Dzisiaj znowu poczułam ten ciężar na sercu. Szwagrowie na swachinie powtarzali, iż nasz syn wprowadza się do pałacu – ale ich obietnice okazały się kłamstwem.
W małym miasteczku pod Gdańskiem, gdzie morska bryza niesie zapach wolności, moje życie w wieku 58 lat przyciemnia rozczarowanie ludźmi, których uważałam za rodzinę. Nazywam się Agnieszka Nowak, jestem żoną Krzysztofa Kowalskiego i matką naszego jedynego syna, Jakuba. Na swachinie jego narzeczonej, Kingi, jej rodzice obiecywali złote góry: „Wasz syn wprowadza się do pałacu, pomożemy mu, jak tylko się da”. Ale ich słowa okazały się puste, a pomoc – tylko pretekstem do żartów i upokorzeń. Teraz stoję przed wyborem: milczeć dla dobra syna czy walczyć o sprawiedliwość.
Syn, dla którego żyliśmy
Jakub – nasza duma. Z Krzysztofem wychowywaliśmy go na wsi, w skromnym domu, gdzie każdy grosz się liczył. Dorósł na mądrego, pracowitego człowieka, skończył studia i teraz pracuje jako inżynier w Warszawie. W wieku 30 lat poznał Kingę, dziewczynę z miasta, i zakochał się. Cieszyliśmy się, choć jej rodzina od początku wydała nam się inna – miejska, pełna ambicji. Na swachinie jej rodzice, Marek i Beata Zielińscy, przechwalali się swoim mieszkaniem, znajomościami i możliwościami. „Jakubowi się poszczęściło, wprowadza się do pałacu, nie martwcie się, pomożemy” – mówili, a my uwierzyliśmy.
Kinga wydawała się miła – uśmiechnięta, uprzejma, wykształcona. Myśleliśmy, iż będzie dobrą żoną dla naszego syna. Wesele wyprawiliśmy huczne, wydaliśmy wszystkie oszczędności, a choćby pożyczyliśmy pieniądze, by nie wyjść na prowincjuszy. Szwagrowie obiecywali: „My też dołożymy, pomożemy młodym”. Ale po ślubie ich „pomoc” zamieniła się w koszmar, który zniszczył nasze zaufanie.
Kłamstwo, które wyszło na jaw
Jakub i Kinga wprowadzili się do mieszkania jej rodziców – do tego samego, które nazywali „pałacem”. Sądziłam, iż to przestronne lokum, gdzie będzie im wygodnie. Okazało się jednak, iż to stare trzypokojowe mieszkanie, w którym mieszka cała ich rodzina: oni sami, ich młodsza córka z mężem i dzieckiem, a teraz jeszcze Jakub z Kingą. Siedem osób w ciasnocie, z jedną łazienką i kuchnią! Jakub śpi z Kingą w maleńkim pokoju, a ich rzeczy leżą w kącie. Jakie pałace? To pokój sublokatorski, a nie dom dla młodej pary.
Szwagrowie nie tylko nie pomogli, jak obiecywali, ale zaczęli wykorzystywać Jakuba. Marek żąda, by naprawiał ich samochód, woził ich na działkę, pomagał w remontach. Beata każe Kingi i Jakubowi płacić rachunki za wszystkich, chociaż ledwo wiążą koniec z końcem. „Mieszkacie u nas, bądźcie wdzięczni” – mówią. Jakub, nasz dobry chłopak, milczy, by nie robić scen, ale widzę, jak jest wykończony.
Najgorzej jednak traktują nas. Gdy przyjeżdżamy w odwiedziny, patrzą na nas z góry. „Wy ze wsi, dla was życie w mieście to abstrakcja” – rzuciła kiedyś Beata. Śmieją się z naszego akcentu, z ubrań, choćby z domowych przetworów, które przywozimy. Ich młodsza córka, Ania, otwarcie nazywa nas „wieśniakami”. Tolerowałam to dla Jakuba, ale ich drwiny bolą jak nóż wbity w serce.
Ból o syna
Jakub się zmienił. Zamilkł, jest zmęczony. Opowiada, iż Kinga często się z nim kłóci przez rodziców, ale prosi, by się nie wtrącać. „Mamo, sam sobie poradzę” – mówi, ale widzę, iż się poddaje. Oni z Kingą chcą wynająć mieszkanie, ale szwagrowie naciskają: „Gdzie się wyprowadzicie? Przecież nic nie macie”. My z Krzysztofem chcemy pomóc finansowo, ale nasze oszczędności poszły na wesele, a emerytura ledwo starcza na życie. Czuję się bezsilna, widząc, jak mój syn jest wykorzystywany.
Próbowałam porozmawiać z Kingą. „Twoi rodzice obiecywali wsparcie, a tylko utrudniają wam życie” – powiedziałam. Skinęła głową, ale odpowiedziała: „Tacy są, nie zmienię ich”. Jej bierność mnie rozczarowała. Myślałam, iż będzie stać przy Jakubie, a ona pozwala, by rodzice nimi manipulowali. Krzysztof się złości: „Agnieszko, nie trzeba było wierzyć w ich bajki”. Ale jak mogliśmy wiedzieć, iż to ściema?
Co robić?
Nie wiem, jak pomóc synowi. Pogadać ze szwagrami? Ale nie słuchają, uważają nas za gorszych. Namówić Jakuba, by odszedł? Kocha Kingę i nie chce awantur. Czy milczeć, by nie rozbić jego rodziny? Ale każdego dnia, gdy żyje w tym piekle, moje serce pęka. Koleżanki radzą: „Zabierz syna do domu, niech zaczynają od zera”. Ale on jest dorosły – nie mogę decydować za niego.
W wieku 58 lat chcę widzieć Jakuba szczęśliwego, we własnym domu, z żoną, która go wspiera. Ale szwagrowie swoimi obietnicami wciągnęli go w pułapkę, a ich drwiny upokarzają nas wszystkich. Czuję się oszukana, ale najbardziej boję się o syna. Jak go ochronić, nie tracąc? Jak zmusić szwagrów, by odpowiedzieli za swoje kłamstwa?
Mój krzyk o sprawiedliwość
Ta historia to mój krzyk o prawo do prawdy. Szwagrowie, Marek i Beata Zielińscy, może nie chcieli źle, ale ich kłamstwa i buta rujnują życie mojego syna. Jakub może kocha Kingę, ale jego milczenie czyni go zakładnikiem jej rodziny. Chcę, by mój syn żył w świecie, gdzie jest szanowany, gdzie jego dom to nie ciasna klatka, ale twierdza. Choćby walka była trudna – znajdę sposób, by go obronić.
Jestem Agnieszką Nowak i nie pozwolę, by szwagrowie zamienili życie mojego syna w swoją grę. choćby jeżeli będę musiała powiedzieć im prawdę w twarz.
