Nie zaprosiliśmy mojego brata na ślub — choćby po latach nie potrafię sobie tego wybaczyć
Decyzja zapadła w pośpiechu, pod wpływem emocji, gdy serce przysłoniło rozsądek. Pozostawiła bliznę, która do dziś nie przestaje boleć.
W dzieciństwie byliśmy z bratem nierozłączni. Wspólne zabawy, sekrety, wyprawy do sklepu z pomiętym banknotem w dłoni — zawsze stał przy mnie. Gdziekolwiek się bałam, ściskał moją dłoń. Gdy płakałam, podsuwał kartkę z narysowanym uśmiechem. Dorastaliśmy razem, ale dojrzewaliśmy osobno.
W nastoletnich latach nasze drogi się rozeszły. On błądził, popełniał błędy, kłócił się z rodzicami. Przez lata ledwo rozmawialiśmy. Mimo wszystko wiedziałam — to mój brat. Cokolwiek by się działo, był częścią mnie.
Gdy z Ignacym zaczęliśmy planować wesele, wahałam się. Brat stanowił trudny temat. Żalił się, iż rzadko dzwonię. Ja — iż nie pytał o moje życie. Rodzice ostrzegali: „Jeśli go zaprosisz, wszystko może się popsuć”. A ja pragnęłam tylko spokojnego dnia.
Nie zaprosiliśmy go.
Wysłałam krótkie: „Wiem, iż się obrażysz. Ale jeszcze nie jestem gotowa. Wybacz”. Nie odpowiedział. W dniu ślubu oczywiście się uśmiechałam. Przyjęcie było piękne, pełne ciepła. ale za każdym razem, gdy spoglądałam w tłum, szukałam jego spojrzenia, sylwetki, tego krzywego uśmiechu. Gościł tylko w mojej głowie.
Minęły lata. Mam własną rodzinę, nowe troski. ale gdy rozmowa schodzi na bliskich, coś ściska gardło. Nie wiem, czy da się to naprawić. Próbowałam pisać, dzwonić parę razy. Milczy. Może dlatego, iż był gotów przyjść, a ja mu zabroniłam.
Czasem ból nie bierze się z braku zaproszenia, ale z utraconej wiary. Że druga osoba może się zmienić. Że zasługuje na szansę.
Nie wiem, czy kiedykolwiek sobie wybaczę. Ale wiem, iż jeżeli kiedyś zadzwoni — odbiorę. Bez wahania. Bo rodzina to nie nieomylność. To ciągła próba odnalezienia tego, co gdzieś przepadło.
