary się popsuł. Ale gdy przyszły nasze urodziny, to ona podarowała mojej mamie tani szlafrok, a mnie koszulę nocną.
Ciotka w ogóle ma dla mnie dziwaczne podejście do obchodzenia urodzin. Najbardziej zapamiętałam jej jubileusz dwa lata temu, kiedy skończyła 55 lat. Zaprosiła wtedy pół miasta – znajomych, krewnych, także takich, których na oczy wcześniej nie widziałam. Imprezę zorganizowała w domu. Ja, mama i jedna z jej synowych pomagałyśmy nakrywać do stołu, bo gości było naprawdę wielu.
W dzisiejszych czasach na urodziny daje się raczej pieniądze – łatwiej, bo trudno trafić z prezentem, a jubilat sam sobie coś wybierze. Po imprezie, gdy wszystko już ucichło, ciotka zebrała nas, żebyśmy pomogły jej policzyć zawartość kopert. Pieniędzy było sporo, ale nie brakowało też paczek z prezentami. I to właśnie najbardziej ją rozłościło: „Jak mogli nie dać mi pieniędzy? Po co mi ten grat?” – mówiła z niezadowoleniem.
A przecież ona sama zawsze daje rzeczy ze swojego sklepu z odzieżą, i to niedrogie. Na przykład jedna z naszych krewnych dała jej tysiąc złotych, a w zamian dostała koc wart trzysta. Nietrudno policzyć, kto tu wychodzi na plus.
Dlatego nie rozumiem jej oburzenia. jeżeli ktoś oczekuje wartościowych prezentów, sam powinien dawać coś na poziomie. Coraz mniej chce mi się chodzić na jej imprezy. A ona i tak dzwoni kilka razy przed każdymi imieninami i dopytuje, czy pamiętamy, na którą mamy przyjść.
Co z tym zrobić? Sama już nie wiem. Czy bliscy powinni się tak zachowywać? Nigdy nie czuję euforii na jej uroczystościach – bo zawsze, gdy goście już wychodzą, ona zostaje niezadowolona ze wszystkiego i wszystkich.
