Po 47 latach małżeństwa mąż niespodziewanie zażądał rozwodu. To był cios, po którym nie potrafię się otrząsnąć.

Po 47 latach małżeństwa mój mąż nagle oznajmił, iż chce rozwodu. Jego słowa były dla mnie ciosem, z którego nie potrafię się podnieść.

Kiedyś ślubowaliśmy sobie być razem na dobre i na złe. Przeszliśmy przez choroby, wychowanie dzieci, trudności finansowe i sukcesy, które zdawały się tylko umacniać nasz związek. Ale jednego zwykłego jesiennego wieczoru wszystko zostało przekreślone jedną rozmową.

Stawiałam na stole dwie kawy, gdy usłyszałam jego głos. Spokojny, obojętny:

— Ewa, musimy porozmawiać.

Zatrzymałam się. Takie słowa rzadko wróżyły coś dobrego. Ale to, co powiedział dalej, sparaliżowało mnie:

— Chcę rozwodu.

Przez chwilę świat dookoła przestał istnieć. Wystarczyło kilka sekund, by podłoga w kuchni jakby się rozstąpiła. Upuściłam łyżkę i, ledwie łapiąc oddech, zapytałam:

— Mówisz poważnie?

Spojrzał na mnie tak, jakby dyskutował o kupnie nowej kanapy, a nie niszczył nasze wspólne życie:

— No, Ewo! Chyba nie powiesz, iż to dla ciebie zaskoczenie — uśmiechnął się, a w tym uśmiechu było coś obcego, lodowatego.

Nie mogłam wydusić ani słowa. Całe moje jestestwo buntowało się przeciwko temu, co się działo. A on mówił dalej, jakby dawno przygotował tę przemowę:

— Oboje wiemy, iż między nami już nic nie ma. Nie ma tej iskry, która kiedyś była. Wszystko zamieniło się w rutynę. Nie chcę spędzić reszty życia w tej szarej ciszy. Chcę poczuć się znów żywy. Potrzebuję wolności. Może choćby jeszcze raz się zakochać. Poczuć emocje, o których dawno zapomnieliśmy.

Te słowa kaleczyły mnie jak nożem. Jak on śmiał? Jak mógł mówić o naszym życiu, o latach pełnych prawdziwej miłości, tak lekko, niemal z pogardą?

Przed oczami przesunęły mi się obrazy: jak razem budowaliśmy dom, jak siedzieliśmy przy stole z dziećmi podczas świąt, jak trzymał moją dłoń, gdy rodziłam naszego pierworodnego… Dla niego to wszystko było teraz tylko wspomnieniem, z którego chciał się uwolnić, jak ze starej, znudzonej książki.

Stałam w osłupieniu, nie mogąc uwierzyć, iż ten siwowłosy mężczyzna przede mną to ten sam Marek, z którym szłam przez życie, ślubując wieczną miłość.

— Dlaczego teraz? — tylko to zdołałam wyszeptać. — Dlaczego po tylu latach?

Wzruszył ramionami:

— Bo zrozumiałem, iż jeżeli nie teraz, to nigdy. Nie chcę żałować na łożu śmierci, iż nie żyłem tak, jak chciałem.

Zalała mnie fala gniewu i bólu. A co ze mną? A co z naszymi dziećmi, wnukami, naszym wspólnym domem, świętami, marzeniami? Przecież w tym małżeństwie nie był sam. Dlaczego teraz tylko jego pragnienia się liczą?

Ale on już podjął decyzję. Widziałam to w jego oczach — w tych samych, w których kiedyś zakochałam się bez pamięci.

Tej nocy nie zmrużyłam oka. Próbowałam zrozumieć, gdzie zboczyliśmy z drogi. Może w tej wiecznej rutynie obowiązków, dzieci, domu, zgubiliśmy siebie nawzajem? Może zbyt ufałam, iż nasza miłość jest niezniszczalna?

A może on zawsze marzył o życiu bez mnie?

Ból ściskał pierś jak żelazna obręcz. Czułam się zdradzona. Upokorzona. Zapomniana.

47 lat. Prawie pół wieku. A dla niego to teraz tylko balast, z którego chce się uwolnić.

Marek spakował swoje rzeczy następnego dnia. choćby nie obejrzał się, zamykając za sobą drzwi. A ja stałam w środku pustego mieszkania, które razem urządzaliśmy, i czułam, jak rozpada się wszystko, co uważałam za mój dom, moją ostoję.

W ciszy, przerywanej tylko moim ciężkim oddechem, zrozumiałam: teraz muszę budować życie na nowo. Samotnie.

Minęło kilka tygodni. Stopniowo przyzwyczajam się do bycia sama. Czasem ogarnia mnie panika: co zrobić z domem? Co powiedzieć dzieciom i wnukom? Jak żyć dalej?

Ale gdzieś głęboko w sercu rodzi się słaba, ledwo wyczuwalna nadzieja. Może w tej tragedii jest jakiś sens? Może to jeszcze nie koniec? Może to początek nowego życia, w którym wreszcie będę mogła myśleć o sobie, a nie tylko o cudzych pragnieniach?

Nie wiem. Na razie uczę się po prostu oddychać.

Zrozumiałam w tym czasie trzy rzeczy:

— Nikt nie jest zobowiązany kochać nas wiecznie, choćby ci, którzy przysięgali to czynić.
— Nasze szczęście nie powinno zależeć od kogoś innego.
— Zawsze powinniśmy pamiętać o sobie. choćby w małżeństwie. choćby w miłości.

I może kiedyś znów nauczę się ufać. Sobie.