Niby pusto, a znaczy wiele

Jakby nic, a jednak wiele

Weronika jechała autobusem linii 77, który przemierzał całe zaśnieżone Łódź. Usiadła przy oknie, wpatrując się w zaparowaną szybę, i ścisnęła w ręce plastikową reklamówkę z różowym logo dyskontu „Biedronka”. W środku – małe ciasto tortowe z napisem „Delicja”. Nazwa wydawała się szyderstwem: za oknem mróz, w sercu pustka, a na duszy – szarówka.

Skończyła się właśnie trzydzieści trzy lata. Dzisiaj. Żadnego telefonu. Żadnej wiadomości od bliskich. W komunikatorach dwie reklamy, pomyłka kuriera i życzenia od dawnej koleżanki z liceum, której nie widziała od piętnastu lat. Uśmiechnięta buźka i szablonowa grafika. Tyle. Urodziny minęły jakby nie z nią, ale w jakimś innym mieszkaniu, na innym piętrze, w czyimś obcym życiu.

— Wysiadają pani? — zapytała starsza kobieta. Weronika ocknęła się, skinęła głową i wysiadła.

Podwórko – to samo, gdzie bawiła się w dzieciństwie. Wszystko jak dawniej: zardzewiałe huśtawki, krzywe ławki, stary klon z dziuplą, w której kiedyś chowali się przed burzą. Wszystko takie znajome, a jednak – nie jej. Jakby przeszłość została, a ona stała się w niej obca.

Mama mieszkała na trzecim. Jak zawsze, nie zamknęła drzwi na klucz. Po prostu czekała. Bez telefonów i przypomnień.

— A, przyszłaś… O, ciasto przyniosłaś — powiedziała mama. Jakby to była jedyna rzecz warta uwagi.

W kuchni pachniało ziemniakami i ciepłym chlebem. Stary zegar tykał głucho, jakby przypominał, iż czas płynie, choćby jeżeli życie dawno się zatrzymało. W promieniach zachodzącego słońca wirowały pyłki kurzu.

— No i jak tam? — spytała mama, odwracając się do zlewu.

— Normalnie — odparła automatycznie Weronika. Po chwili dodała: — Jakby nic.

Jedli w ciszy. Mama znów nałożyła za dużo – zawsze tak robiła. Jej troska była w łyżce, w kromce chleba, w spojrzeniu gdzieś obok. Długo przekładała noże, zanim wybrała ten do pokrojenia tortu – jakby od tego zależało, czy spełni się choć jedno życzenie.

— Sto lat, córeczko — szepnęła cicho, jakby się wstydziła.

— Dzięki.

— Trzymasz się. To ważne.

— A trzeba się trzymać? — spytała Weronika, nie podnosząc wzroku.

Mama odwróciła się. Spojrzała tak, jak potrafią tylko ci, którzy już widzieli ból i zmęczenie. Nie było w jej oczach wyrzutu – tylko ciche zrozumienie.

— Czasem nie trzeba. Ale i tak próbujemy.

Po kolacji Weronika wyszła na balkon. Na dole dzieci grały w piłkę, krzycząc i śmiejąc się. W oknach bloków migały cudze życia: ktoś gotował obiad, ktoś kłócił się na głos, ktoś włączał muzykę. I w tej wirówce obcych spraw Weronika poczuła, jak coś w środku odmarza – jak lód, który nosiła latami, zaczął topnieć, wpuszczając do żył gorące krople.

Wieczorem znów jechała przez miasto – z powrotem do swojego mieszkania. Reklamówkę z ciastem zwinęła i wcisnęła do kieszeni. W autobusie pachniało obcymi kurtkami, gumą i nocą. Ludzie spali, przeglądali telefony, przytulali się. Świat żył. I bez niej też.

W domu było cicho. Weronika zdjęła płaszcz, rzuciła torbę na pufę i nagle zauważyła coś przy drzwiach. Małą, papierową kartkę. Proste słowa, nierówne litery: „Robisz więcej, niż myślisz. Jesteś. Sto lat”.

Nie było podpisu. Nie rozpoznała autora. Ani charakter pisma, ani styl – nic znajomego. A jednak… Uśmiechnęła się. Ledwo, ale szczerze. Jakby ktoś zobaczył ją – nie fasadę, nie grzeczny uśmiech, nie służbowy raport. Tylko ją. Prawdziwą. Tę, która codziennie wstaje i idzie dalej – bez fanfar i oklasków.

I nagle poczuła, iż to wystarczy. To nieznane, ale prawdziwe.

Może właśnie to jest życie? Nie fajerwerki, nie setki życzeń. Tylko moment, gdy jesteś sam w ciszy, ale ktoś i tak wyciąga do ciebie rękę. Bez słów. Ale od serca.

Jakby – nic. A jednak – wszystko.