📘 #PsalmNaDzień
„Nad rzekami Babilonu – tam myśmy siedzieli i płakali, kiedyśmy wspominali Syjon” (Ps 137,1)
Obraz wygnańców nad rzekami Babilonu to nie tylko historia sprzed wieków. To kadr, który znamy z własnego życia. Siedzisz na ławce w obcym mieście, telefon w ręku, a w sercu ciężar: tęsknota za domem, bliskością, dobrym słowem którego już nie ma, albo za sobą samym sprzed lat. Babilon to nie tylko geografia – to stan ducha, miejsce, gdzie czujesz się obcy, choćby jeżeli wokół wszystko błyszczy.
Ale Syjon… Syjon to twoje centrum. To wspomnienie domu pachnącego chlebem. To dłonie, które kiedyś przytrzymały cię w chwili upadku. To modlitwa, która daje oddech w najgorszym chaosie.
Wygnańcy płakali, bo tęsknili – a tęsknota jest dowodem, iż życie nie skończyło się w Babilonie. Syjon nie ginie, choćby jeżeli chwilowo nie widać jego murów – on bije w sercu, jak niegasnący puls nadziei.
🩵 PYTANIA DO SERCA
👉 Jaką tęsknotę noszę w sercu, która może stać się drogowskazem, a nie ciężarem?
👉 Czy potrafię zobaczyć w mojej tęsknocie nie brak, ale zaproszenie do czegoś większego?
👉 Gdzie jest mój Syjon dzisiaj – w wierze, relacjach, twórczości – i jak mogę do niego wracać codziennie?
🧩 ĆWICZENIE DLA CIEBIE – „Spacer do Syjonu”
Podczas spokojnego spaceru wybierz jedną rzecz w otoczeniu (drzewo, dźwięk, detal architektury), którą nazwiesz swoim „dzisiejszym Syjonem” – znakiem życia i nadziei. Za każdym razem, gdy spojrzysz na nią w drodze, powtarzaj w myślach: „To jest we mnie żywe”. Pozwól, aby ta praktyka uczyła cię dostrzegać Syjon w zwyczajnych chwilach.
📍 ZAPAMIĘTAJ
Babilon nie jest ostatnim słowem – prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie nie pozwalamy, by tęsknota umarła.
