Ona wpuściła obcego, nie wiedząc, iż właśnie ratuje syna.
Znał go cały kraj. Jeden z najlepszych onkologów w Polsce, profesor Roman Lisowski, był symbolem profesjonalizmu i oddania medycynie. Uratował dziesiątki istnień, przeprowadzał unikalne operacje i uchodził za geniusza w swojej dziedzinie.
Tego dnia Roman spieszył się na międzynarodową konferencję w Poznaniu, gdzie miał wygłosić referat o nowych metodach leczenia nowotworów. To było ważne wydarzenie, od którego zależały nie tylko jego zawodowe perspektywy, ale i przyszłość całego laboratorium, którym kierował.
Ale nic nie poszło zgodnie z planem. Godzinę po starcie samolot musiał awaryjnie lądować z powodu poważnej usterki technicznej. Paniki nie było, ale czasu w wahanie też nie. Nie czekając na przesiadkę, doktor Lisowski wynajął samochód i postanowił dojechać do Poznania na własną rękę – trasy znał, a prognoza wydawała się przyzwoita.
Po kilku godzinach drogę zalała ulewa. Powalone drzewa, gęsta mgła, rozjeżdżone boczne drogi – zgubił orientację. Nawigacja zawiodła. Auto utknęło gdzieś na granicy Wielkopolski. Zimno, bezsilność i potworne zmęczenie przygwoździły go do kierownicy.
Po kolejnej pół godzinie dostrzegł nikłe światełko. Przemoczony, wykończony, dotarł do pochylonego domku na skraju wioski i zapukał. Drzwi otworzyła kobieta około czterdziestki, w ciepłym swetrze i z zaskoczeniem w oczach. Bez słowa wpuściła obcego, podała mu suche ubranie po mężu, nakarmiła gorącą zupą i posadziła przy piecu.
Telefonu nie miała – najbliższy nadajnik był dziesięć kilometrów dalej. Mąż zmarł parę lat wcześniej, mieszkała sama z synkiem. Po kolacji zaproponowała modlitwę.
– Przepraszam, szanuję wiarę, ale ja wierzę tylko w pracę i naukę – odparł Roman łagodnie, ale stanowczo.
Kobieta się nie obraziła. Uklękła przed kołyską przykrytą kołderką i zaczęła szeptać słowa modlitwy. W pokoju zapanowała głęboka cisza.
Doktor Lisowski mimowolnie jej się przyglądał. Coś w nim ukłuło. Gdy skończyła, zapytał:
– Za kogo się pani modliła?
– Za synka. Jest ciężko chory. Na nowotwór. Powiedziano nam, iż jedyna nadzieja to trafić do profesora Lisowskiego, ale mnie na to nie stać. Ani pieniędzy, ani możliwości, by dojechać. Mogę tylko się modlić. Codziennie proszę Boga o cud.
Roman zastygł. Nie mógł wydusić słowa. Łzy napływały do oczu. To wszystko: awaryjne lądowanie, ulewa, zepsuta nawigacja, dziwny skręt na boczną drogę – to nie była zwykła seria przypadków. To było… jakby znak.
Przedstawił się. Kobieta najpierw nie uwierzyła. Potem usiadła na stołku i zakryła twarz dłońmi. Płakała. Jakby coś w niej pękło. Jakby ktoś wreszcie jej wysłuchał.
Roman został. Obejrzał dziecko. Skontaktował się z kolegami. W tydzień później matka z synkiem byli już w prywatnej klinice. Za darmo. Z funduszu, który on sam założył.
Ta historia zmieniła nie tylko los chłopca. Zmieniła jego samego. Po raz pierwszy od wielu lat zrozumiał, iż czasem liczy się nie tylko to, ile wiesz, ale to, czy potrafisz pozostać człowiekiem.
Czasem wszechświat sam buduje mosty między tymi, którzy rozpaczliwie potrzebują pomocy, a tymi, którzy mogą jej udzielić. I wtedy dzieje się cud. Nie dlatego, iż tak musi być, ale dlatego, iż ktoś bardzo wierzył.
