Kiedy zgodziłam się, żeby teściowa miała klucze do naszego mieszkania, choćby nie przyszło mi do głowy, iż może to stać się problemem. Właśnie wzięliśmy ślub, pełni byliśmy zapału i nadziei, zaczynaliśmy wspólne życie od nowa, wierząc, iż wszystko ułoży się dobrze, po rodzinnemu, z sercem.
Mój mąż, Bartosz, powiedział wtedy:
— Niech mama ma kopię. Tak na wszelki wypadek. Może kwiaty podleje, paczkę odbierze…
Kiwnęłam głową. Chciałam pokazać, iż ufam, iż nie jestem z tych synowych, które od razu stawiają mury. Chciałam być otwarta, elastyczna, nowoczesna.
Na początku było tak, jak mówił. Teściowa pojawiała się rzadko, zawsze dzwoniła wcześniej, przynosiła ogórki kiszone, pierogi, świeże gofry. Uśmiechała się, pytała, czy czegoś nie potrzebujemy. Myślałam: „Niech będzie, chce się zatroszczyć, a ja to zniosę”. choćby uśmiechałam się szczerze, chcąc być dobrą.
Ale z miesiąca na miesiąc te wizyty stawały się mniej przypadkowe, bardziej natrętne. W pewnym momencie przestała dzwonić przed przyjściem. Po prostu wkładała klucz do zamka i wchodziła. Kilka razy obudził mnie dźwięk garnków — teściowa była już w kuchni, smażyła, stukała, hałasowała. Pewnego dnia wyszłam z sypialni w szlafroku, nieumyta, i zastałam ją z kubkiem herbaty na mojej kanapie.
— Upiekłam szarlotkę, więc przyniosłam. Masz, poczęstuj się! — powiedziała, jakby nigdy nic.
Milczałam. Znowu. Bo „to przecież mama”, bo „ma dobre serce”, bo „tak nie wypada”. Mówiłam Bartoszowi:
— Może warto z nią porozmawiać?…
A on machnął ręką:
— Nie przesadzaj, mamy już takie są. Robi to z miłości…
A we mnie rosła niepewność. Bo z każdą jej wizytą moja przestrzeń stawała się mniejsza. Przekładała słoiki w szafkach, wyrzuciła moje stare przyprawy: „To już przeterminowane”. Przyniosła swoje ręczniki — „tak mi wygodniej” — a potem kosmetyki: krem, szczotkę, pastę do zębów. Jakby to też było jej mieszkanie.
Czułam, iż tracę nie tylko spokój, ale i siebie. Miejsce, które miało być naszym gniazdem, stawało się jej dodatkowym terytorium. Byłam jak lokatorka we własnym domu. A Bartosz wciąż z tym samym łagodnym spojrzeniem: „No, mamie nie wypada odmówić…”
Przełom nadszedł w sobotę. Obudziłam się wcześnie, zaparzyłam kawę, usiadłam w szlafroku przy oknie i pomyślałam: „Wreszcie cisza, mogę po prostu być sobą”. Właśnie podniosłam kubek — i usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Znowu przyszła.
— Cześć! — zawołała radośnie, mijając mnie z siatką. — Pomyślałam, iż przyda ci się moje ciasto. Podgrzeję ci kawałek!
Ale ja nie chciałam już ciasta. Nie chciałam wizyt, troski, jej głosu i zapachów. Chciałam ciszy. Po raz pierwszy od dawna — chciałam decydować, kto i kiedy może wejść do mojego domu.
Tego samego wieczoru zebrałam się na odwagę. Zadzwoniłam:
— Pani Janino… proszę, oddajcie klucz. To dla mnie naprawdę ważne.
W słuchawce zapadła cisza. Wreszcie cichy, urażony głos:
— Myślałam, iż mi ufacie…
Ale już się nie tłumaczyłam. Bo po raz pierwszy zrobiłam krok nie dla kogoś, ale dla siebie.
Następnego dnia wręczyła mi klucze. Patrzyła z urazą, z zimnem. Ale ja, spojrzawszy jej w oczy, zrozumiałam — postawiłam granicę. I więcej jej nie przekroczę.
Teraz, gdy wracam z pracy i sama otwieram drzwi, wiem: w domu czeka tylko cisza. Moje rzeczy stoją tam, gdzie je zostawiłam. Mój kubek w kuchni. Moja muzyka w głośniku. Moje życie — bez naruszeń i niezapowiedzianych gości.
Tak, bolało. Ale zrozumiałam: miłość nie usprawiedliwia wtargnięcia. choćby bliscy muszą wiedzieć, iż każdy ma swoje terytorium. Wreszcie znów czuję: to mój dom. A ja — jego gospodyni. I to uczucie jest warte każdej ceny.
