To był prawdziwy koszmar. Cztery dni temu moja żona zmarła podczas porodu naszej córki. Wciąż próbowałem pogodzić się z niewyobrażalnym Mary choćby nie zdążyła wziąć naszego dziecka na ręce. Chciałem tylko wrócić do domu.
Czy to naprawdę pańska córka? ostro zapytała pracownica przy bramce.
Oczywiście, iż moja. Ma zaledwie cztery dni. Proszę, niech mnie pani przepuści odpowiedziałem, a mój głos drżał z wyczerpania i rozpaczy.
Przepraszam, ale nie może pan wejść na pokład. Jest za mała oświadczyła chłodno.
Nie mogłem uwierzyć własnym uszom. Co pani mówi? Mam zostać tu sam? Nie ma tu nikogo, kto mógłby mi pomóc. Właśnie straciłem żonę! Muszę wrócić do domu dziś!
To przepisy odparła krótko i zajęła się kolejnym pasażerem.
Czułem się kompletnie złamany. Żadne słowa nie oddawały tego, co przeżywałem. Uzyskanie dokumentów zajęłoby dni a ja nie miałem gdzie iść ani do kogo się zwrócić. Byłem zupełnie sam z noworodkiem.
Pogodziłem się z nocą na lotniskowej ławce, trzymając dziecko przy piersi, gdy nagle przyszło mi do głowy może jest jedna osoba, która mogłaby mi pomóc.
Wyjąłem telefon i wybrałem jej numer. Więcej w pierwszym komentarzu
Ścigałem się z czasem. Kilka minut wcześniej dostałem telefon ze szpitala w innym stanie: jedna z bliźniaczek urodziła dziewczynkę, a w akcie urodzenia figurowałem jako ojciec.
Najpierw myślałem, iż to okrutny żart. Ale wiedziałem, iż moja żona była w tamtym rejonie na krótkiej wycieczce, którą potajemnie dla niej zaplanowałem, gdy remontowałem nasz dom, by ją zaskoczyć.
Mary i ja nigdy nie mieliśmy biologicznych dzieci, ale adoptowaliśmy trójkę maluchów adopcja zawsze była częścią naszego planu. Aby je przyjąć, musieliśmy powiększyć dom stąd remont.
Byłem szczególnie zaangażowany w tę sprawę. Sam będąc adoptowany, dorastałem z obietnicą: pewnego dnia dam dom innym. jeżeli pomogę tym dzieciom stać się najlepszą wersją siebie, osiągnę coś ważnego często mówiłem żonie.
Poza adoptowanymi dziećmi miałem też dwójkę dorosłych dzieci z pierwszego małżeństwa z Ellen. Nasz związek rozpadł się po jej zdradzie z naszym hydraulikiem. To był szok, ale życie toczyło się dalej. W końcu poznałem Mary kobietę, która stała się moim wszystkim.
Pędziłem na lotnisko, pełen sprzecznych uczuć: euforii z poznania córki i bólu po stracie Mary.
Po przylocie ruszyłem do szpitala. Czekała tam na mnie Meredith, 83-letnia wolontariuszka i świeża wdowa. Zaprowadziła mnie do swojego gabinetu.
Bardzo mi przykro z powodu pańskiej straty powiedziała łagodnie. Wybuchnąłem płaczem, nie mogąc powstrzymać żalu. Meredith dała mi się wypłakać, po czym dodała: Rozumiem, iż jest pan tu po dziecko, ale muszę upewnić się, iż potrafi się pan nim zająć.
Wytłumaczyłem, iż już jestem ojcem. Skinęła z ulgą i podała mi swój numer. Proszę dzwonić, jeżeli będzie potrzebna pomoc powiedziała. Zaoferowała choćby podwiezienie na lotnisko w dniu wyjazdu.
Kilka dni później, podczas odprawy z córeczką, pojawiła się kolejna przeszkoda.
Czy to naprawdę pańska córka? znów spytała pracownica.
Tak! Ma zaledwie cztery dni
Przepraszam, ale musi pan pokazać akt urodzenia i poczekać, aż skończy przynajmniej tydzień. Takie są przepisy.
Byłem w szoku. Miałem zostać tu sam, bez rodziny?
Gdy szykowałem się na noc na lotnisku, przypomniałem sobie o Meredith. Wyjąłem telefon.
Meredith Potrzebuję pomocy.
Bez wahania przyjechała i zabrała nas do siebie. Byłem oszołomiony jej hojnością. Przez ponad tydzień opiekowała się nami, pomagała mi w pierwszych ojcowskich chwilach i organizowała przewóz ciała Mary. Była jak anioł. choćby moja córeczka uspokajała się, słysząc jej głos.
W kolejnych dniach poznałem jej życie: czwórkę dzieci, siedmioro wnuków i troje prawnuków. Razem opiekowaliśmy się niemowlęciem, spacerowaliśmy, by ukoić ból, i wspominaliśmy jej zmarłego męża. Widziałem w niej matkę, którą dawno straciłem.
Gdy w końcu uzyskałem akt urodzenia córki, mogłem wrócić do domu. Ale utrzymywałem kontakt z Meredith. Co roku przyjeżdżałem z córką.
Aż pewnego dnia odeszła spokojnie. Na pogrzebie adwokat powiedział mi, iż uwzględniła mnie w testamencie, obok własnych dzieci.
Dla upamiętnienia jej dobroci przekazałem tę część na fundację założoną przez jej rodzinę. Jedną z nich był Shirley, najstarsza córka, z którą z czasem się związałem. Nasza przyjaźń przerodziła się w miłość została moją żoną i matką naszych sześciorga dzieci.
