Po 47 latach małżeństwa mój mąż nagle oświadczył, iż chce rozwodu. Jego słowa były dla mnie ciosem, z którego nie mogę się podnieść.
Kiedyś przyrzekliśmy sobie być razem na dobre i na złe. Szliśmy przez życie ramię w ramię, przez choroby, wychowanie dzieci, trudności finansowe i zwycięstwa, które zdawały się tylko scementować nasz związek. Ale pewnego zwykłego jesiennego wieczoru wszystko zostało przekreślone jednym krótkim wyznaniem.
Stawiałam na stół dwie filiżanki herbaty, gdy usłyszałam jego głos. Spokojny, oderwany:
— Jolanta, musimy porozmawiać.
Natychmiast się zaniepokoiłam. zwykle takie słowa nie wróżą nic dobrego. Ale to, co powiedział dalej, wprawiło mnie w osłupienie:
— Chcę rozwodu.
Przez chwilę świat wokół mnie przestał istnieć. Wystarczyło kilka sekund, by podłoga w jadalni jakby zapadła się pod moimi stopami. Upuściłam łyżeczkę i, ledwo łapiąc oddech, spytałam:
— Mówisz poważnie?
Spojrzał na mnie tak, jakby rozmawialiśmy o kupnie nowej kanapy, a nie burzyliśmy nasze wspólne życie:
— No, Jolanta! Nie powiesz, iż to dla ciebie zaskoczenie — uśmiechnął się, a w tym uśmiechu było coś obcego, lodowatego.
Nie mogłam wydusić słowa. Całe moje jestestwo buntowało się przeciwko temu, co się działo. A on mówił dalej, jakby wcześniej przygotował swoją przemowę:
— Oboje wiemy, iż między nami już nic nie ma. Nie ma tej iskry, która kiedyś była. Wszystko stało się rutyną. Nie chcę spędzić reszty dni w tej szarej ciszy. Chcę poczuć się żywy. Chcę wolności. Może choćby znów się zakochać. Przeżyć te emocje, o których dawno zapomnieliśmy.
Te słowa bolały jak nóż. Jak on śmiał? Jak mógł mówić o naszym życiu, o latach pełnych prawdziwej miłości, tak lekko, niemal z pogardą?
Przed oczami przemknęły mi obrazy: jak razem stawialiśmy nasz dom, jak siedzieliśmy przy stole z dziećmi w święta, jak trzymał moją rękę, gdy rodziłam naszego pierwszego syna… Dla niego to wszystko było teraz tylko wspomnieniem, którego chciał się pozbyć, jak przeczytanej książki.
Stałam jak sparaliżowana, nie mogąc uwierzyć, iż ten siwowłosy mężczyzna naprzeciwko to ten sam Krzysztof, z którym szłam przez życie, któremu przysięgałam miłość na zawsze.
— Dlaczego teraz? — tylko tyle zdołałam wyszeptać. — Dlaczego po tylu latach?
Wzruszył ramionami:
— Bo zrozumiałem, iż jeżeli nie teraz, to nigdy. Nie chcę na łożu śmierci żałować, iż nie żyłem tak, jak naprawdę chciałem.
Zalała mnie fala gniewu i bólu. A co ze mną? A co z naszymi dziećmi, wnukami, naszym wspólnym domem, świętami, marzeniami? Przecież nie był w tym małżeństwie sam. Dlaczego teraz tylko jego pragnienia się liczą?
Ale on już podjął decyzję. Widziałam to w jego oczach — w tych samych, w których niegdyś zakochałam się bez pamięci.
Tej nocy nie zmrużyłam oka. Próbowałam zrozumieć, gdzie zboczyliśmy z drogi. Może w codziennej krzątaninie, w trosce o dom i dzieci, straciliśmy się nawzajem? Może za bardzo wierzyłam, iż nasza miłość jest niezniszczalna?
A może on zawsze marzył o życiu beze mnie?
Ból ściskał pierś jak żelazna obręcz. Czułam się zdradzona. Upokorzona. Zostawiona.
47 lat. Prawie pół wieku. A dla niego to teraz tylko kotwica, którą spieszy się odciąć.
Krzysztof spakował rzeczy następnego dnia. choćby się nie odwrócił, gdy zamykał drzwi. A ja stałam w środku pustego mieszkania, które budowaliśmy razem, i czułam, jak rozpada się wszystko, co uważałam za swój dom, za swoją ostoję.
W ciszy, przerywanej tylko moim ciężkim oddechem, zrozumiałam jedno: teraz muszę nauczyć się żyć od nowa. Sama.
Minęło kilka tygodni. Powoli przyzwyczajam się do samotności. Czasem ogarnia mnie panika: co zrobić z domem? Co powiedzieć dzieciom i wnukom? Jak żyć dalej?
Ale gdzieś głęboko w sercu zaczyna kiełkować słaba, ledwo wyczuwalna nadzieja. Może w tej tragedii jest jakiś sens? Może to jeszcze nie koniec? Może to początek nowego życia, w którym wreszcie będę mogła pomyśleć o sobie, a nie tylko o pragnieniach innych?
Nie wiem. Na razie uczę się oddychać.
Czego się nauczyłam przez ten czas:
— Nikt nie jest zobowiązany kochać nas wiecznie, choćby ci, którzy składali takie przysięgi.
— Nasze szczęście nie powinno zależeć od nikogo innego.
— Zawsze powinniśmy pamiętać o sobie. choćby w małżeństwie. choćby w miłości.
I może kiedyś znów nauczę się ufać. Sobie.
