Nigdy mi tego nie wybaczysz!” — krzyknęła siostra, gdy Ignacy postanowił odejść od rodziny, nie ulegając manipulacjom dla dobra bratanicy

Nigdy mi tego nie wybaczysz! krzyknęła siostra, gdy Ignacy postanowił odejść, nie ulegając manipulacjom ze strony rodziny dla dobra siostrzenicy.
Pod niedzielnym obiadem u matki Ignacy zauważył, iż kobieta wymienia z córką porozumiewawcze spojrzenia i chichoczą cicho, co było zupełnie nietypowe.
Pewnie znowu coś knują pomyślał nerwowo. Tylko żeby nie wpadły w kolejną aferę. Naiwne są, każdy je oszuka. A potem nigdy się nie przyznają, dopiero gdy już będzie za późno. No, matka to jeszcze pół biedy, starsza kobieta, ale Jadzia? Dlaczego ciągle daje się wkręcać w głupoty? Przecież nie jest głupia!
Ignacy raz jeszcze spojrzał na matkę, siostrę i siostrzenicę, która siedziała cicho, zatopiona w swoich myślach, jakby nikogo wokół nie widziała.
Aby przerwać niezręczną ciszę, zapytał:
No i jak, Weroniko, studia w Warszawie? Podobają ci się?
Nigdy mi tego nie wybaczysz! powtórzyła w myślach siostra, gdy Ignacy postanowił odejść.
Tak, wujku, bardzo! Wszystko super. Tylko zawahała się, patrząc mu w oczy.
Co jest nie tak? zdziwił się. Sam skończyłem ten uniwersytet, świetna uczelnia. Dy