Nie podoba ci się moja matka? To wynoś się!” – krzyknął mąż, nie spodziewając się, iż żona naprawdę to zrobi

Dawno temu, w jednym z polskich miast, pewna rodzina żyła w cieniu nieustannych napięć. Wieczór miał się ku końcowi, a w mieszkaniu, gdzie mieszkali Zofia, jej mąż Krzysztof i teściowa Halina, zwykle panowała cisza. Tego dnia jednak od rana nic nie układało się dobrze. Dwulatek, Jakub, był marudny, Halina wciąż znajdowała powody do narzekań, a Zofia czuła się wyczerpana. Starała się, jak mogła: gotowała ulubione potrawy teściowej, sprzątała, opiekowała się Jakubem. Ale zadowolić Halinę było niemożliwe.

“Zosiu, znowu źle złożyłaś ręczniki,” gderała Halina, przechodząc koło łazienki. “Ile razy mam ci powtarzać, iż róg ma być skierowany do siebie, a nie od siebie!”

Albo:

“Źle ubrałaś dziecko, Zosiu! Na dworze chłodno, a ty w taką cienką bluzę! Zachoruje!”

Zofia wzdychała cicho. Nie kłóciła się, znosiła to wszystko, wierząc, iż z czasem się poprawi, iż Halina przyzwyczai się do niej, do Jakuba, do ich wspólnego życia. Krzysztof, gdy sytuacja stawała się nie do zniesienia, zwykle milczał. Gdy Zofia próbowała się poskarżyć, rzucał obojętnie:

“Po prostu nie zwracaj uwagi, Zosiu. Mama jest starsza, ma nerwy.”

Zofia przygotowywała niespodziankę na ich rocznicę ślubu. Zamówiła mały tort, kupiła Krzysztofowi nowy skórzany pasek, o którym marzył. Chciała urządzić spokojny wieczór tylko dla nich trzech oczywiście z Jakubem.

W dniu rocznicy, gdy kolacja była prawie gotowa, a Jakub na szczęście zasnął, Halina urządziła kolejną awanturę. Tym razem dlatego, iż Zofia, jej zdaniem, “przesoliła zupę”. Choć zupa była zupełnie normalna.

“Tego nie da się jeść!” krzyczała teściowa, uderzając łyżką w stół. “Chcesz nas otruć? Zosiu, zupełnie nie umiesz gotować!”

Zofia stała przy kuchence, ściskając w ręce chochlę. Rocznica, tort, niespodzianka wszystko poszło na marne. Spojrzała na Krzysztofa, który siedział przy stole, spuściwszy wzrok. Czekała, iż wreszcie coś powie, iż ją obroni, iż przerwie ten absurd. Ale milczał.

“Krzysztofie,” szepnęła Zofia. “Powiesz coś?”

Wstał, powoli wyszedł z kuchni do przedpokoju. Zofia poszła za nim.

“Mama ma rację,” powiedział Krzysztof, nie patrząc na nią. “Zawsze robisz coś nie tak.”

Łzy zaszkliły się w oczach Zofii. To była ostatnia kropla. Patrzyła na męża, a on wpatrywał się w ścianę.

“Ty w ogóle rozumiesz, co mówisz?” głos jej zadrżał. “Mamy dzisiaj rocznicę! Ja… ja gotowałam, starałam się! A twoja matka…”

Krzysztof odwrócił się gwałtownie. W jego oczach nie było gniewu, tylko zmęczenie i obojętność.

“Nie podoba ci się moja matka wynoś się.”

Te słowa padły tak zwyczajnie, tak codziennie, iż Zofia nie od razu zrozumiała ich ciężar. Wypowiedział je, jakby dawał radę, a nie wydawał wyrok. Potem odwrócił się i poszedł do pokoju. Kolacja była zepsuta. Święto było zepsute. Wszystko było zepsute.

Zofia siedziała na łóżku w ich sypialni, tuląc śpiącego Jakuba. Łzy wyschły, zostawiając na jej twarzy słone ślady. Była w szoku. Powiedział: “Wynoś się”. Czy on mówił poważnie? To przecież ich dom. Ich rodzina. Czy naprawdę był gotów tak łatwo z niej zrezygnować, z syna? Walizki nie pakowała. Po prostu nie wierzyła, iż to wszystko jest na serio. Wydawało się, iż to zły sen, który skończy się rano.

Minął dzień. Potem drugi. Krzysztof nie przepraszał. Zachowywał się zimno, zdystansowany. Wracał z pracy, jadł w milczeniu, potem szedł do swojego pokoju albo siadał do komputera. Prawie z nią nie rozmawiał. Z Jakubem bawił się bez dawnego entuzjazmu.

Gdy Zofia próbowała zagadać, machnął ręką.

“Mama jest bardzo obrażona. Mówi, iż ją znieważyłaś.”

“Ja ją znieważyłam?” Zofia nie mogła uwierzyć własnym uszom. “Ona na mnie krzyczała z powodu zupy!”

“To nieistotne,” odparł Krzysztof. “Wszystko zależy od ciebie. Zrób pierwszy krok. Przeproś. Wtedy może ci wybaczy.”

W jego słowach nie było pojednania. Tylko ultimatum. I Zofia zaczęła rozumieć. To nie był jej dom. Tu była tylko gościem. Tolerowano ją, dopóki była wygodna, dopóki spełniała wszystkie oczekiwania. Gdy tylko przestała być idealna, można ją było po prostu wyrzucić, jak niepotrzebny przedmiot. Strach, który czuła pierwszego dnia, ustąpił miejsca ciężkiemu, duszącemu zrozumieniu. To nie była rodzina. To była gra w jednostronną lojalność. Ona miała być lojalna wobec Krzysztofa, jego matki, ich kaprysów. A oni nie byli jej nic winni.

Spojrzała na śpiącego syna. Nie było tu dla niego miejsca. Nie było tu miejsca dla niej. Ten dom, ta atmosfera powoli ją niszczyły. A Krzysztof, jej mąż, tylko na to patrzył. I, jak się okazało, sam pchał ją ku krawędzi.

Pewnego dnia Krzysztof siedział w kawiarni z przyjacielem, Wojtkiem. Mówił powoli, ważąc każde słowo.

“Stary, u mnie z Zosią… utknęło,” zaczął.

Wojtek popił kawę.

“Znowu? Teściowa?”

Krzysztof skinął głową.

“No właśnie. Mama… jest starsza, ma nerwy. A Zosia… jest młoda, powinna się dostosować. A nie chce. Wiecznie jakieś pretensje, urazy.”

Czuł się zmęczony tą niekończącą się walką. Miał dość ciągłych kłótni, narzekań matki, niezadowolenia Zofii. Chciał spokoju.

“Mam dość tych wiecznych pretensji,” cią