**Dziennik osobisty**
Mały gabinet weterynaryjny zdawał się kurczyć z każdym moim oddechem, jakby ściany czuły ciężar tej chwili. Niskie sufity przygniatały, a pod nimi brzęczały jarzeniówki ich chłodne światło zalewało wszystko, odmalowując rzeczywistość w odcieniach bólu i pożegnania. Powietrze było gęste od niewypowiedzianych emocji, naelektryzowane uczuciami, których nie dało się wyrazić słowami. W tej ciszy, głębokiej jak ostatni oddech, każdy dźwięk wydawał się świętokradztwem.
Na metalowym stole, przykrytym starym, kraciastym kocem, leżał Burek niegdyś potężny owczarek podhalański, pies, którego łapy pamiętały bezkresne śniegi Tatr, a uszy słyszały szepty wiosennego lasu i szum górskiego potoku budzącego się po długiej zimie. Pamiętał ciepło ogniska, zapach deszczu w sierści i dłoń, która zawsze znajdowała jego kark, jakby mówiąc: Jestem przy tobie. Teraz jednak jego ciało było wyniszczone, sierść matowa, miejscami wyliniała, jakby sama natura ustępowała przed chorobą. Każdy oddech był chrapliwy, przerywany walką z niewidzialnym wrogiem.
Obok, zgarbiony, siedział Krzysztof człowiek, który wychował Burka od szczenięcia. Jego ramiona opadły, plecy wygięły się, jakby ciężar straty już na nim spoczął. Drżąca, ale delikatna dłoń powoli gładziła uszy psa, jakby chciała zapamiętać każdy szczegół. W jego oczach stały łzy gorące, nieruchome, jakby bały się naruszyć kruchość tej chwili. W tym spojrzeniu była cała wszechświat bólu, miłości i niewypowiedzianej wdzięczności.
Byłeś moim światłem, Burek szepnął ledwie słyszalnym głosem. Nauczyłeś mnie wierności. Byłeś przy mnie, gdy upadałem. Lizałeś moje łzy, gdy nie mogłem płakać. Wybacz, iż nie uchroniłem cię. Wybacz
Wtedy Burek, słaby, wyczerpany, ale wciąż pełen miłości, otworzył oczy. Były zamglone, jakby zasnute mgłą między życiem a czymś innym, ale wciąż tliło się w nich rozpoznanie. Zebrał siły, uniósł łeb i wtulił pysk w dłoń Krzysztofa. To jeden gest prosty, ale przejmujący rozerwał serce na strzępy. To nie był tylko dotyk. To był krzyk duszy: Jeszcze tu jestem. Pamiętam cię. Kocham cię.
Krzysztof przycisnął czoło do głowy psa, zamknął oczy, i w tej chwili świat zniknął. Nie było gabinetu, choroby, strachu. Byli tylko oni dwa serca, bijące w jednym rytmie, dwie istoty połączone więzią, której nie zniszczy choćby czas ani śmierć. Wspólne lata: jesienne spacery w deszczu, zimowe noclegi w namiocie, letnie wieczory przy ognisku, gdy Burek leżał u jego stóp, strzegąc snu. Wszystko przemknęło przed oczami jak ostatni dar pamięci.
W kącie stała weterynarka i pielęgniarka niemi świadkowie. Widziały to nie raz, ale serce nie uczy się być twarde. Pielęgniarka, młoda kobieta o łagodnych oczach, odwróciła się, by ukryć łzy.
I nagle cud. Burek zadrżał całym ciałem, jakby zbierał resztki sił. Powoli, z nadludzkim wysiłkiem, uniósł przednie łapy i objął nimi szyję Krzysztofa. To nie był tylko gest. To był ostatni dar przebaczenie, wdzięczność, miłość w jednym ruchu. Jakby mówił: Dziękuję, iż byłeś moim człowiekiem. Dziękuję za dom.
Kocham cię szeptał Krzysztof, powstrzymując łkania. Kocham cię, mój chłopcze Zawsze będę
Wiedział, iż ten dzień nadejdzie. Przygotowywał się. Płakał, modlił się. Ale nic nie mogło go przygotować na ból utraty części duszy.
Burek oddychał ciężko, ale łap nie puszczał.
Weterynarka, młoda kobieta o twardym spojrzeniu, podeszła bliżej. W dłoni błysnął strzykawka zimna jak lód. Przezroczysty płyn w środku wydawał się niewinny, ale niósł koniec.
Kiedy będzie pan gotowy szepnęła, jakby bała się przerwać tę nić.
Krzysztof spojrzał na Burka. Głos mu drżał, ale wypełniała go miłość:
Możesz odpocząć, mój bohaterze Byłeś najdzielniejszy. Najlepszy. Odsyłam cię z miłością.
Burek ciężko westchnął. Ogon ledwie drgnął na kocie. Weterynarka uniosła już rękę, by podać zastrzyk
Ale nagle zastygła. Nachyliła się, przyłożyła stetoskop do klatki piersiowej psa i zamilkła, jakby sama przestała oddychać.
Cisza. choćby brzęczenie świetlówek ucichło.
Odsunęła się, rzuciła strzykawkę na tacę, odwróciła się do pielęgniarki:
Termometr! Szybko! I kartę pacjenta!
Ale mówiła pani iż umiera wyjąkał Krzysztof, nie rozumiejąc.
Tak myślałam odparła, nie odrywając wzroku od Burka. Ale to nie zatrzymanie akcji serca. To nie niewydolność narządów. To może ciężka infekcja. Posocznica. Ma prawie czterdzieści gorączki! Nie umiera walczy!
Chwyciła go za łapę, sprawdziła dziąsła, wyprostowała się:
Kroplówka! Antybiotyki o szerokim spektrum! Natychmiast! Nie czekamy na lab!
On może przeżyć? Krzysztof zaciął pięści, aż kostki zbie
