Aleksander Wojciechowski całe swoje życie poświęcił jednemu – wychowaniu córki na dobrego człowieka. Gdy jego żona zmarła nagle na udar, mała Kinga została tylko z nim. Miał wtedy ledwie trzydziestkę i od tamtej pory nigdy nie myślał o sobie. Wszystko – siły, zarobione pieniądze, całe serce – oddawał córce.
Mieszkali na przedmieściach Poznania, w starym domu po rodzicach. Pieniędzy zawsze brakowało – Aleksander pracował na budowie, dorabiał jako magazynier, nocami pilnował sklepów. Ale robił wszystko, by Kinga miała dzieciństwo. Czasem brał pożyczki, by kupić jej piękną sukienkę na szkolną akademię, czasem całymi dniami nie jadał, żeby tylko miała nowe buty do szkoły. I za każdym razem, gdy widział jej uśmiech, czuł, iż jego życie ma sens.
Najbardziej pamiętał Boże Narodzenie – Kinga zawsze nie mogła się go doczekać. W szkole były konkursy, jasełka, prezenty. Aleksander dawał z siebie wszystko, by córka nie czuła się gorsza. Raz oddał ostatnie oszczędności za śnieżnobiałą sukienkę aniołka, a tego wieczoru Kinga błyszczała jak prawdziwa królewna. Przytulała go i szeptała: „Jesteś najlepszym tatą na świecie”.
Lata mijały. Kinga skończyła szkołę z wyróżnieniem i wyjechała do Warszawy na studia. Wszystko szło po jej myśli. Mieszkała w akademiku, uczyła się, dorabiała – normalne studenckie życie. Ale stolica zaczęła ją zmieniać. Najpierw drogi manicure, markowe ciuchy, potem znajomości z „lepszym towarzystwem”. Wypady do ekskluzywnych restauracji, salony urody. Ojciec przez cały czas przesyłał pieniądze, paczki, dzwonił, martwił się, prosił o odwiedziny, ale Kinga coraz rzadziej odbierała telefon.
Aż pewnego dnia przyszła wiadomość. Bez powitania, bez uśmiechu. „Tato, proszę, nie przyjeżdżaj na moje wesele. Będą tam tylko zamożni goście, a ty… po prostu nie pasujesz”. To wszystko. Żadnych wyjaśnień, zaproszenia, ani choćby śladu wdzięczności.
Aleksander czytał te słowa w kółko. Serce mu się ścisnęło. Całe życie dźwigał ją, jak tylko mógł. Nie narzekał, nie wymagał. Kochał. A ona… wstydziła się go. Wstyd za ojca, który może nie umie trzymać kieliszka „po warszawsku”, ale trzymał ją na rękach, gdy miała czterdziestkę gorączki.
Mimo bólu wsiadł w pociąg i pojechał. Musiał – nie po to, żeby jeść tort z gośćmi, ale by spojrzeć jej w oczy ostatni raz. Na ceremonii stał z boku, skromnie, w wytartej marynarce, z bukietem polnych róż owiniętych w gazetę.
Gdy młodzi przyjmowali życzenia, cicho podszedł, podał jej kwiaty, pocałował w policzek i szepnął:
– Szczęścia, córeczko. Żyj godnie.
I odszedł. Nie czekał na podziękowania ani wyjaśnienia. Nie chciał się upokarzać.
Kinga zastygła. Jakby czas się zatrzymał. Jej narzeczony coś mówił, goście się śmiali, grała muzyka, a ona patrzyła na oddalającą się postać ojca. Tego, który oddał jej wszystko, a ona… go odtrąciła.
Łzy polały się nagle. Zerwała się z miejsca, wybiegła za nim. Dogoniła go przy wyjściu.
– Tato, przepraszam… Nie wiem, co we mnie wstąpiło… Byłam głupia. Myślałam, iż kogoś zawstydzę, a zawstydziłam tylko siebie. Proszę, wybacz. Ty jesteś moją rodziną, moim najbliższym człowiekiem.
Nic nie odpowiedział. Tyle ją mocno przytulił. A Kinga w tej chwili zrozumiała, iż żadne miliony nie zastąpią tych rąk. Że w pogoni za cudzymi oczekiwaniami o mało nie straciła tego, co najważniejsze – miłości kogoś, kto kocha ją bezwarunkowo. Zawsze.
