NIE STAĆ MNIE BYŁO NA PREZENTY NA URODZINY CÓRKI — A POTEM OBCA OSOBA ZROBIŁA COŚ NIESAMOWITEGO

NIE MOGŁAM ZAPŁACIĆ ZA URODZINY CÓRKI — WTEDY OBCY ZROBIŁ COŚ NIEWIARYGODNEGO

Siedziałam naprzeciwko córki w przytulnej restauracji w mieście, obserwując, jak jej oczy błyszczą przy blasku świeczek na torcie urodzinowym. W piersi czułam mieszaninę euforii i niepokoju.

„Pomyśl życzenie, kochanie” – powiedziałam cicho, uśmiechając się przez ścisk w gardle.

Zosia skończyła właśnie dziewięć lat. I tak jak co roku od czasu, gdy odszedł jej ojciec, chciałam, żeby ten dzień był wyjątkowy. choćby jeżeli oznaczało to wydanie każdego ostatniego grosza.

Wzięłam dodatkowe zmiany w kawiarni, opuszczałam posiłki, a choćby sprzedałam kilka rzeczy, które kiedyś były dla mnie ważne. Wszystko po to, by kupić ten wymarzony tort z jednorożcem. Kosztował prawie dwa i pół tysiąca złotych – manualnie zdobiony, z jadalnymi brokatami, tęczową grzywą i złotym rogiem. Drżały mi ręce, gdy składałam zamówienie dwa miesiące wcześniej. Ale jej euforia – szeroki uśmiech i śmiech pełny zachwytu – były warte każdej ofiary.

Przynajmniej tak myślałam.

Gdy zdmuchnęła świeczki, a kawałki tortu leżały niedojedzone na talerzach, sięgnęłam po portfel, by zapłacić rachunek. Ale go nie było. Zniknął.

Zamarłam. Oddech uwiązł mi w gardle.

Przeszukałam kieszenie płaszcza, zajrzałam pod serwetki, pod stół – wszędzie. Ręce trzęsły mi się niekontrolowanie. Zosia spojrzała na mnie niewinnie, zlizując lukier z palców.

„Mamo? Wszystko w porządku?”

Wymusiłam uśmiech. „Oczywiście, skarbie. Tylko… szukam czegoś.”

Kelner wrócił z delikatnym uśmiechem i położył paragon na stole. Spojrzałam na sumę.

2 514,79 zł.

Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. Dwa i pół tysiąca – za tort i mały pakiet świąteczny, który dodałam w ostatniej chwili. Nie spodziewałam się, iż rachunek będzie aż tak wysoki.

„Ja… przepraszam bardzo” – wyjęczałam. „Chyba zostawiłam portfel w domu. Nie wiem, jak to się stało, zawsze sprawdzam dwa razy. Ja…”

Uśmiech kelnera zbladł. „Proszę pani, musimy przyjąć zapłatę. Mogę dać pani kilka minut, ale…”

Przełknęłam ślinę. Ludzie zaczęli na nas spoglądać. Policzki płonęły mi ze wstydu. Czułam ich osąd: matka przyprowadza dziecko do porządnej restauracji, a teraz nie może zapłacić?

Zosia złapała mnie za rękę. „Mamusiu, czy mamy kłopoty?”

To mnie złamało. Moje dziecko widziało to wszystko – w jej urodziny. Nie mogłam pozwolić, by zobaczyła moje łzy.

„Nie zapłacę tego” – szepnęłam, rozpaczliwie drżąc. „Nie mam przy sobie pieniędzy.”

„Będę musiał wezwać kierownika” – powiedział cicho kelner. „Albo… ewentualnie policję.”

Policję?

Serce wydawało mi się, iż zaraz eksploduje. Wyobraziłam ich sobie, pytających, Zosię przestraszoną i zdezorientowaną. Czy pomyślą, iż chciałam ukraść? Że jestem złą matką?

Wstałam, kolana się pode mną uginały. „Proszę” – powiedziałam, głos mi się załamał – „dajcie mi chwilę. Spróbuję kogoś zadzwonić.”

Ale do kogo? Nie miałam nikogo. Rodzice nie żyli. Były mąż zniknął za granicą i od trzech lat nie przysłał ani grosza. Przyjaciele mieli podobne problemy jak ja.

Rozglądałam się, ściskając dłoń Zosi. Już miałam podejść do kierownika, gdy kelner wrócił, a jego wyraz twarzy się zmienił. Patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, jakby zdezorientowany.

Spojrzał na paragon, potem na mnie. „Proszę pani… Rachunek został już opłacony.”

Zmrużyłam oczy. „Co… jak?”

„Ktoś zapłacił za panią” – powiedział. „Wszystko jest załatwione.”

Wpatrywałam się w niego niedowierzająco. „Ale… kto?”

Wskazał palcem w stronę okna. „Ten pan tam.”

Podążyłam wzrokiem za jego gestem i zobaczyłam mężczyznę siedzącego przy stoliku, spokojnie pijącego kawę. Miał na sobie prostą granatową kurtkę i znoszona baseballówkę. Coś mi w nim było znajomego, ale nie umiałam skojarzyć co.

Wstał, gdy nasze spojrzenia się spotkały, i podszedł do nas.

„Proszę pani” – powiedział cicho – „mam nadzieję, iż nie ma pani nic przeciwko. Podsłuchałem sytuację. Nie chciałem wtrącać się nieproszony… ale zobaczyłem pani przerażenie i sposób, w jaki córeczka na panią patrzy. Nie mogłem siedzieć bezczynnie.”

Rozchyliłam usta, ale słowa utknęły mi w gardle.

„Sam wychowywałem się u samotnej matki” – ciągnął. „Pamiętam, jak płakała w nocy, pracując na kilka etatów, żeby dać mi choć jeden szczęśliwy dzień w roku. Urodziny były trudne. Ale dopiero jako dorosły zrozumiałem, jak bardzo się starała.”

Łzy zaczęły palić mi oczy.

Uśmiechnął się łagodnie. „Nie mam swoich dzieci. Ale widzę, kiedy ktoś kocha. Ta pani córeczka? Ma szczęście. A ja jestem zaszczycony, iż mogłem pomóc.”

Nie powstrzymałam już łez. Spływały po policzkach, gdy Zosia szepnęła: „Dziękuję, panie.”

PoNigdy więcej go nie spotkałam, ale jego dobroć zostanie w moim sercu na zawsze.