Zima w małej miejscowości pod Lublinem była wyjątkowo sroga. Gęsty śnieg otulał domy jak puchowa kołdra, a mróz szczypał w policzki tak, iż aż dech zapierało. Termometry pokazywały minus 25 stopni najzimniej od lat. W taką noc mała restauracyjka Pod Kogutkiem świeciła jak latarnia dla zagubionych wędrowców.
Przy kuchennym blacie stał Wojciech Nowak, mężczyzna po pięćdziesiątce, którego ręce mówiły więcej niż słowa pokryte bliznami od noża i poparzeniami od garnków. Jego fartuch, choć wyprany setki razy, wciąż trzymał się dzielnie, jakby wiedział, iż jeszcze nie czas na emeryturę.
Wtem zadzwonił dzwonek nad drzwiami. Weszło dwoje dzieci chłopiec w za dużym kurtkowisku i dziewczynka w zbyt cienkiej bluzce, trzęsący się z zimna. Ich oczy pełne były strachu, ale i nadziei.
Wojciech od razu zrozumiał, iż to nie zwykli klienci. Chodźcie, ogrzejecie się powiedział ciepło, sadzając ich przy kaloryferze. Postawił przed nimi miski gorącego żurku z białą kiełbasą i chlebem. Jedzcie, proszę.
Chłopiec, którego nazywał się Jasiek, podzielił się kromką z siostrą. Masz, Marysiu szepnął. Dziewczynka jeść nieśmiało, jakby bała się, iż jedzenie zniknie.
Skąd jesteście? spytał Wojciech, choć pewnie znał odpowiedź.
Z domu dziecka wyznał Jasiek. Uciekliśmy. Tam tam nie było dobrze.
Wojciech westchnął. Sam w dzieciństwie znał głód i samotność. Dał im kanapki na drogę i dyskretnie wsunął do kieszeni Jaśka dwie stówki ostatnie, które miał przy sobie.
jeżeli będziecie potrzebować, wracajcie. Zawsze coś się znajdzie.
Dzieci zniknęły w śnieżnej zamieci. Wojciech długo patrzył za nimi, ale już ich nie zobaczył. Minęło dwadzieścia lat.
Pod Kogutkiem zmieniło się w Przystań Nowaka miejsce, gdzie każdy mógł znaleźć ciepły posiłek i pomoc. Wojciech pomagał bezdomnym, samotnym matkom, dzieciom z biednych rodzin. Pewnego dnia przed lokalem zatrzymał się luksusowy samochód.
Wysiedli z niego dobrze ubrani ludzie mężczyzna w eleganckim płaszczu i kobieta w modnym futrze.
Pan nas nie pamięta? zapytał mężczyzna. To ja, Jasiek. A to Marysia.
Wojciech oniemiał. Tamte dzieci, które nakarmił dwie dekady temu, stały przed nim uśmiechnięte, odnoszące sukces.
Dziękujemy powiedziała Marysia, wręczając mu klucze do nowego auta. To za tamtą zupę.
Łzy popłynęły Wojciechowi po twarzy. Dobro, które kiedyś dał, wróciło do niego pomnożone. I choć śnieg wciąż padał za oknem, w jego sercu zrobiło się ciepło jak w letni dzień.
