Przenikliwy wiatr i błysk życzliwości
Tego zimowego wieczoru wiatr wył, a ulewa przemokła moją zniszczoną bluzę do suchej nitki. Szedłem po śliskim chodniku do sklepu spożywczego, czując, jak mróz wgryza się w każdy centymetr skóry. Buty chlupały przy każdym kroku, więc mocniej otuliłam się płaszczem. „Tylko naprzód, Kinga” – szepnęłam do siebie, przypominając słowa mamy: „Trudne chwile nie realizowane są wiecznie”.
Mając 23 lata, nie sądziłam, iż będę tak zagubiona, ledwie wiążąc koniec z końcem, z zaledwie 200 złotych na koncie. Życie stało się pasmem wyczerpujących wyjazdów służbowych, długich zmian w sklepie sportowym w centrum Warszawy i cichego bólu po stracie rodziców, którzy zginęli w wypadku samochodowym. W jednej chwili wszystko się zawaliło – zaległe kredyty studenckie, czynsz, bezradność.
W sklepie wzięłam koszyk i ostrożnie przeszłam między półkami. Gdy wzięłam puszkę pomidorówki, ulubionej zupy mamy, łzy napłynęły mi do oczu. „Mamo, obyś była ze mną” – wyszeptałam. Przy kasie stał mężczyzna w wytartej bluzie, licząc drobne. „Przepraszam, chyba brakuje mi trochę” – powiedział cicho. Bez namysłu wyciągnęłam banknot i zapłaciłam za jego chleb. Jego wzrok wyrażał wdzięczność. „Dziękuję. To więcej, niż pani myśli. Nie jadłem od dwóch dni”.
Uśmiechnęłam się lekko. „Wiem. Czasem choćby mały gest znaczy wszystko”.
Wiadomość, która zmieniła wszystko
Wieczorem, w ciszy mojego małego mieszkania, znalazłam w kieszeni kartkę, którą mi wtedy podał. Była pomięta, ale dało się odczytać:
*„Dziękuję, iż uratowała mi pani życie. Może pani nie pamięta, ale już raz to pani zrobiła”.*
*Trzy lata temu. Kawiarnia „U Lucyny”.*
Serce zabiło mi szybciej. „U Lucyny” – to miejsce pamiętałam. Tam, podczas burzy, kupiłam kawę i rogala przemokniętemu mężczyźnie. Czy to był on? Czy ten drobny akt dobroci naprawdę coś zmienił?
Nowy początek
Następnego ranka obudziłam się z dziwną determinacją. W drodze do pracy minęłam budkę z kebabem koło centrum handlowego. Przy niej siedział starszy mężczyzna z wychudzonym psem. Bez zastanowienia kupiłam dwa kebaby i kawę. Gdy podałam mu jedzenie, wsunął mi w dłoń zmiętą kartkę: „Przeczytaj w domu”.
Wieczorem, gdy córka Zosia zasnęła, wyciągnęłam kartkę. Znów te słowa: *„Dziękuję, iż uratowała mi pani życie. Już raz to pani zrobiła”*.
Zrozumiałam wtedy, iż dobro wraca – często, gdy najmniej się tego spodziewamy.
Spotkanie z przeszłością
W kolejnych dniach wróciłam do tej budki. Mężczyzna przedstawił się: „Jestem Mikołaj Kowalski”. Okazało się, iż tamten dzień w kawiarni dał mu siłę, by zmienić swoje życie. Dziś pracuje, ma dach nad głową.
„Pani dobroć uratowała mnie dwa razy” – powiedział.
Kilka tygodni później, podczas rozmowy o pracę w nowej firmie, w drzwiach stanął… Mikołaj. W garniturze. CEO. „Twoje CV przykuło moją uwagę” – uśmiechnął się. „Wierzę w drugie szanse. I w to, iż dobro zatacza koło”.
Dostałam tę pracę.
Epilog: Koło się zamknęło
Minęły dwa lata. Dziś moje życie jest pełne nadziei. W pracy promujemy ideę biznesu opartego na ludziach. W domu słucham śmiechu Zosi. A gdy wieczorem patrzę przez okno na deszcz, wiem – choćby najmniejszy gest życzliwości może zmienić czyjeś życie.
I wrócić do nas, gdy najbardziej tego potrzebujemy.
