Od najmłodszych lat Kinga słyszała od kobiet w swojej rodzinie, iż po prostu nie miały szczęścia w miłości. Prababcia została wdową po wojnie, babcia straciła męża w wypadku w hucie, a ojciec porzucił jej matkę, gdy Kinga miała zaledwie trzy lata. Te historie wrosły w jej świadomość i często łapała się na myśli: a może jej małżeństwo również skończy się tak smutno? Choć najbardziej na świecie tego nie chciała.
Z przyszłym mężem poznała się w fabryce – pracowali w tej samej hali, choć przy innych stanowiskach. Na przerwach obiadowych siedzieli przy jednym stole, wymieniali uśmiechy, rozmawiali. Wszystko zaczęło się niewinnie i gwałtownie przerodziło w romans. Po pół roku wzięli ślub i wprowadzili się do mieszkania, które Kinga odziedziczyła po babci. Najpierw urodził się jeden syn, potem drugi. Życie płynęło spokojnie, dzień za dniem: praca, dzieci, domowe obowiązki.
Kiedy jednak zmarła matka Kingi, na barki młodej kobiety spadło wszystko – dom, dzieci, opieka nad mężem. Początkowo pomagał, ale niedługo wszystko się zmieniło. Zaczął wracać późno, stał się nerwowy, chłodny. Później okazało się, iż ma romans z młodszą koleżanką z pracy. Dom zamienił się w przystanek: wpadał, przebierał się i znikał.
Kinga wszystko rozumiała, ale milczała. Bała się zostać sama z dwoma synami i bez środków do życia. Kilkakrotnie próbowała porozmawiać z mężem, ale ten tylko machał ręką:
— Nic nie umiesz, tylko służyć. Jesteś żałosna – rzucił jej w twarz.
Mimo to Kinga wciąż miała nadzieję: może opamięta się, wróci, zrozumie. Ale pewnego wieczoru po prostu spakował rzeczy i wyszedł. Bez wyjaśnień. Bez żalu.
— Nie odchodź, błagam. Dzieci zostaną bez ojca – płakała, stojąc w przedpokoju.
— Już mnie nie obchodzisz, jesteś nikim – spojrzał na nią z pogardą i zatrzasnął drzwi.
Dzieci wszystko słyszały. Dwaj chłopcy, przytuleni do siebie, siedzieli na kanapie, nie rozumiejąc, dlaczego tata już nie wróci. Nie wiedzieli, co zrobili źle.
Minęło kilka miesięcy. Kinga pracowała bez wytchnienia. Sprzątała klatki schodowe, dorabiała, co się dało, by wykarmić swoich synów. O własnym szczęściu nie myślała – dzieci stały się dla niej całym światem.
Ale pewnego dnia, wracając z targu, upuściła siatkę z zakupami. Ktoś natychmiast się schylił i pomógł.
— Pozwoli pani, iż pomogę zanieść – powiedział młody mężczyzna.
— Nie trzeba, sama…
— Już się zdecydowałem – podniósł torby.
Tak Kinga poznała Piotra – życzliwego, troskliwego, skromnego. Zaczął często zaglądać do tego samego sklepu, gdzie pierwszy raz ją zobaczył. Pewnego wieczoru, gdy sprzątała klatkę, znów się pojawił.
— Może pomóc? – zaproponował i bez słów zabrał się do pracy.
Tego samego wieczoru przyszedł do niej w odwiedziny: z kwiatami, w garniturze, z tortem. Chłopcy od razu go polubili – Piotr był szczery, ciepły, miał świetne poczucie humoru. Bawił się z nimi, opowiadał historie z dzieciństwa, a oni lgnęli do niego. choćby gdy wyznał, iż po wypadku ma problemy z mową i poruszaniem się, dzieci tylko mocniej go przytuliły.
— Jesteś jak prawdziwy tata – powiedział pewnego dnia młodszy syn. – Tylko lepszy.
Minął rok. Kinga i Piotr wzięli ślub. Życie się ułożyło. W domu znów rozbrzmiewał śmiech, pachniało ciastem i było spokojnie. Starszy syn miał już dziewczynę, młodszy trenował piłkę nożną. Wszystko szło jak z płatka… Aż pewnego dnia ktoś zadzwonił do drzwi.
W progu stał były mąż. Postarzały, wynędzniały.
— Zrozumiałem wszystko. Wybaczysz mi?
— Spóźniłeś się – odpowiedziała Kinga zimno.
— Tato? – zdezorientowany wyrzekł młodszy syn, ale po chwili dodał stanowczo: – Wynoś się.
— Jak ty rozmawiasz z ojcem?!
— To nie jest nasz ojciec! Nasz tata to Piotrek – twardo odparł starszy syn i stanął obok brata.
— Zniszecie nam życie, a teraz chcesz wrócić? – powiedział Piotr, przysuwając się do chłopców. – Idź stąd. Tu nie ma dla ciebie miejsca.
Były mąż rzucił ostatnie spojrzenie na Kingę, ale ta już się odwróciła.
Gdy drzwi się za nim zamknęły, Kinga podeszła do swoich mężczyzn. Patrzyła na trzech najbliższych ludzi: dwóch synów i tego, który stał się im prawdziwym ojcem. A jej serce wypełniło się cichym, ale ogromnym szczęściem.
Udało jej się zbudować to, o czym marzyły pokolenia kobiet w jej rodzinie – silną rodzinę, w której króluje miłość, szacunek i ciepło.
