W małym miasteczku na północy Polski, gdzie stare, ceglane domy skrywają ciepło rodzinnych więzi, moje życie przewróciło się do góry nogami przez zdradę, której nie mogłam przewidzieć. Ja, Katarzyna, zawsze byłam blisko z młodszym bratem, Jakubem, i uważałam jego rodzinę za swoją. Ale gdy przyłapałam jego żonę, Zuzannę, na bezczelnym kłamstwie, nasza więź pękła, a moje serce pogrążyło się w bólu i poczuciu zdrady.
Jakub to mój młodszy brat, moja duma. Wychowywaliśmy się w skromnej rodzinie, dzieliliśmy wszystko po równo, a ja zawsze opiekowałam się nim jak starsza siostra. Gdy ożenił się z Zuzanną, cieszyłam się — wydawała się miła, gospodarna, idealną żoną dla mojego brata. Zamieszkali w Poznaniu, gdzie Jakub dostał dobrą pracę, a Zuzanna zajęła się domem. Często ich odwiedzałam, przywoziłam prezenty ich córeczce, Lenie, i traktowałam ich dom jak swój. Z czasem jednak zauważyłam, iż Zuzanna zachowuje się dziwnie.
Wszystko zaczęło się od drobiazgów. Zuzanna ciągle narzekała na brak pieniędzy, choć Jakub zarabiał całkiem nieźle. Sugerowała, iż ledwo wiążą koniec z końcem, prosiła mnie o pożyczki, a potem „zapominała” oddać. Nie przywiązywałam do tego wagi — rodzina to rodzina, trzeba pomagać. Pewnego dnia jednak przypadkiem usłyszałam jej rozmowę przez telefon. Chwaliła się koleżance, iż kupiła drogie kolczyki i planuje wakacje za granicą, podczas gdy Jakub „haruje w fabryce”. To był dla mnie szok — okłamywała nas wszystkich, żyła w luksusie, a mój brat pracował na wykończenie.
Postanowiłam to sprawdzić. Poprosiłam przyjaciółkę, która pracuje w banku, żeby przejrzała konta Zuzanny. To, co odkryłam, złamało mi serce. Zuzanna potajemnie założyła konto, na które przesyłała pieniądze, które Jakub przynosił do domu. Oszczędzała na „swoje marzenia”, jak pisała w wiadomościach do koleżanki, które udało mi się przejrzeć. Mój brat, uczciwy i ufny, choćby nie podejrzewał, iż jego żona okrada ich rodzinę. Wzięła choćby kredyt na jego nazwisko, nie mówiąc mu o tym, i wydawała te pieniądze na zakupy i salony piękności.
Nie mogłam milczeć. Przyjechałam do nich, żeby porozmawiać. Jakub był w pracy, a ja zastałam samą Zuzannę. „Wytłumacz, co to za konto i kredyty?” — zapytałam, pokazując wydruki. Zbladła, ale od razu przeszła do ataku: „Jak śmiesz wtrącać się w moje życie? To sprawa między mną a Kubą!” Jej bezczelność oszołomiła mnie. Krzyknęłam, iż powiem wszystko bratu, a ona, zamiast okazać skruchę, zaczęła grozić: „Jeśli się odezwiesz, zrobię tak, iż Jakub cię znienawidzi!”
Poczekałam, aż Jakub wróci z pracy, i wyłożyłam kawę na ławę: o koncie, kredytach, jej kłamstwach. Patrzył na mnie jak na obcą i milczał. Zuzanna wpadła do pokoju i rozegrała przedstawienie: płakała, przysięgała, iż to „dla dobra rodziny”, iż chciała tylko „lepszego życia”. Ku mojemu przerażeniu, Jakub jej uwierzył. „Kasia, przesadzasz — powiedział. — Zuzia nigdy by tak nie postąpiła. Mieszasz się w nasze życie”. Jego słowa były jak nóż w plecy. Mój brat, którego broniłam całe życie, wybrał ją, a nie mnie.
Wybiegłam z mieszkania, dusząc się łzami. W domu nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Jak on mógł nie widzieć prawdy? Chciałam go uratować, a on się odwrócił. Po tygodniu Zuzanna zadzwoniła i z przekąsem oznajmiła: „Kuba nie chce cię widzieć. Nie wtrącaj się więcej”. Próbowałam dodzwonić się do brata, ale nie odbierał. Lena, moja ukochana siostrzenica, też nie dzwoni — Zuzanna najwyraźniej odwróciła ją ode mnie. Moja rodzina, mój brat, moja wiara w sprawiedliwość — wszystko runęło.
Sąsiedzi, dowiedziawszy się o wszystkim, próbowali mnie pocieszać, ale ich słowa nie pomagały. Czuję się zdradzona, porzucona. Zuzanna nie tylko okłamała Jakuba, ale i zniszczyła naszą więź. Boję się, iż kiedyś zrozumie, kim naprawdę była, ale będzie już za późno. Moja dusza rozpada się z bólu: chciałam ochronić brata, a straciłam go. Teraz jestem sama, z pustką w sercu, i nie wiem, jak żyć dalej.
Czasem zastanawiam się: może byłam zbyt ostra? Powinnam była milczeć? Ale prawda paliła mnie od środka i nie mogłam jej ukryć. Zuzanna, ze swoją obłudną miną, ukradła nie tylko pieniądze, ale i moją rodzinę. Marzę, iż Jakub kiedyś zobaczy jej prawdziwe oblicze i wróci, ale na razie żyję z tą raną, która nie chce się zagoić. Mój dom, moje miasto, moje życie — wszystko przypomina mi o bracie, którego straciłam przez jej kłamstwa.
