Od najmłodszych lat Kasia słyszała od kobiet w swojej rodzinie, iż po prostu nie mają szczęścia w miłości. Praprababka została wdową po wojnie, babcia straciła męża w wypadku w hucie, a ojciec opuścił matkę, gdy Kasia miała zaledwie trzy lata. Te historie wrosły w jej świadomość i często zadawała sobie pytanie: a może jej małżeństwo też skończy się tak samo smutno? Choć najbardziej na świecie nie chciała, by tak się stało.
Z przyszłym mężem poznała się w fabryce — pracowali w tej samej hali, choć przy różnych stanowiskach. Na przerwach obiadowych siedzieli przy jednym stole, wymieniali uśmiechy, rozmawiali. Wszystko zaczęło się niewinnie i gwałtownie przerodziło w romans. Po pół roku wzięli ślub i wprowadzili się do mieszkania, które Kasia odziedziczyła po babci. Najpierw urodził się jeden syn, potem drugi. Życie toczyło się spokojnie, jak kołowrotek: praca, dzieci, dom.
Ale gdy zmarła matka Kasi, na barki młodej kobiety spadło wszystko — dom, dzieci, troska o męża. Na początku pomagał, ale niedługo się to zmieniło. Mąż zaczął wracać późno, stał się opryskliwy, zimny. Później okazało się, iż ma romans z młodszą koleżanką z pracy. Dom stał się tylko przystankiem: wpadał, przebierał się i znikał.
Kasia wszystko rozumiała, ale milczała. Bała się zostać sama z dwoma synami i bez środków do życia. Kilka razy próbowała rozmawiać z mężem, ale ten tylko machnął ręką:
— Ty tylko umiesz służyć. Jesteś żałosna — rzucił jej w twarz.
Mimo to Kasia miała nadzieję: może się opamięta, wróci, zrozumie. Ale pewnego wieczoru po prostu spakował rzeczy i wyszedł. Bez wyjaśnień. Bez żalu.
— Nie odchodź, błagam. Dzieci zostaną bez ojca — płakała, stojąc w korytarzu.
— Nie interesujesz mnie już, jesteś nikim — spojrzał na nią z pogardą i zatrzasnął drzwi.
Dzieci wszystko słyszały. Dwaj chłopcy, przytuleni do siebie, siedzieli na kanapie, nie rozumiejąc, dlaczego tata już nie wróci. Nie wiedzieli, co zrobili źle.
Minęło kilka miesięcy. Kasia pracowała bez wytchnienia. Sprzątała klatki schodowe, dorabiała, jak tylko mogła, by wyżywić swoich chłopaków. O własnym życiu nie myślała — dzieci stały się dla niej wszystkim.
Ale pewnego dnia, wracając z targu, upuściła siatkę z zakupami. Ktoś natychmiast się schylił i pomógł.
— Pozwól, iż pomogę ci zanieść — powiedział młody mężczyzna.
— Nie trzeba, sama dam radę…
— I tak postanowiłem ci pomóc — podniósł siatki.
Tak Kasia poznała Tomka — dobrego, troskliwego, skromnego. Zaczął często zaglądać do tego samego sklepu, gdzie ją pierwszy raz zobaczył. Pewnego wieczoru, gdy sprzątała klatkę, znów się pojawił.
— Może pomogę? — zaproponował i bez słów zabrał się do pracy.
Wieczorem przyszedł do niej w odwiedziny: z kwiatami, w garniturze, z tortem. Chłopcy od razu go polubili — Tomek był szczery, ciepły, miał doskonałe poczucie humoru. Bawił się z nimi, opowiadał historie z dzieciństwa, a oni lgnęli do niego. choćby gdy wyznał, iż po wypadku ma problemy z mową i poruszaniem się, dzieci tylko mocniej go przytuliły.
— Jesteś jak prawdziwy tata — powiedział pewnego dnia młodszy syn. — Tylko lepszy.
Minął rok. Kasia i Tomek wzięli ślub. Życie się ułożyło. W domu znów słychać było śmiech, pachniało pierogami i panował spokój. Starszy syn już spotykał się z dziewczyną, młodszy grał w piłkę ręczną. Wszystko szło jak z płatka… Aż pewnego dnia ktoś zadzwonił do drzwi.
Na progu stał były mąż. Postarzały, wynędzniały.
— Zrozumiałem wszystko. Wybaczysz mi?
— Jesteś spóźniony — zimno odparła Kasia.
— Tato? — zmieszał się młodszy syn, ale po chwili dodał stanowczo: — Wynoś się.
— Jak ty rozmawiasz z ojcem?!
— To nie jest nasz ojciec! Naszym tatą jest Tomek — twardo powiedział starszy syn, stając przy bracie.
— Zrujnowałeś nam życie. A teraz chcesz wrócić? — odezwał się Tomek, przystępując do chłopców. — Wynoś się. Nie masz tu miejsca.
Były mąż rzucił ostatnie spojrzenie na Kasię, ale ta już się odwróciła.
Gdy drzwi się za nim zamknęły, Kasia podeszła do swoich mężczyzn. Patrzyła na trójkę najbliższych: dwóch synów i tego, który stał się im prawdziwym ojcem. A jej serce wypełniło się cichym, ale ogromnym szczęściem.
Udało jej się zbudować to, o czym marzyły pokolenia kobiet w jej rodzinie — mocną rodzinę, gdzie panuje miłość, szacunek i ciepło. I tego dnia zrozumiałem, iż prawdziwa siła nie leży w gniewie, ale w umiejętności przebaczenia — sobie i innym. A czasem największą zemstą jest po prostu szczęśliwe życie.
