Nie mogłam zapłacić rachunku za urodziny córki — wtedy obcy człowiek zrobił coś niesamowitego
Siedzę naprzeciwko córki w przytulnej restauracji w centrum miasta i patrzę, jak jej oczy błyszczą przy blasku świeczek na torcie urodzinowym. W piersi czuję mieszaninę euforii i niepokoju.
“Pomyśl życzenie, kochanie” — mówię cicho, uśmiechając się mimo gula w gardle.
Dzisiaj Weronika skończyła dziewięć lat. Jak co roku od czasu, gdy odszedł jej ojciec, chciałam, żeby ten dzień był wyjątkowy. choćby jeżeli oznaczało to zbieranie każdego grosza.
Wzięłam dodatkowe zmiany w kawiarni, opuszczałam posiłki, a choćby sprzedałam kilka rzeczy, które kiedyś były dla mnie ważne. Wszystko po to, by kupić przepiękny tort w kształcie jednorożca, o którym marzyła. Kosztował prawie 2500 złotych — manualnie robiony, z jadalnymi brokatami, tęczową grzywą i złotym rogiem. Dłonie mi drżały, gdy składałam zamówienie dwa miesiące temu. Ale jej euforia — ten szeroki uśmiech i szczery śmiech — były warte każdej ofiary.
Przynajmniej tak myślałam.
Gdy zdmuchnęła świeczki, a na talerzach zostały już tylko resztki tortu, sięgnęłam po portfel, by zapłacić rachunek. Ale go nie było. Zniknął.
Zamarłam. Oddech uwięzł mi w gardle.
Przeszukałam kieszenie płaszcza, zajrzałam pod serwetki, pod stół — wszędzie. Dłonie mi drżały. Weronika patrzyła na mnie niewinnie, oblizując palce z polewy.
“Mamo? Wszystko w porządku?”
Wymusiłam uśmiech. “Oczywiście, skarbie. Tylko… czegoś szukam.”
Kelner wrócił z uprzejmym uśmiechem i położył paragon na stole. Spojrzałam na sumę.
2504,79 zł.
Twarz mi zbladła. Dwa i pół tysiąca — za tort i mały pakiet urodzinowy, który dodałam w ostatniej chwili. Nie spodziewałam się, iż wyjdzie tak drogo.
“Przepraszam — jąkałam się — chyba zostawiłam portfel w domu. Nie wiem, jak to się stało, zawsze sprawdzam…”
Uśmiech kelnera zbladł. “Pani, niestety musimy otrzymać zapłatę. Mogę dać kilka minut, ale…”
Przełknęłam ślinę. Inni goście zaczęli na nas spoglądać. Policzki mnie piekły. Czułam ten osąd. Matka przyprowadza dziecko do dobrej restauracji, a teraz nie może zapłacić?
Weronika złapała mnie za rękę. “Mamusiu, mamy kłopoty?”
To mnie złamało. Moje dziecko to widziało — w swoje urodziny. Nie mogłam pozwolić, by zobaczyło moje łzy.
“Nie mam tych pieniędzy” — szepnęłam, drżąc.
“Będę musiał wezwać kierownika” — odpowiedział cicho kelner. “Albo… choćby policję.”
Policję?
Serce zamarło mi w piersi. Wyobraziłam sobie, jak przyjeżdżają, pytają, Weronika przestraszona i zdezorientowana. Czy pomyślą, iż chciałam ukraść? Że jestem złą matką?
Wstałam, kolana się pode mną uginały. “Proszę — głos mi się załamał — dajcie mi chwilę. Spróbuję do kogoś zadzwonić.”
Ale do kogo? Nie miałam nikogo. Rodzice nie żyli. Były mąż zniknął za granicą i od trzech lat nie przysłał ani grosza. Przyjaciele ledwo wiązali koniec z końcem.
Spojrzałam wokół, ściskając dłoń Weroniki. Już miałam iść błagać kierownika, gdy kelner wrócił — z miną pełną zdumienia.
“Proszę pani… Rachunek został opłacony.”
Zamrugam. “Że co?”
“Ktoś już za niego zapłacił. Wszystko uregulowane.”
Patrzyłam na niego jak na zjawę. “Ale… kto?”
Skinął głową w stronę okna. “Ten pan tam.”
Podążyłam wzrokiem. Przy stoliku pod oknem siedział mężczyzna, pijąc kawę. Miał na sobie prostą granatową marynarkę i zniszczoną czapkę z daszkiem. Coś w nim było znajomego, ale nie mogłam się zorientować, co.
Gdy nasze spojrzenia się spotkały, wstał i podszedł.
“Proszę pani — powiedział cicho — przepraszam, iż się wtrącam. Usłyszałem sytuację. Nie chciałem podsłuchiwać, ale widziałem pani przerażenie i sposób, w jaki córeczka na panią patrzy. Nie mogłem siedzieć bezczynnie.”
Usta mi się rozchyliły, ale słowa utkwiły w gardle.
“Sam wychowywałem się bez ojca — ciągnął. — Pamiętam, jak mama płakała po nocach, harując na kilku etatach, by dać mi chociaż jeden radosny dzień w roku. Urodziny były trudne. Ale dopiero jako dorosły zrozumiałem, jak bardzo się starała.”
Łzy zaczęły mi płynąć po policzkach.
Uśmiechnął się delikatnie. “Nie mam własnych dzieci. Ale widzę miłość, gdy ją spotykam. Ta mała dziewczynka? Ma szczęście. A ja jestem zaszczycony, iż mogłem pomóc.”
Nie powstrzymałam płaczu. Weronika popatrzyła na niego i szepnęła: “Dziękuję, panie.”
Nachylił się lekko i dodał cieplej: “Masz wspaniałą mamę, mała. Przytul ją dziś mocno.”
Weronika zarzuciła mi ręce na szyję. Przytuliłam ją, płacząc.
Zanim zdążyłam zapytać o jego imię lub cokolwiek mu zaoferować, skinął głową i odszedł.
“Czekaj!” — zawołałam.
Zatrzymał się.
“Czy mogę… chociaż wiedzieć, jak pan się nazywa?”
Zawahał się, potem uśmiechnął. “Niech pani mówi na mnie Kacper.”
I zniknął.
—
Tej samej nocy, gdy znalazłam portfel wciśnięty między fotel a drzwi samochodu, usiadłam przy łóżku Weroniki i patrzyłam, jak śpi. Wciąż miała na głowie papierową koronę z restauracji. Policzki różowe od śmiechu, ręce lepkie od tortu.
Myślałam o Kacprze. Obcym człowieku, który pojawił się, gdy najbardziej go potrzebowałam.
Następnego dnia wróciłam do restauracji, by się o niego wypytać. Chciałam podziękować. Kierownik powiedział, iż Kacper bywał tu regularnie — przychodził co tydzień o tej samej porze, zawsze zamawiał to samo: czarną kawę bez cukru.
Czekałam na niego w następnym tygodniu. I jeszcze w kolejnym. Ale już się nie pojawił.
—
Kilka miesięcy później dostałam list. Bez adresu zwrotnego. Tylko moje imię i nazwisko starannie wydrukowane.
W środku była krótka wiadomoW kopercie znalazłam również małą zawiniątko z 500 złotymi i karteczką: “Dla Weroniki — kolejny urodzinowy cud.”
