DZIENNIK: OPUŚCIŁEM RODZINĘ, ALE NIE Z WŁASNEJ WOLI — PODSTĘP SYNA WSZYSTKO ZMIENIŁ
Mam czterdzieści jeden lat i jeszcze niedawno uważałem się za zwykłego faceta z całkiem przyzwoitym życiem: praca, dom, żona, dwoje dzieci. Z Ewą byliśmy razem ponad dziesięć lat. Na początku było jak w bajce: miłość, namiętność, porozumienie. Potem, jak to często bywa, przyszła rutyna. Żyliśmy z dnia na dzień, każdego ranka jak kopią poprzedniego. Było i pożycie, i rozmowy, ale w środku czułem pustkę.
Zacząłem tracić samego siebie. Przy Ewie przestałem czuć się mężczyzną — silnym, pożądanym. Stałem się cieniem, meblem bez własnej woli. To uczucie wpędziło mnie w depresję. I wtedy się potknąłem. W pracy, w dziale księgowości, była kobieta — Jolanta. Od dawna się do mnie uśmiechała, żartowała, szukała kontaktu. W końcu odważyłem się — zaprosiłem ją na kolację. Tak się to zaczęło.
Paradoks? Odkąd zacząłem romans z Jolą, moje relacje z żoną jakby ożyły. Odżyła między nami namiętność, spędzaliśmy razem więcej czasu. Ale było za późno. Zakochałem się. Naprawdę. Jola nie była tylko kochanką — stała się powierniczką, moim odbiciem, ucieczką. Z nią znów czułem się sobą. Rozumieliśmy się bez słów. Tyle iż życie na dwa fronty stało się męką.
Tę idyllę zniszczył mój szesnastoletni syn, Kacper. Chłopak bystry, ale rozpuszczony. Wszystko mu się należało: markowe ciuchy, drogie gadżety. Pewnego wieczoru, gdy wracałem od Joli, podszedł do mnie z niewinną miną:
— Tato, nie byłeś w pracy, prawda? Byłeś z Jolką, co?
Próbowałem się wykręcić, ale on wyciągnął telefon. Zdjęcia. Ja i Jola w kawiarni, w taksówce. Komplet dowodów. Zamarłem. On tylko spokojnie rzucił:
— Mnie to obojętne, z kim sypiasz. Ale mamie nie powiesz. A jeżeli nie chcesz, żebym ja jej o tym opowiedział — przelewasz mi hajs. Na moje „potrzeby“.
Uległem. Płaciłem. Szantaż działał. Na początku sumy były niewielkie — po sto, dwieście złotych tygodniowo. Za milczenie. Ale potem rozzuchwalił się. Gdy zażądał nowego iPhone’a, eksplodowałem. Powiedziałem, iż nie dam już ani grosza. Zagroził — wtedy mama się wszystko dowie. I wtedy zrozumiałem: dość. Sam wszystko wyznam.
Podszedłem do Ewy i wyspowiadałem się. Opowiedziałem o Joli i o szantażu syna. Słuchała w milczeniu. Bez łez, bez histerii. Tylko skinęła głową. Rano spakowałem rzeczy i wyprowadziłem się do Joli. Żona nie protestowała. A Kacper został z przysłowiowym kwitkiem: ja odszedłem, pieniądze się skończyły, matka wściekła, a on musi teraz sam radzić sobie z konsekwencjami własnej buty.
Nie uważam się za świętego. Zdradziłem. Ale w tej historii nie ja jeden zawiniłem. Mój błąd to ucieczka. Za to syn… Wybrał zdradę. I za to zapłacił. A ja? Przynajmniej teraz żyję prawdziwie, bez kłamstw — ani przed sobą, ani przed innymi.
