Nie pasujesz tutaj drwił z mamy w klasie biznes. Wtedy głos kapitana sprawił, iż jego uśmieszek zniknął.
Marek Nowak uwielbiał kontrolę. Kontrolę nad harmonogramami, spotkaniami, nad każdym szczegółem, który mógłby go spowolnić.
Tego ranka, gdy wsiadał do samolotu do Warszawy, poczuł satysfakcję widząc swoje nazwisko na karcie pokładowej miejsce 4A, klasa biznes, z wystarczająco dużo miejsca na laptopa, notatki i trzygodzinne spotkanie online z inwestorami z Szanghaju.
Idealnie.
Schował torbę, zdjął marynarkę i zaczął aranżować swoją podróżną przestrzeń: laptop, ładowarki, dokumenty, długopis, telefon w trybie Nie przeszkadzać. W jego głowie nic nie mogło zakłócić skupienia.
Aż nagle ciszę przerwał hałas.
Dziecięce głosy.
Marek spojrzał w stronę przejścia i zobaczył ją. Młodą kobietę, może trzydziestkę, z włosami spiętymi w kucyk, w wyblakłej bluzce i znoszonych dżinsach. W jednej ręce trzymała bagaż podręczny, drugą prowadziła małego chłopca ściskającego pluszowego królika. Za nimi szła dwunastoletnia dziewczynka ze słuchawkami na szyi i może dziewięcioletni chłopiec wlokący plecak z superbohaterem.
Marek gwałtownie spojrzał na numery miejsc na ich kartach pokładowych, gdy zatrzymali się obok niego. Rząd 4. Jego rząd.
Nie krył irytacji.
NIE WYGLĄDACIE, ŻEBYŚCIE TU PASOWALI powiedział oschle, przesuwając wzrokiem po jej ubraniach i dzieciach.
Kobieta Agnieszka mrugnęła zaskoczona. Zanim zdążyła odpowiedzieć, pojawiła się stewardesa z profesjonalnym uśmiechem.
Panie, to pani Agnieszka Kowalska i jej dzieci. Mają poprawne miejsca.
Marek nachylił się. Słuchaj, mam międzynarodowe spotkanie podczas lotu stawką są miliony. Nie mogę pracować wśród kredek i płaczu.
Uśmiech stewardesy stał się chłodniejszy, choć głos pozostał spokojny. Panie, zapłacili za te miejsca, tak jak wszyscy.
Agnieszka odezwała się wtedy, spokojnie, ale stanowczo. W porządku. jeżeli ktoś zechce się z nami zamienić, nie mamy nic przeciwko.
Stewardesa pokręciła głową. Nie, proszę pani. Pani i dzieci macie takie samo prawo tu być. jeżeli komuś to przeszkadza, może sam się przenieść.
Marek westchnął z przesadą, wbijając słuchawki do uszu. No dobra.
Agnieszka pomogła dzieciom się usadowić. Najmłodszy, Kacper, dostał miejsce przy oknie, by mógł przyglądać się chmurom. Średni, Tomek, usiadł obok matki, a najstarsza, Zosia, zajęła środkowe miejsce z godnością, na jaką tylko dwunastolatka może sobie pozwolić.
Marek wciąż zerkał na ich znoszone ubrania i zniszczone buty. Pewnie wygrana w konkursie pomyślał. Albo marzenia na kredyt.
Silniki zaryczały. Gdy samolot się uniósł, Kacper pisnął: Mamo! Patrz! Lecimy!
Kilku pasażerów uśmiechnęło się na dźwięk jego radości. Marek nie.
Wyjął jedną słuchawkę. Możecie proszę uciszyć dzieci? Zaraz zaczynam spotkanie. To nie jest plac zabaw.
Agnieszka odwróciła się z przepraszającym uśmiechem. Oczywiście. Dzieci, mówimy cicho, dobrze?
Przez następną godzinę zajmowała je cicho książeczkami z zagadkami dla Tomka, kolorowankami dla Zosi i szeptaną opowieścią o latarni morskiej dla Kacpra.
Marek choćby nie zauważył. Był zbyt zajęty pochylaniem się nad kamerą, mówiąc o prognozach marży i kwartalnych dystrybucjach, rozkładając próbki tkanin na stoliku kaszmir, jedwab, tweed, ułożone jak trofea. Wspominał Mediolan i Paryż, jakby to były jego prywatne podwórka.
Gdy wreszcie skończył, Agnieszka spojrzała na próbki. Przepraszam spytała grzecznie czy zajmuje się pan tekstyliami?
Marek uśmiechnął się lekceważąco. Tak. Nowak Fashion. Właśnie podpisaliśmy międzynarodową umowę. Nie iż pani by to rozumiała.
Agnieszka skinęła głową. Prowadzę mały butik w Poznaniu.
Roześmiał się cicho. Butik? To tłumaczy tani styl. Nasi projektanci pokazują kolekcje w Mediolanie i Paryżu. Nie na targach.
Jej głos pozostał spokojny. Podobał mi się pana granatowy wzór w kratę. Przypomniał mi projekt, który mój mąż tworzył dawno temu.
Marek przewrócił oczami. No jasne. Może kiedyś wam się uda. Na razie trzymajcie się tego, co robicie. Pchle targi?
Palce Agnieszki zacisnęły się na podłokietniku, ale nic nie powiedziała. Tylko wzięła za rękę Kacpra, potem Tomka, w końcu Zosię jakby przypominając sobie, co jest ważne.
Gdy samolot zbliżał się do Warszawy, rozległ się głos kapitana. Panie i panowie, witamy na lotnisku Chopina. Rozpoczynamy podejście do lądowania. Prosimy o zajęcie miejsc i zapięcie pasów.
Marek schował laptopa, zadowolony, iż dzień poszedł zgodnie z planem.
Wtedy kapitan mówił dalej, tym razem cieplejszym tonem.
Zanim wylądujemy, chciałbym powiedzieć kilka osobistych słów. Dziękuję wszystkim za podróż z nami ale szczególnie jednej pasażerce: mojej żonie, Agnieszce Kowalskiej, i naszym trzem wspaniałym dzieciom, za to, iż ich pierwszy lot ze mną był tak wyjątkowy.
W kabinie rozległy się westchnienia i uśmiechy. Pasażerowie spojrzeli na Agnieszkę, ich twarze złagodniały.
Marek zastygł.
Jak większość z państwa wie kontynuował kapitan latam od dziewiętnastu lat, ale nigdy z rodziną na pokładzie. Moja żona trzymała nasz dom w ryzach, gdy ja byłem tysiące kilometrów stąd. A dziś po raz pierwszy są tu dzieląc ze mną niebo.
Stewardesa przechodząc obok Marka, uśmiechnęła się z satysfakcją. Ona pasuje tu bardziej niż ktokolwiek inny, prosz
