Po latach wspólnego życia Krzysztof nagle mówi, iż się zakochał nie we mnie, i nie zamierza tego ukrywać.
Zapalam czajnik, bo kiedy rzeczywistość zaczyna przeciekać, człowiek odruchowo naprawia ją wrzątkiem. Krzysztof stoi przy framudze, jakby właśnie wrócił z biegu, a nie z decyzji, która przewraca dom. Mówi spokojnie, tak jakby opowiadał o zmianie planów na weekend.
Zakochałem się. Nie chcę cię okłamywać. Nie potrafię tego powstrzymać. Każde słowo jest dopasowane, bez przymiotników, bez ozdobników. W tej surowości kryje się coś zimnego jak szpitalna biel.
Piętnaście lat temu po raz pierwszy przywiózł mnie pod ten adres w Warszawie. Tu będziemy mieć kuchnię z długim stołem żartował, stukając palcami w surową cegłę. Kuchnia jest. Stół też.
Po latach ta przestrzeń zamienia się w miejsce podpisywania paktów logistycznych: kto po przedszkolu, kto do dentysty, kto zamawia worek pelletu, kiedy przyjeżdżają rodzice. Te rozmowy lepkie jak miód wyglądają słodko, ale wiążą ręce. Z tej lepkiej codzienności wyrasta dziś jego spokój. Zakochałem się brzmi dla niego jak zrobiłem coś żywego.
Wiesz, iż to nie list do Mikołaja? pytam. Nie zamawiasz zakochania z dostawą do domu.
Wiem odpowiada. Ale nie chcę udawać, iż nic się nie dzieje. To byłoby gorsze.
Gorsze dla kogo? Dla niego, który nie potrafi unieść tajemnicy, czy dla mnie, której każe dźwigać jego uczciwość? Stawiam przed nim kubek. Herbata paruje, jakby chciała zakryć nasze twarze.
Nie zadaję pytań o szczegóły. Nie chcę katalogu zdrady: dat, miejsc, niespodzianek. Zdrada nie potrzebuje kalendarza, by boleć. Pytam o jedno:
Co zamierzasz?
Nie wiem siada. Wiem, iż nie chcę cię ranić. Ale nie chcę też żyć według cudzych planów. Myślałem o przerwie. O tym, żebyśmy dali sobie czas.
Czas. To słowo w ustach dorosłego mężczyzny brzmi jak kołyska mojej odpowiedzialności. Biorę łyk herbaty. Smakuje jak metal.
Przez chwilę słyszę w głowie wszystkie nasze kiedyś: kiedyś pojedziemy kamperem wzdłuż Bałtyku, kiedyś nauczę się robić pierogi, kiedyś odnowimy balkon. Kiedyś czyli po wszystkim, co pilne. Tymczasem pilne wchodzi dziś przez próg i siada przy stole.
Nie będę z tobą konkurować mówię cicho. Ani organizować casting na lepszą miłość.
Nie chcę rywalizacji odpowiada szybko. Chcę prawdy.
Prawda ma też konsekwencje przypominam. To nie jest ładne słowo. To kartoteki, adresy, numery kont, rozmowy z dziećmi. To wybór, który nie jest zobaczymy.
Krzysztof kiwa głową. Po raz pierwszy spuszcza wzrok. Widzę, jak układa dłonie na stole, jakby liczył ściskane więzi. Nigdy nie zwracałam uwagi na jego ręce. Teraz myślę: te same, co skręcały nasz stół, teraz chcą skręcać własną przyszłość gdzie indziej.
Siadam bliżej. Czuję, iż muszę wyznaczyć zasady, zanim emocje pożrą krzesła spod nóg.
Zostań dziś w pokoju gościnnym mówię. Jutro rano zabierzesz kilka rzeczy. Nie dlatego, iż cię wyrzucam, ale dlatego, iż dom nie jest poczekalnią dla wahania.
Dobrze odpowiada. Przepraszam.
Przeprosiny są dla ciebie. Dla mnie to fakty przerywam. Dzieci dowiedzą się od nas razem, bez opowieści o skomplikowanych sprawach. Zrozumieją tyle, ile będą mogły, ale nie będziemy z nimi grać w teatr w porządku.
Milczymy. Zegar tyka głośniej niż zwykle. W kuchni unosi się zapach cytryny z płynu do blatów. Nagle uświadamiam sobie, iż przez lata budowaliśmy dom dźwiękami: śmiechem, rozmowami, radiem, choćby tym cholernym tykaniem. Teraz jeden komunikat zamienił to w cichą salę gimnastyczną po lekcjach.
Wstaję, otwieram okno. Chłodne powietrze kłuje skórę jak drobne igły. Krzysztof podchodzi o krok, jakby chciał dotknąć, ale się zatrzymuje dobry znak. Może po raz pierwszy od dawna rozumie, iż zakochanie nie daje mu przywileju wchodzenia na cudze terytorium.
Wieczorem, po kolacji z dziećmi (mówimy ostrożnie, bez szczegółów; córka zacisza usta, syn pyta, czy to na zawsze), Krzysztof pakuję torbę. Nie dramatycznie. Cicho stawia kroki. Zostawia kurtkę na wieszaku tę, w której zawsze gubi paragony. Myślę, iż w tej kurtce jest więcej naszego życia niż w jego dzisiejszych słowach.
Gdzie idziesz? pytam.
Do kolegi. Mam klucz odpowiada. Nie chcę zostawiać ci bałaganu.
Bałagan już jest mówię, bez złośliwości. Tylko niewidzialny.
Uśmiecha się smutno. Nie wiem, czy mówię to dobrze.
Milczenie było złe odparłam. Raniło. Najgorsze jest ranić i prosić, by nikt nie krzyczał. Nie będę krzyczeć. Zrobię porządek.
Gdy wychodzi do drugiego pokoju, biorę notes i klucze. Nie po to, by planować życie na nowo w tabelkach, ale po to, by zapisać trzy zdania, które mogę unieść: Nie będę rywalizować. Nie będę udawać. Nie będę jego wieszakiem na wątpliwości. Zamykam notes. Wystarczy.
Noc jest ostra jak szkło. Przewracam się z boku na bok i myślę o wszystkich kobietach, którym podano uczciwość jak prezent bez paragonu. O tych, które zostały bo dzieci. O tych, które odszły bo siebie. Rano wstaję lekkim ruchem, jakby ciało chciało mnie wyprzedzić.
Robię kawę i siadam przy oknie. Krzysztof wychodzi z pokoju gościnnego w koszulce biegowej, w rękach torba. Nie patrzy na mnie z prośbą o wyrok. I dobrze.
Mam zabrać jeszcze coś? pyta.
Tak odpowiadam po chwili. Weź swoje zobaczymy. Zostaw mi ciszę. Ja ją oswoję.
Krzysztof kiwa głową. Całuje w powietrze przestrzeń, którą kiedyś był mój policzek. Zamykam drzwi cicho. Słyszę, jak schodzi po schodach. Raz, dwa, trzy sześć pięter. Gdy milknie, w całym mieszkaniu zapada nagła wyrazistość.
Otwieram lodówkę, wyciągam mleko, włączam zmywarkę. Codzienność potrafi być odważniejsza niż wielkie gesty. Wysyłam do pracy SMS: Biorę dzień wolny. Dzwonię do przyjaciółki: Potrzebuję spaceru. Odkładam pierścionek babci na talerzyk. Nie z przekory, ale z troski o siebie.
Wieczorem dostaję od niego wiadomość: Jestem bezpieczny. Myślę o nas. Nie chcę, żeby to był koniec. Po długiej pauzie odpisuję: Nie chcę być pół-życiem nikogo. jeżeli chcesz być z nią idź. jeżeli chcesz być ze mną wróć, ale bez równoległych planów. Nie dzisiaj. I nie z miłością w cudzysłowie. Nie pisze nic więcej. I dobrze. Są chwile, kiedy brak odpowiedzi jest pierwszym uczciwym słowem.
Czy możemy jeszcze spotkać się po obu stronach tego samego stołu? Nie wiem. Wiem, iż nie będę stać w progu i zamieniać się w znak zapytania. Jutro zmienię pościel, przestawię kubki, wyniosę kartony do piwnicy nie jako rytuał rozpadu, ale jako przygotowanie miejsca na to, co będzie: albo ja w pojedynkę cała, albo my razem całości.
A jeżeli kiedyś zapyta mnie, czy żałuję, iż kazałam mu wyjść tego dnia, powiem: nie żałuję, iż otworzyłam okno. choćby jeżeli jeszcze przez chwilę wpadnie przeciąg. Bo tylko w świeżym powietrzu można sprawdzić, czy to, co zostało, ma oddech.
Czasem, późnymi wieczorami, gdy mieszkanie zasypia szybciej niż ja, w głowie pojawia się cicha myśl, której nie potrafię całkiem uciszyć: a może powinnam była go zatrzymać? Choćby na chwilę dłużej.
