Moja matka z zimną premedytacją wyrzuciła mnie z mieszkania, w którym miałem swój prawowity udział. To wydarzyło się jakieś trzy lata temu, w ponurych zaułkach Gdańska. Mimo wszystko uznałem, iż uratowanie mojej rodziny jest ważniejsze niż walka o cegły i beton, więc razem z żoną wymknęliśmy się po cichu, niczym duchy, by zacząć życie gdzie indziej.
Uciekłem spod jej duszącego wpływu już jako student. Codzienna podróż z Elbląga na uniwersytet w Warszawie była istną katorgą – morderczym wysiłkiem, który rozdzierał mi duszę na strzępy. Jakimś cudem udało mi się zdobyć miejsce w akademiku. Gdy ludzie dowiadywali się, skąd pochodzę, patrzyli na mnie jak na szaleńca zbiegłego z zakładu. Ale co oni mogli wiedzieć? W końcu mogłem spokojnie chodzić na wykłady, wolny od jej despotycznych harmonogramów, żyjąc swoim cholernym życiem tak, jak chciałem!
Każde moje westchnienie niezadowolenia dusiła swoim jadowitym tekstem: „Ja płacę za wszystko, co masz, więc zamknij się i nie pyskuj!” A ja stałem jak wryty, bez słowa, niezdolny do jakiejkolwiek riposty.
Kiedy nasze drogi się rozeszły, stosunki między nami choćby się ociepliły. Odległość zdziałała cuda – każdy miał swoją przestrzeń, i to wszystkim pasowało.
Potem poznałem Kasię, kobietę, która стала moją żoną. Zaczęliśmy w obskurnym wynajętym mieszkaniu w Krakowie, ale gdy postanowiliśmy się pobrać, ogłosiłem, iż zamieszkamy u mojej matki. Z Kasią mieliśmy plan: dzielić koszty po równo i odkładać na własne gniazdo. Sprzedać czy podzielić to mieszkanie? Bzdura – po co budzić uśpionego demona?
Na początku matka udawała, iż jest w porządku, ale to była tylko krucha fasada, która gwałtownie się rozpadła. Nagle rozpętała piekło, jakby przysięgła nas wypędzić. Czepiała się każdego drobiazgu – kubka zostawionego na stole, zbyt głośnego kroku – byle tylko pokazać, iż jesteśmy tu intruzami, których nie chce. Rozpalała bezsensowne awantury z niczego, a znoszenie tej codziennej gehenny wykańczało mnie do cna. Ten jad zatruł też moje małżeństwo, i niedługo z Kasią rzucaliśmy się sobie do gardeł, uwięzieni w jej szaleńczym gniewie.
Wygrała swoją okrutną wojnę – poddaliśmy się i uciekliśmy. Jak budować rodzinę, żyjąc na polu bitwy? Owszem, pieniędzy ubyło, ale zamieniliśmy to na spokój, szczęście i uwolnienie od jej nieustannych burz.
Nigdy nie uzbieralibyśmy na pierwszą ratę, gdyby rodzice Kasi nie sprzedali swojej rozpadającej się chałupy pod Rzeszowem. Tak zdobyliśmy kredyt na małe jednopokojowe mieszkanie w Łodzi.
Życie zaczęło się układać, ale wtedy matka przypomniała sobie, iż ma syna o imieniu Marek. Zaczęła mnie nękać: „Skoro masz tu swój udział, płać połowę rachunków!” Jej marna emerytura nie dawała rady, a ja miałem być jej rycerzem na białym koniu. Odrzuciłem to stanowczo, grożąc, iż sprzedam swoją część, bo i tak nie zamierzam tam wrócić.
Wybuchła, zalewając mnie falą obelg przez długie minuty – jej głos był jak ostrze tnące powietrze. Ale stałem niewzruszenie, jak skała wobec jej furii, aż dotarło do niej, iż mnie nie złamie. Zmieniła więc taktykę, próbując dopaść rodziców Kasi swoimi jadowitymi prośbami. Nie przewidziała, iż staną po naszej stronie i nazwą ją obłąkaną wariatką.
I znowu zadzwonił telefon:
„No, Marku, dumny z siebie, co? Wspaniały syn – zostawiłeś mnie w tym mieszkaniu jak w jakiejś norze z obcymi! Ciesz się, porzuciłeś matkę w otchłani starości, brawo, bohaterze!”
Szczerze mówiąc, nie skaczę z euforii z powodu tego bałaganu. Ale, prawdę mówiąc, mam to gdzieś. Sama nas wyrzuciła, więc teraz niech zbiera plony swoich czynów – co ja mogę na to poradzić? To mieszkanie należy prawnie do nas obojga – nie tylko do niej, nie tylko do mnie, ale do nas. Niech się miota w swojej pułapce, ta zgorzkniała, obłąkana baba
