„Musisz respektować moje prawa!” — powiedział mój syn, nie wiedząc, jak łatwo zranić serce matki.
Tego wilgotnego październikowego wieczoru Weronika, otulona w ciepły szlafrok, postawiła na stole talerz gorących pierogów. W powietrzu unosił się zapach świeżego ciasta, a przez uchylone okno wdzierał się chłód i wiatr. Wszyscy domownicy śpieszyli się do stołu — tak bardzo chcieli się ogrzać herbatą i zapomnieć o jesiennej słocie.
Dziesięcioletni syn Weroniki, Kacperek, usiadł w milczeniu, wziął jednego pieroga, ale prawie nie jadł — tylko dłubał widelcem w farszu i marszczył brwi. Miał w oczach coś ciężkiego, jakby tego dnia odkrył jakąś poważną prawdę.
— Co się stało, Kacperku? — zapytała Weronika, siadając obok niego. — Jakiś jesteś zamyślony. Miało miejsce coś w szkole?
Chłopiec odłożył pieroga i odpowiedział:
— Dziś na godzinie wychowawczej był pan z policji. Mówił, iż dzieci mają swoje prawa. I iż rodzice często je łamią.
Weronika uniosła brwi ze zdziwieniem:
— Ciekawe. I co konkretnie opowiadał?
— Dużo rzeczy — zaczął Kacper z miną dorosłego. — Na przykład, iż nie wolno mnie zmuszać do rzeczy, których nie chcę. Że wy z tatą musicie szanować moją godność. A ja, między nami mówiąc, mam swoje prywatne życie. I mam pełne prawo decydować, jak spędzam czas.
— Prywatne życie? — powtórzyła Weronika, ledwie powstrzymując uśmiech.
— Tak! — stanowczo skinął głową. — Chcę grać na komputerze po szkole, a ty każesz mi odrabiać lekcje. To jawna ingerencja w moją wolność! A jeszcze krzyczysz, gdy nie chcę jeść brokułów! Ten pan powiedział, iż to przemoc psychiczna! No i ten pas… Wiesz przecież, iż to już przestępstwo! Mogą mnie choćby zabrać z domu, jeżeli zechcę.
Weronika milczała. Stała, opierając się o blat stołu, i patrzyła na syna, jakby go nie poznawała. Pamiętała, jakim był malutkim, jak płakał w nocy, jak przytulał się do niej z gorączką, i jak czuwała przy jego łóżku, nasłuchując każdego oddechu. A teraz przed nią stał „obywatel z prawami”.
— A nauczycielki się nie boisz? — spytała już ciszej. — jeżeli zostawi cię po lekcjach, też wezwiesz policję?
— Oczywiście! To bezprawne zatrzymanie. Mogę złożyć skargę. Niech też szanuje moje prawa.
— A jeżeli trafi do więzienia? Nie będzie ci szkoda?
— Szkoda… — w głosie chłopca zabrzmiała nutka wahania. — Ale… niech nie łamie prawa!
Weronika westchnęła, odwróciła się do zlewu i zaczęła zmywać naczynia. Tymczasem Kacper wziął kartkę i coś gwałtownie zapisał. Skończywszy, podbiegł do niej i wręczył jej papier.
Dziecinnym, ale pewnym charakterem pisma było napisane:
„Oferta usług: sprzątanie pokoju — 50 zł, wyprowadzanie psa — 30 zł, zakupy — 20 zł. Łącznie: 100 zł tygodniowo. Zaległość z zeszłego tygodnia — dodatkowo 130 zł.”
Weronika opuściła wzrok na kartkę. W piersi coś się ścisnęło. Poczuła, jak między nią a synem wyrasta mur. Usiadła przy stole, wzięła inną kartkę i zaczęła pisać. Ręka jej drżała. W pewnym momencie choćby się zaśmiała, ale w następnej chwili oczy wypełniły się łzami. Gdy skończyła, starannie złożyła papier i podała go synowi.
Chłopiec wziął kartkę i zaczął czytać. Napisane było:
„Usługi: nieprzespane noce — tysiące, pranie, sprzątanie, gotowanie — codziennie, zmartwienia — bez liku. Zebrania, wizyty u lekarza, upadki, łzy, strachy, radości, pierwsze kroki, pierwsze słowo. Modlitwy, gdy chorowałeś. Serce, które oddałam tobie. Za darmo. Bo cię kocham.”
Chłopiec milczał. Nagle rzucił się matce na szyję, przytulił mocno i szepnął:
— Wybacz, mamo… Chciałem tylko udawać dorosłego. Nie myślałem, iż to cię tak zaboli…
Weronika przytuliła go, pocałowała w czubek głowy i cicho powiedziała:
— Po prostu pamiętaj, synku… prawa są ważne. Ale miłość i szacunek — ważniejsze. A bycie rodziną to dbanie o siebie nie za zapłatę, ale z głębi serca.
Tego wieczoru siedzieli w ciszy, przytuleni do siebie. Za oknem szalał wiatr, ale w domu było ciepło. Bo znów — naprawdę — byli razem.
