Niespodziewane spotkanie: kolacja z przyszłą teściową

Szokująca wizyta: kolacja u przyszłej teściowej

Ostatnio gościłam u rodziców mojego chłopaka i tej wizyty nigdy nie zapomnę! Wyobraźcie sobie: zaglądam do garnka, a tam przez grubą warstwę białego tłuszczu na powierzchni mętnej substancji patrzą na mnie świńskie kopytka, uszy i choćby ryjek – cała świńska głowa! Az mnie ciarki przeszły, ble! Nie byłam w stanie się przemóc, żeby tego spróbować, choć nie chciałam nikogo urazić.

Pierwsze spotkanie: ciepłe przyjęcie
Mój chłopak, nazwijmy go Krzysztof, zaprosił mnie do swoich rodziców do małego miasteczka. Jego mama, powiedzmy, Jadwiga, i tata, dajmy na to Stanisław, mieszkają w przytulnym domu z małym ogródkiem. Denerwowałam się przed spotkaniem, ale okazali się bardzo gościnni. Jadwiga przytuliła mnie, poczęstowała herbatą z domowym ciastem, a Stanisław żartował i opowiadał historie. Rozluźniłam się, myśląc, iż wszystko pójdzie gładko. Ale to był dopiero początek.

Kulinarny koszmar: co jest w garnku?
Gdy nadszedł czas kolacji, Jadwiga zawołała wszystkich do stołu. Spodziewałam się czegoś prostego, ale smacznego – może ziemniaków z kotletami albo barszczu. Ale na stole stał jeden ogromny garnek, z którego wydobywał się dziwny zapach. Zajrzałam do środka i oniemiałam: na powierzchni pływała gruba warstwa tłuszczu, a pod nią mętna ciecz, w której widać było świńskie kopytka, uszy i ryjek! To był galaret, ale w takiej postaci, iż aż mnie owiały dreszcze.

Jadwiga powiedziała z dumą: „To nasze tradycyjne danie, rodzinny przepis!” Próbowałam się uśmiechnąć, ale czułam, jak ściska mi się żołądek. Krzysztof mrugnął: „Spróbuj, jest pyszne!” Ale nie mogłam się zmusić. U nas w domu też robią galaret, ale jest przejrzysty, elegancki, bez takich „niespodzianek”. A tu – jak z horroru! Grzecznie odmówiłam, tłumacząc się, iż niedawno jadłam, ale Jadwiga chyba się obraziła.

Codzienność: talerze i tradycje
Po kolacji zaczęło się nowe wyzwanie. Zaoferowałam pomoc w zmywaniu, ale usłyszałam, iż goście nie zmywają. Ucieszyłam się, myśląc, iż mają zmywarkę. Ale nie! Jadwiga po prostu opłukała talerze zimną wodą i postawiła je na półce. Łyżki i widelce, którymi jedli galaret, też tylko lekko opłukała. Byłam w szoku. U nas w domu naczynia myje się z płynem do lśnienia, a tu takie podejście!

Stanisław, widząc moje zdziwienie, powiedział: „Nie lubimy tracić czasu w drobiazgi. Liczy się, żeby jedzenie było smaczne!” Kiwnęłam głową, ale w duchu myślałam: jak można jeść z niedomytych naczyń? A potem zauważyłam, iż w kącie kuchni leży sterta śmieci – obierki, opakowania, choćby kości. Jadwiga wyjaśniła, iż wynoszą śmieci raz w tygodniu, żeby „nie biegać codziennie”. U nas śmieci wyrzucamy każdego dnia, a kuchnia zawsze jest czysta!

Dziwactwa ciąg dalszy: poranne niespodzianki
Następnego ranka miałam nadzieję, iż będzie lepiej. Ale na śniadanie podano ten sam galaret! Jadwiga wyjęła go z lodówki, gdzie stał w tym samym garnku, i zaproponowała: „Dokończ, póki świeży”. Znowu odmówiłam, wybierając chleb z masłem. Krzysztof próbował ratować sytuację, mówiąc, iż to ich tradycja, ale ja już marzyłam o powrocie do domu.

W ciągu dnia dowiedziałam się, iż w domu prawie nie ma sprzętów. Nie mają odkurzacza, pralka jest stara, a zmywarki w ogóle nie ma. Jadwiga chwaliła się swoim „minimalizmem”, ale dla mnie to było za dużo. choćby w łazience znalazłam jedną wspólną szmatę dla wszystkich, co dobiło mnie ostatecznie.

Ratunek w spacerach: ucieczka z domu
Jedynym jasnym momentem były spacery po miasteczku. Chodziłam po parku, podziwiałam uliczki, wstępowałam do kawiarni, żeby zjeść normalne jedzenie. Ale za każdym razem, gdy wracałam do ich domu, czułam się nieswojo. Krzysztof rozumiał mój stan i choćby przyznał, iż sam czasem wstydzi się nawyków rodziców. Ale nie zamierzał ich zmieniać.

Powrót do domu: lekcja z wizyty
Gdy wróciłam do siebie, pierwsze, co zrobiłam, to przytuliłam swoją zmywarkę i z euforią zjadłam z czystego talerza. Ta wizyta nauczyła mnie doceniać nasz domowy porządek. Z Krzysztofem przez cały czas jesteśmy razem, ale postanowiłam, iż u jego rodziców nie zostanę dłużej niż jeden dzień. Umówiliśmy się nawet, iż w naszej przyszłej rodzinie będą nasze zasady: czyste naczynia, codzienne wyrzucanie śmieci i żadnego galaretu z kopytkami!

Ta historia pokazała mi, jak różnie ludzie urządzają swoje życie. Nie oceniam Jadwigi i Stanisława – to ich dom, ich zasady. Ale dla mnie ta wizyta była lekcją: doceniania komfortu i czystości, które wcześniej brałam za pewnik.