Mój mąż, Krzysztof Kowalski, ma ogromną i hałaśliwą rodzinę. Trzech braci, dwie siostry. Wszyscy od dawna żyją osobno, mają własne rodziny, dzieci. Ale do naszego domu zjeżdżają się – regularnie. I to nie na herbatę, ale na prawdziwe uczty. Zawsze znajdzie się powód: urodziny, imieniny, rocznica. I za każdym razem – u nas. Bo, jak mówią krewni, „u nas jest wygodnie, dom duży, podwórko jest”. Faktycznie kupiliśmy przestronny dom pod Warszawą – długo pracowaliśmy, oszczędzaliśmy. I gdy tylko pojawiło się miejsce z altanką, grillem, trawnikiem i miejscem do parkowania – cała rodzina uznała, iż to teraz ich „działka rekreacyjna”.
Na początku choćby mi się to podobało. Wychowałam się bez rodzeństwa. Było mi miło, iż czuję się jak część wielkiej rodziny. Nakrywaliśmy do stołu, piekliśmy kiełbaski, śmialiśmy się. Ale potem… stało się to udręką. Wiecie, ile trzeba ugotować, gdy przyjeżdża ponad piętnaście osób? I nikt choćby nie pytał, czy potrzebna jest pomoc. Kobiety od progu siadały w cieniu z lampką wina, mężczyźni szli rozpalać grilla. A ja od rana – w kuchni. Kroiłam, smażyłam, zmywałam, sprzątałam. Roznosiłam talerze, zbierałam brudne. Tylko Krzysztof zaglądał, przepraszająco się uśmiechając: „Pomóc ci?” Ja, powstrzymując irytację, kiwałam głową: „Dam radę…”
Najboleśniejsze jednak nie było to. Ale to, jak za każdym razem wychodziłam do gości: rozczochrana, w fartuchu, bez makijażu. A oni – w pełnej gali. Jak na eleganckie przyjęcie, a nie na domówkę za miastem. A ja też chciałam inaczej: ubrać sukienkę, uczesać włosy, usiąść z kieliszkiem. Ale nie zdążyłam. Byłam obsługą.
Po takich wieczorach Krzysztof sam zmywał góry naczyń, wysyłał mnie spać. Widziałam, iż jest zmęczony. Jeden wolny dzień w tygodniu, a i ten mijał pod wrzaski dzieci i gwar rozmów. A on marzył, żeby po prostu poleżeć, zamówić pizzę, obejrzeć film. Ale nie chciał kłócić się z rodziną. Ja też milczałam. Aż pewnego dnia zadzwonił jego brat.
– Świętujemy moje urodziny u was, jak zwykle.
Krzysztof, odkładając słuchawkę, odwrócił się do mnie i powiedział:
– Jutro wstajesz, zakładasz najlepszą sukienkę, robisz sobie fryzurę, jeżeli chcesz – makijaż. Możemy choćby coś nowego kupić. Ale – do kuchni nie wchodzisz. Ani nogą. Koniec.
– Ale jak… – zaczęłam.
– Koniec. Niech przywożą ze sobą. Nie jesteś kucharką ani służącą. Też mamy prawo do odpoczynku.
Milcząco skinęłam głową. Było dziwnie, ale przyjemnie.
Następnego dnia zjechało się pół podwórka ludzi. Uśmiechy, pudełka z tortami, mięso w torbach. A na stole – pusto. Rodzina spoglądała po sobie: no gdzie przystawki, sałatki, gdzie gospodyni? A Krzysztof spokojnie wyszedł i oznajmił:
– od dzisiaj będzie tak. Chcecie świętować – bierzcie udział. My z żoną jesteśmy zmęczeni. Ona nie musi was obsługiwać. Albo każdy przynosi coś swojego, albo szukajcie innego miejsca na imprezy.
Zapadła cisza. Jedli, ale bez dawnej radości. Rozmowy nie kleiły się. Ale przy następnej okazji jedna z sióstr – pierwszy raz od lat! – zaprosiła wszystkich do siebie.
Okazuje się, iż potrafią. jeżeli tylko chcą.
