Polska kultura poniosła niepowetowaną stratę – zmarł Leszek Mądzik, wybitny scenograf, reżyser teatralny i założyciel Sceny Plastycznej KUL. Jego twórczość od lat zachwycała swoją głębią, plastycznością i metafizycznym charakterem, poruszając publiczność na całym świecie. Odejście Mądzika to koniec pewnej epoki w teatrze, ale jego artystyczne dziedzictwo pozostanie żywe w pamięci kolejnych pokoleń.
Przez ponad pięć dekad Leszek Mądzik tworzył spektakle, które były czymś więcej niż tradycyjnym teatrem – były malarstwem światła i cienia, medytacją nad ludzkim istnieniem. "Wilgoć", "Wrota", "Tchnienie" – to tylko niektóre z jego wyjątkowych inscenizacji, w których słowa ustępowały miejsca wizualnym metaforom, a dźwięki i obrazy prowadziły widza w głąb własnej duszy. Twórczość Mądzika łączyła teatralną formę z filozofią i duchowością, co sprawiało, iż jego spektakle były przeżyciem niemal mistycznym, informuje Super Express.
Leszek Mądzik był człowiekiem teatru, humanistą, artystą, który nieustannie poszukiwał piękna i sensu istnienia. Jego spektakle stawiały pytania o przemijanie, ludzką kondycję, duchowość – ale nie dawały gotowych odpowiedzi. Widz był zmuszony do refleksji, do odczuwania i do odkrywania własnych interpretacji. Jego unikalny styl doceniano nie tylko w Polsce, ale i za granicą – nazywano go "Mr. Magic", bo jego teatr był czymś więcej niż przedstawieniem – był przeżyciem.
Wielu podkreśla, iż Mądzik tworzył nie tylko teatr, ale także przestrzeń do głębokich przeżyć duchowych. Jego spektakle często przypominały rekolekcje – nie przypadkiem planował udać się do Muzeum Śląskiego na początku Wielkiego Tygodnia, aby potraktować tę wizytę jako moment refleksji i zadumy. Pracował do końca – marzył o zainscenizowaniu "Requiem" Mozarta. Teraz, jak napisał dziennikarz Jan Bończa Szabłowski, „na premierze pojawi się sam kompozytor”.
Leszek Mądzik pozostawił po sobie nie tylko spektakle i niezapomniane wizje sceniczne, ale także rzesze uczniów, którzy czerpali z jego pasji i wiedzy. Był wykładowcą, inspiracją i mistrzem dla wielu młodych artystów, którzy dziś mogą nieść jego dziedzictwo dalej. Polska kultura teatralna bez niego będzie uboższa, ale jego sztuka nie umrze – będzie trwać w sercach tych, którzy mieli szczęście ją przeżyć.
