Gdy zdecydowałem się zabrać moją starzejącą się matkę do siebie, myślałem, iż to będzie ciężar. Jednak jej przyjazd na zawsze zmienił moje życie.
Czasem życie niespodziewanie zmienia bieg, a my nie zdążymy choćby zrozumieć, jak znaleźliśmy się w nowej rzeczywistości. Zawsze uważałem się za samowystarczalnego. Mieszkałem sam w Warszawie, miałem stabilną pracę, przyjaciół na weekendy, wieczorne hobby i nienagannie urządzone mieszkanie. Moi rodzice żyli w spokojnej wsi pod Krakowem, zajmując się ogródkiem i swoją cichą rutyną. Odwiedzałem ich raz w miesiącu, przywożąc pierniczki i pomagając w drobnych sprawach. Wszystko biegło swoim torem, jak to się mówi.
Aż nagle ten tor się załamał mój ojciec odszedł. Wylew, nagły, jeden dzień i koniec. Pogrzebaliśmy go, a ja nagle zobaczyłem moją matkę kruchej, zagubionej, nie tej silnej kobiety, którą znałem. Siedziała w oknie, owinięta w zniszczony wełniany szal, w milczeniu. Ani łez, ani skarg tylko pustka, jakby świat stracił sens.
Zostałem z nią kilka dni. Zrozumiałem, iż sobie nie radzi. Dom wypełniała samotność. Po raz z pierwszy zauważyłem, iż boi się ciemności, wzdryga się przy najmniejszym hałasie. W końcu szepnęła:
Mógłbyś zostać jeszcze jeden dzień?
Zostałem. Potem kolejny. Aż w końcu coś we mnie pękło nie mogłem jej tam zostawić. Postanowiłem zabrać ją do Warszawy. Trudne? Oczywiście. Ale zostawienie jej samej było nie do zniesienia.
Spakowaliśmy jej rzeczy. Wzięła niewiele: dwie sukienki, bieliznę, leki i starą poduszkę z kotami, którą kupiłem jej przed laty na targu w Zakopanem. Traktowała ją jak relikwię. Ta poduszka stała się jej kotwicą.
Pierwsze dni w mieście były szokiem. Wszędzie hałas, zamęt, obcość. Zamykała się w pokoju, przeglądała modlitewnik, słuchała radia. Cookła tylko dla siebie, a ja, początkowo zirytowany, zrozumiałem potem, iż potrzebuje czasu.
Po dwóch tygodniach zaczęła czekać na mnie w drzwiach, gdy wracałem z pracy. Uśmiechała się, pytała, jak mi minął dzień. Poczułem się potrzebny, jak dawno już nie było. W dzieciństwie była to ona, która się mną opiekowała teraz role się odwróciły.
Zaczęliśmy gotować razem. Ja myłem warzywa, ona kroiła. Czasem opowiadała o młodości, innym razem milczeliśmy, a w tej ciszy było więcej bliskości niż w tysiącu słów. Odkryłem na nowo ciepło, którego mi brakowało jak w czasach, gdy prasowała moje koszule, a w domu unosił się zapach pierników.
Miałem wrażenie, iż się zmęczę: praca, rutyna, obowiązki. Ale zamiast wyczerpania, przyszedł spokój. Nie marnowałem już czasu w nadgodziny i puste weekendy. Wszystko zyskało nowy sens. Czułem się w domu bo moja matka tam była.
Były trudne chwile, oczywiście. Kłótnie o niesoloną zupę, godziny przyjmowania leków, jej upór, by nie być ciężarem. Chwile irytacji. Ale to wszystko było niczym w porównaniu z tym, co zyskaliśmy. Znów poczułem czystą, bezinteresowną miłość. Nie pytała o moją pensję, nie obchodziły ją tytuły. Po prostu była przy mnie. I to wystarczało.
Czasem myślę: ile nam jeszcze zostało? Pięć lat? Dziesięć? jeżeli nawet, to każdy wieczór, gdy słyszę świst czajnika w kuchni i jej głos wzywający na kolację, wiem, iż to mała wieczność. Dar od losu. choćby starzejąc się, wciąż jest moim światłem.
Gdybym wtedy, gdy musiałem podjąć decyzję, usłyszał, jak bardzo to mnie odmieni nie uwierzyłbym. Teraz rozumiem: czasem, by odnaleźć siebie, wystarczy otworzyć drzwi komuś, kto dał nam wszystko.
