Po pogrzebie męża mój syn zabrał mnie na peryferie miasta i powiedział: Wysiądź tutaj z autobusu. Nie możemy się już tobą zajmować. Ale w sercu ukrywałam tajemnicę, której żal będzie ich prześladować do końca życia
Tego dnia, gdy pochowaliśmy męża, padał delikatny deszcz. Ten mały czarny parasol nie wystarczał, by osłonić samotność mego serca. Trzymałam kadzidło, patrząc na świeżo wykopany grób, którego ziemia wciąż była wilgotna, i drżałam. Mój towarzysz prawie czterdziestu lat mój Marek stał się garścią zimnej ziemi.
Po pogrzebie nie miałam czasu pogrążyć się w smutku. Mój najstarszy syn, Bartek, któremu mąż ufał bezgranicznie, natychmiast przejął klucze do domu. Lata temu, gdy Marek był jeszcze zdrowy, powiedział: Ty się starzejesz, ja się starzeję, przekażmy wszystko na nazwisko naszego syna. jeżeli wszystko będzie na niego, on weźmie odpowiedzialność. Nie sprzeciwiłam się. Którzy rodzice nie kochają swoich dzieci? Tak więc dom, dokumenty, wszystko przeszło na Bartka.
Siódmego dnia po pogrzebie Bartek zaproponował mi spacer. Nie spodziewałam się, iż ta podróż będzie jak cios nożem. Pojazd zatrzymał się na obrzeżach Poznania, niedaleko przystanku autobusowego. Bartek, zimnym głosem, oznajmił:
Wysiadaj tutaj. Moja żona i ja nie możemy się już tobą zajmować. od dzisiaj musisz radzić sobie sama.
W uszach dzwoniło mi, wzrok się zamglił. Myślałam, iż źle usłyszałam. Ale jego oczy były twarde, jakby chciał mnie natychmiast wypchnąć. Zostałam sama na poboczu drogi, obok sklepu z alkoholem, z ledwie torbą ubrań. Tamten dom gdzie żyłam, gdzie opiekowałam się mężem i dziećmi był teraz na jego nazwisko. Nie miałam prawa wrócić.
Mówią: Gdy tracisz męża, zostają ci jeszcze dzieci. Ale czasem mieć dzieci to jak nie mieć żadnych. Własny syn wyrzucił mnie na margines. Ale Bartek nie wiedział jednego: nie byłam całkiem bezbronna. Zawsze miałam przy sobie książeczkę oszczędnościową: pieniądze, które Marek i ja odłożyliśmy przez całe życie, ponad sto tysięcy złotych. Ukrywaliśmy je, by nikt, choćby dzieci, o nich nie wiedział. Marek mawiał: Ludzie są dobrzy dla ciebie tylko tak długo, jak coś trzymasz w dłoni.
Tego dnia postanowiłam milczeć. Nie będę błagać, nie wyjawię sekretu. Chciałam zobaczyć, jak potraktują mnie Bartek i samo życie.
Pierwszej nocy po porzuceniu schroniłam się pod daszkiem małej herbaciarni. Właścicielka ciocia Basia ulitowała się i podała mi gorącą herbatę. Gdy opowiedziałam, iż straciłam męża, a dzieci mnie zostawiły, westchnęła tylko:
Dziś wiele takich historii, siostro. Dzieci czasem cenią pieniądze bardziej niż miłość.
Wynajęłam mały pokój, płacąc z odsetek od oszczędności. Byłam ostrożna: nigdy nie zdradziłam, iż mam pieniądze. Żyłam skromnie: nosiłam stare ubrania, kupowałam tani chleb i soczewicę, starałam się nie rzucać w oczy.
Wiele nocy zwijałam się w łóżku, wspominając stary dom, skrzypiący wentylator pod sufitem, zapach herbaty z przyprawami, którą gotował Marek. Wspomnienia bolały, ale mówiłam sobie: dopóki żyję, muszę iść dalej.
Powoli przyzwyczajałam się do nowego życia. W dzień szukałam pracy na targu: mycie warzyw, noszenie towarów, pakowanie. Płacili grosze, ale nie miałam wyboru. Chciałam być niezależna. Sprzedawcy nazywali mnie pani Jadwiga. Nie wiedzieli, iż po zamknięciu targu wracałam do pokoju, wyjmowałam książeczkę, spoglądałam na nią i chowałam z powrotem. To był mo
