Po pogrzebie mojego męża mój syn powiedział: Wysiadaj, ale nie miał pojęcia, co już zrobiłam. Pewnie nie przeżyłbyś takiego wyroku, chyba iż straciłeś już tak wiele, iż nie ma ci już co zabrać. Zanim się rozsiądziesz, poświęć chwilę, żeby polubić film i zasubskrybować, ale tylko jeżeli naprawdę podoba ci się to, co tu robię. A kiedy to zrobisz, powiedz mi, skąd mnie słuchasz i która jest godzina.
Zobaczmy, ile serc jeszcze bije tej nocy. Teraz zgaś światła, może włącz wiatrak, żeby słyszeć cichy szum, i zaczynajmy. Śmieję się.
Oczywiście, śmieję się. Myślę, iż żartuje. Bo kto tak robi? Kto zabiera matkę, która sześć dni temu pochowała męża, na skraj miasta i każe jej wysiąść? Miałam na sobie stare kapcie.
Kapcie mojego męża, Leona, a adekwatnie. Chodziłam w nich po domu od pogrzebu. Nie pasowały mi.
Nigdy nie pasowały. Ale nie mogłam jeszcze założyć prawdziwych butów. Jeszcze nie.
Mówisz poważnie? pytam. Mój głos jest lekki, jakbyśmy tylko próbowali. Jakby to wciąż była gra.
Wtedy na mnie spojrzał. I wtedy zrozumiałam. Nie mrugnął, nie drgnął.
Po prostu podał mi moją torebkę, jakby to był wynos. Dom i pensjonat są teraz moje powiedział. Kamila już zmienia zamki.
Kamila, jego żona, z uśmiechem jak rozciągnięty plastik i tym cichym, protekcjonalnym tonem, który sprawiał, iż wszystko brzmiało jak błogosławieństwo i ostrzeżenie jednocześnie. Mrugnęłam mocno, jakby droga miała się zmienić, jakby on miał się uśmiechnąć i powiedzieć, iż to pomyłka, nieporozumienie, okrutny żart. Ale tego nie zrobił.
Moje drzwi były już otwarte. Moje kapcie dotknęły żwiru. I zanim zdążyłam złapać oddech, auto ruszyło do tyłu.
To szaleństwo powiedziałam. Mój głos choćby nie drżał. Był zbyt spokojny, żeby się trząść.
Nie możesz po prostu Jestem twoją matką, Janku. Nie odpowiedział. Tylko rzucił przez ramię: Zrozumiesz. Zawsze rozumiesz. I odjechał. Bez bagaży.
Bez telefonu. Bez planu. Tylko torebka, płaszcz i dźwięk opon na mokrej drodze, oddalający się ode mnie jak dym.
Nie płakałam. Nie wtedy. Po prostu tam stałam.
Proste plecy. Sztywny kręgosłup. Wiatr smakował solą i rdzą.
Mgła otulała mnie, miękka, ale ciężka, jakby próbowała zapamiętać mój kształt. Patrzyłam, jak jego tylne światła znikają. A wraz z nimi 40 lat życia, które pomogłam zbudować.
Ale oto, czego mój syn nigdy nie zrozumiał. On mnie nie porzucił. Uwolnił mnie.
Myślał, iż mnie wyrzuca. Tak naprawdę otworzył drzwi, o których istnieniu nie wiedział. Bo nie miał pojęcia, co zrobiłam, zanim jego ojciec umarł.
Pochowaliśmy Leona zaledwie sześć dni wcześniej. Prawie nic nie pamiętam z pogrzebu, poza tym, jak trawa wsysała moje obcasy i jak Janek nie chciał na mnie patrzeć. Kamila trzymała się jego ramienia jak bluszcz, dusząc płot.
Pamiętam, jak nachyliła się do księdza, szepcząc na tyle głośno, żebym usłyszała: Ona nie myśli trzeźwo. To żałoba. Nie podejmuje racjonalnych decyzji. Wtedy myślałam, iż chce być delikatna. Że ma dobre intencje.
Ale teraz, stojąc w tej mgle, zrozumiałam, czym naprawdę był tamten moment. Był pierwszym ruchem w przewrocie. Leon powierzył Jankowi dokumenty hospicyjne.
Nie chciałem obciążać syna mówiłam sobie. Już miał wystarczająco na głowie.
Wszystko, czego chciałam, to dać Leonowi godność w ostatnich tygodniach. Ale gdzieś między formularzami a telefonami do ubezpieczalni coś się wymknęło. Coś z moim nazwiskiem.
Coś sfałszowanego. Nie znałam jeszcze pełnej skali, ale wiedziałam wystarczająco, żeby poczuć, jak w piersi rozkwita choroba, jak ogień pod lodem.
To nie była tylko zdrada. To była kradzież. Wszystkiego.
Mojego męża. Mojego domu. Mego głosu.
Pensjonatu, który Leon i ja zbudowaliśmy od zera, z rękami poplamionymi farbą i meblami z drugiej ręki. Miejsce, które zaczęło się od dwóch pokoi, przenośnej kuchenki i garści nadziei. Janek zawsze był sprytny.
Zbyt sprytny. Już jako dziecko znajdował luki w zasadach. Ale ta przebiegłość wyrosła na kły, gdy połączył siły z Kamilą.
Ta kobieta potrafiła zamienić uprzejmość w broń. Zaczęłam iść. Nie wiedziałam dokąd, tylko iż nie mogłam stać w miejscu.
Nie w tej mgle. Nie w tych kapciach. Kolana bolały.
Usta były suche. Ale szłam. Mijałam ociekające wodą drzewa.
Mijałam porośnięte mchem płoty. Mijałam duchy wszystkiego, co oddałam, żeby mój syn wyrósł na dorosłego. Około czwartego kilometra coś we mnie się uspokoiło.
Ciche, ale stanowcze. Oni myślą, iż wygrali. Myślą, iż jestem słaba.
Że można mnie wyrzucić. Ale zapomnieli o jednym. Wciąż mam księgę rachunkową Leona.
Wciąż mam sejf. A co najważniejsze wciąż mam swoje nazwisko na tytule własności. Jeszcze nie umarłam.
Mgła lepiła się do mnie jak pot. Nogi płonęły. Oddech był płytki.
Ale nie przestałam. Nie dlatego, iż nie byłam zmęczona. Byłam.
Boże, byłam. Ale gdybym się zatrzymała, zaczęłabym myśleć. A gdybym zaczęła myśleć, rozpadłabym się.
Minęłam linię energetyczną. Kruk obserwował mnie z góry, jakby rozumiał. Jakby wiedział.
Przypomniałam sobie małe karteczki, które wkładałam Jankowi do śniadaniówki. Jesteś dzielny. Jesteś dobry. Kocham cię. Kroiłam jego kanapki w kształty dinozaurów. Czytałam mu cztery książki każdej nocy.
Nauczyłam się choćby pleść warkocze w jego włosach, bo chciał fryzury wojownika. A teraz byłam śmieciem na poboczu. Ten chłopiec, który biegł w moje ramiona po koszmarze, zniknął.
Zastąpił go mężczyzna, który mógł mnie wyrzucić jak wczorajsze gazety. Nie pamiętam, ile kilometrów przeszłam.
Sześć, może więcej. Ale gdy zobaczyłam wyblak
