Niezwykłe Odkrycie: Uniwersalna Szczotka dla wszystkich Domu

Wojciech, jak zwykle, wszedł do mieszkania, rzucił klucze na komodę i skierował się prosto do kuchni. Katarzyna stała przy kuchence, mieszając dyniową kaszkę — ulubione danie ich dzieci. choćby się nie przywitał.

— Gdzie mamy mopa? — rzucił przez ramię, z lodowatą irytacją w głosie.

— Jakiego mopa? — zdziwiona odwróciła się Katarzyna, starając się zrozumieć, o co chodzi.

— Najzwyklejszego. Żeby podłogi umyć. Bo już nie da się patrzeć, jak ten dom zaniedbałaś! — syknął i, nie czekając na odpowiedź, wyszedł.

Katarzyna stała nieruchomo, patrząc za nim. Nie mogła pojąć — co to było? Co się stało z jej mężem, z tym Wojtkiem, który dawniej czule nazywał ją Kasią i zmywał za nią naczynia?

Jeszcze niedawno wszystko było inaczej. Wojciech wracał z pracy, ściągał marynarkę i od razu brał się za odkurzacz. Nie dzielił obowiązków na „męskie” i „damskie” — po prostu je wykonywał. Z miłością. Po kolacji obejmował Katarzynę, namawiając ją do odpoczynku, a sam zmywał.

Żyli wesoło. Imprezy, kino, spotkania z przyjaciółmi. A potem — narodziny córki. Wojciech promieniał. Dwa lata później przyszedł na świat syn. Wszyscy wokół zachwycali się: idealna para, złote dzieci, związkiem można się tylko pozazdrościć.

— Kasiu, masz szczęście do męża — powtarzały koleżanki. — Takich już nie ma.

Katarzyna wierzyła, iż ich miłość jest prawdziwa. I wieczna.

Ale stopniowo wszystko się zmieniło. Wojciech wracał do domu rozdrażniony. Siły zniknęły, czułość wyparowała.

— Dlaczego wszędzie jest taki chaos? — pytał. — Ja pracuję całymi dniami, a ty choćby obiadu nie możesz ugotować? Co ty adekwatnie robiłaś?

Katarzyna próbowała wytłumaczyć. Mówiła, iż syn wylał na siebie kaszkę, iż córka za nim biegała, iż pobrudzili wszystko, łącznie z tapetami. Jak prała, suszyła, uspokajała. Ale Wojciech nie słuchał. Wściekał się. Był zmęczony. Stał się obcy.

Pewnego dnia kroiła cebulę i nie wiedziała — czy płacze od jej ostrości, czy od bólu?

— Mama mnie ostrzegała… — szeptała. — Nie rozpieszczaj męża. Miłość miłością, ale nie można się poświęcać aż do zera. W końcu usiądzie ci na karku i choćby podziękować nie będzie umiał.

A przecież Kasia była pewna, iż ona i Wojtek są dla siebie stworzeni. Czuła go. Rozumiała bez słów. Ale teraz… teraz wszystko wydawało się złudzeniem.

A Wojciech jakby wyczuł — skoro Katarzyna nie protestuje, to znaczy, iż jest winna. Jej milczenie potwierdzało jego rację. Zaczął grać rolę sędziego. Katarzyna wiedziała — jej świat się rozpada.

Ale widocznie ich rodzinny anioł postanowił interweniować.

Zadzwonili z pracy. Zwolniło się stanowisko, na które Kasię od dawna chcieli zatrudnić. Pensja wyższa, warunki lepsze. Koleżanka odeszła na emeryturę. jeżeli Katarzyna się zgodzi — jest jej.

Mama obiecała pomóc z dziećmi, dopóki nie pójdą do przedszkola. Katarzyna, pełna nadziei, poszła do fryzjera, zrobiła fryzurę, odświeżyła garderobę. Postanowiła: czas wrócić do siebie.

Tymczasem Wojciech… stracił pracę. Firma splajtowała. Był zagubiony, ale udawał spokój:

— Z dziećmi dam sobie radę, nie martw się. Pracuję nad CV, szukam ofert. W razie czu mam twoją mamę.

Katarzyna się nie sprzeciwiała. Wspierała. Po raz pierwszy od dawna — spokojnie i stanowczo.

Przez dwa tygodnie Kasia wdrażała się w nowe obowiązki. W domu niby wszystko szło swoim torem. Ale po miesiącu zauważyła: brudno, pranie leży nieposkładane, dzieci marudzą. A Wojciech stał się nerwowy. W końcu delikatnie zauważyła:

— Chyba trochę sobie odpuściłeś. Ja pracuję, zarabiam, a w domu bałagan.

Jej głos był miękki, ale trafny. Nie złośliwy — pouczający. Wojciech opuścił głowę. Zrozumiał.

— Kasiu… Byłem głupcem. Dopiero teraz pojąłem, ile ty dźwigałaś… — wyznał wieczorem. — Rano dzieci pokłóciły się o zabawkę. Gdy je rozdzielałem, kaszka wykipiała. Musiałem zrobić jajecznicę, bo Olek odmówił. Jak myłem płytę, Zosia wylała mleko. I akurat telefon — rozmowa rekrutacyjna. Wszedłem na wideo w fartuchu, przerażony. Ale wiesz… dostałem tę pracę. Za tydzień zaczynam. Twoja mama pomoże z dziećmi?

Katarzyna skinęła głową. W jej oczach była cisza. Ta, która przychodzi, gdy wszystko w końcu układa się na swoim miejscu.

Teraz wiedziała — on zrozumiał. Przeżył to na własnej skórze. Nie będzie już wykładów o mopie. Zacznie doceniać. Nie z przymusu — ale z własnego doświadczenia.

Wieczorem siedzieli we dwoje, pili herbatę. Zosia rysowała przy stole. Olek budował wieżę z klocków.

Katarzyna spojrzała na męża. Po raz pierwszy od dawna się uśmiechnęła.

On złapał jej wzrok.

— Przepraszam, iż byłem ślepy — szepnął. — Mogę jutro ugotować obiad?

— Możesz — uśmiechnęła się Kasia. — Tylko mopa nie ruszaj. To teraz mój symbol władzy.

Oboje się roześmiali. Po raz pierwszy od bardzo dawna — razem.