Dziś wydarzyło się coś niezwykłego, co sprawiło, iż na nowo uwierzyłam w przeznaczenie.
Znał go cały kraj. Jeden z najlepszych onkologów w Warszawie, profesor Roman Lisowski, był symbolem profesjonalizmu i oddania medycynie. Ocalił dziesiątki istnień, przeprowadzał skomplikowane operacje i uchodził za geniusza w swojej dziedzinie.
Tego dnia Roman śpieszył się na międzynarodową konferencję w Krakowie, gdzie miał przedstawić referat o nowych metodach leczenia nowotworów. To było najważniejsze wydarzenie, od którego zależała nie tylko jego kariera, ale i przyszłość całej kliniki, którą kierował.
Jednak nic nie poszło zgodnie z planem. Godzinę po starcie samolot musiał awaryjnie lądować z powodu poważnej usterki technicznej. Paniki nie było, ale czasu w zastanawianie się też. Nie czekając na kolejny lot, profesor wynajął samochód i ruszył w drogę do Krakowa – trasa była znana, a pogoda wydawała się sprzyjająca.
Ale po kilku godzinach drogę zalała ulewa. Powalone wiatrem drzewa, gęsta mgła, rozmiękłe boczne drogi – zgubił orientację. Nawigacja przestała działać. Samochód utknął gdzieś na granicy Małopolski. Chłód, bezsilność i skrajne zmęczenie przygniotły go do kierownicy.
Po kolejnej półgodzinie dostrzegł przytłumione światło. Przemoczony i wyczerpany, dotarł do pochylonego domku na skraju wsi i zapukał. Drzwi otworzyła kobieta około czterdziestki, w grubym swetrze, z niedowierzaniem w oczach. Bez słowa wpuściła nieznajomego, dała suche ubranie męża, nakarmiła ciepłą zupą i posadziła przy piecu.
Telefonu nie miała – najbliższy zasięg był dziesięć kilometrów dalej. Mąż zmarł kilka lat wcześniej, mieszkała sama z synkiem. Po kolacji zaproponowała modlitwę.
— Przepraszam, szanuję wiarę, ale wierzę tylko w pracę i naukę — odpowiedział Roman spokojnie, ale chłodno.
Kobieta się nie obraziła. Uklękła przy kołysce przykrytej kocem i zaczęła cicho szeptać słowa modlitwy. W izbie zapanowała cisza.
Profesor mimowolnie obserwował ją. Coś w nim zadrżało. Gdy skończyła, zapytał:
— Za kogo się pani modliła?
— Za synka. Jest bardzo chory. Ma nowotwór. Powiedziano mi, iż jedyna nadzieja to profesor Lisowski, ale nie stać mnie na to. Nie mamy ani pieniędzy, ani możliwości, by dojechać. Mogę tylko się modlić. Codziennie proszę Boga o cud.
Roman zaniemówił. Nie mógł wydusić słowa. Łzy napływały mu do oczu. To wszystko: awaryjne lądowanie, ulewa, zepsuta nawigacja, dziwny zjazd na boczną drogę – to nie był ciąg przypadków. To było… jak znak.
Przedstawił się. Kobieta najpierw nie uwierzyła. Potem osunęła się na stołek i zakryła twarz dłońmi. Płakała. Jakby coś w niej pękło. Jakby wreszcie została wysłuchana.
Został. Obejrzał chłopca. Skontaktował się z kolegami z kliniki. W tydzień później matka z synem byli już w prywatnym szpitalu. Za darmo. Z funduszu, który sam założył.
Ta historia zmieniła nie tylko życie chłopca. Zmieniła jego samego. Pierwszy raz od lat zrozumiał, iż czasem liczy się nie tylko to, ile się wie, ale i to, jak bardzo potrafi się być człowiekiem.
Czasem wszechświat sam buduje mosty między tymi, którzy rozpaczliwie potrzebują pomocy, a tymi, którzy mogą jej udzielić. I wtedy zdarzają się cuda. Nie dlatego, iż muszą, ale dlatego, iż ktoś bardzo w nie wierzył.
