Od dziecka Kinga słyszała od kobiet w swojej rodzinie, iż po prostu nie mają szczęścia w miłości. Prababcia została wdową po wojnie, babcia straciła męża w wypadku w hucie, a ojciec odszedł od matki, gdy Kinga miała zaledwie trzy lata. Te historie wrosły w jej świadomość i często zastanawiała się: a może jej małżeństwo też skończy się tak smutno? Choć najbardziej na świecie pragnęła, aby było inaczej.
Z przyszłym mężem poznała się w fabryce – pracowali w tej samej hali, choć przy różnych stanowiskach. Na przerwach obiadowych siadali przy jednym stole, wymieniali uśmiechy, rozmawiali. Wszystko zaczęło się niewinnie, ale gwałtownie przerodziło w romans. Pół roku później wzięli ślub i wprowadzili się do mieszkania, które Kinga odziedziczyła po babci. Najpierw urodził się jeden syn, potem drugi. Życie toczyło się spokojnie, dzień za dniem: praca, dzieci, dom.
Gdy zmarła matka Kingi, na jej barki spadło wszystko – dom, dzieci, troska o męża. Z początku pomagał, ale gwałtownie się to zmieniło. Zaczął wracać późno, stał się opryskliwy, obojętny. Później okazało się, iż romansuje z młodszą koleżanką z pracy. Dom stał się tylko przystankiem: wpadał, przebierał się i znikał.
Kinga wszystko widziała, ale milczała. Bała się zostać sama z dwoma synami i bez grosza przy duszy. Kilkakrotnie próbowała rozmawiać z mężem, ale ten tylko machał ręką:
— Tylko do sprzątania się nadajesz. Żałosna jesteś — rzucił jej prosto w twarz.
Mimo to Kinga wierzyła: może opamięta się, wróci, zrozumie. Ale pewnego wieczoru po prostu spakował swoje rzeczy i wyszedł. Bez słowa wyjaśnienia. Bez żalu.
— Nie odchodź, błagam. Dzieci zostaną bez ojca — płakała, stojąc w przedpokoju.
— Już mnie nie interesujesz, jesteś nikim. — Spojrzał na nią z pogardą i zatrzasnął drzwi.
Dzieci wszystko słyszały. Dwaj chłopcy wtuleni w siebie siedzieli na kanapie, nie rozumiejąc, dlaczego tata już nie wróci. Nie wiedzieli, co zrobili źle.
Minęło kilka miesięcy. Kinga pracowała bez wytchnienia. Sprzątała klatki schodowe, brała dodatkowe zlecenia, byle tylko wykarmić synów. O własnym szczęściu nie myślała – dzieci stały się jej całym światem.
Pewnego dnia, wracając z targu, upuściła siatkę z zakupami. Ktoś natychmiast się schylił i pomógł.
— Pozwoli pani, iż pomogę zanieść? — zapytał młody mężczyzna.
— Nie trzeba, ja sobie poradzę…
— I tak już postanowiłem pomóc — podniósł torby.
Tak Kinga poznała Tomka – życzliwego, troskliwego, skromnego. Zaczął często pojawiać się w tym samym sklepie, gdzie pierwszy raz ją zobaczył. Któregoś wieczoru, gdy sprzątała klatkę, znów się zjawił.
— Może pomóc? — zaproponował i bez słów zabrał się do pracy.
Tego wieczoru przyszedł Tomka w odwiedziny: z kwiatami, w garniturze, z tortem. Chłopcy od razu go polubili – był szczery, ciepły, miał świetne poczucie humoru. Bawił się z nimi, opowiadał historie z dzieciństwa, a oni lgnęli do niego. choćby gdy wyznał, iż po wypadku ma problemy z mową i poruszaniem się, dzieci tylko mocniej go przytuliły.
— Jesteś jak prawdziwy tata — powiedział kiedyś młodszy syn. — Tylko lepszy.
Minął rok. Kinga i Tomek wzięli ślub. Życie się poukładało. W domu znowu rozbrzmiewał śmiech, pachniało pierogami i było bezpiecznie. Starszy syn już chodził na randki, młodszy grał w piłkę nożną. Wszystko układało się jak po przysłowiowej maśle… Aż pewnego dnia ktoś zadzwonił do drzwi.
Na progu stał były mąż. Postarzały, wynędzniały.
— Zrozumiałem swój błąd. Wybaczysz mi?
— Spóźniłeś się — odparła Kinga zimno.
— Tato? — wydukał młodszy syn, ale po chwili dodał stanowczo: — Wynoś się.
— Jak ty rozmawiasz z własnym ojcem?!
— To nie jest nasz ojciec! Nasz tata to Tomek — powiedział twardo starszy syn, stając obok brata.
— Twój powrót to nie zadośćuczynienie, tylko kolejna egoistyczna decyzja — odezwał się Tomek, podchodząc bliżej. — Znikaj. Tu nie ma dla ciebie miejsca.
Były mąż rzucił Kingi ostatnie spojrzenie, ale ta już odwróciła głowę.
Gdy drzwi się za nim zamknęły, Kinga podeszła do swoich mężczyzn. Patrzyła na trzech najważniejszych ludzi: dwóch synów i tego, który stał się dla nich prawdziwym ojcem. Serce wypełniło jej ciche, ale ogromne szczęście.
Udało jej się zbudować to, o czym marzyły pokolenia kobiet w jej rodzinie – dom pełen miłości, szacunku i ciepła.
