Nazwał żonę służącą i odszedł, ale po powrocie czekała go niespodzianka.

Od dzieciństwa Ewa słyszała od kobiet w swojej rodzinie, iż po prostu nie mają szczęścia w miłości. Prababcia została wdową po wojnie, babcia straciła męża w wypadku w pracy, a ojciec opuścił jej matkę, gdy miała zaledwie trzy lata. Te historie wrosły w jej świadomość, i często zadawała sobie pytanie: a jeżeli jej małżeństwo skończy się tak samo smutno? Choć bardziej niż czegokolwiek pragnęła, by tak się nie stało.

Z przyszłym mężem poznała się w fabryce – pracowali w tej samej hali, choć przy różnych stanowiskach. Na przerwach obiadowych siedzieli przy jednym stole, wymieniali uśmiechy, rozmawiali. Wszystko zaczęło się niewinnie, gwałtownie przeradzając się w romans. Pół roku później wzięli ślub i wprowadzili się do mieszkania, które Ewa odziedziczyła po babci. Najpierw urodził się jeden syn, potem drugi. Życie toczyło się spokojnie, dzień za dniem: praca, dzieci, domowe obowiązki.

Lecz gdy zmarła matka Ewy, na barki młodej kobiety spadło wszystko – dom, dzieci, troska o męża. Na początku pomagał, ale niedługo się to zmieniło. Zaczął wracać późno, stał się opryskliwy, zimny. Później wyszło na jaw, iż ma romans z młodszą koleżanką z pracy. Dom stał się tylko przystankiem: wpadał, przebierał się i znikał.

Ewa wszystko rozumiała, ale milczała. Bała się zostać sama z dwoma synami i bez środków do życia. Kilkakrotnie próbowała rozmawiać z mężem, ale on tylko machnął ręką:

— Potrafisz tylko służyć. Jesteś żałosna — rzucił jej w twarz.

Mimo to Ewa miała nadzieję: może opamięta się, wróci, zrozumie. Ale któregoś wieczoru po prostu spakował rzeczy i wyszedł. Bez słowa wyjaśnienia. Bez żalu.

— Nie odchodź, błagam. Dzieci zostaną bez ojca — płakała, stojąc w korytarzu.

— Nie interesujesz mnie, jesteś nikim. — Spojrzał na nią z pogardą i zatrzasnął drzwi.

Dzieci wszystko słyszały. Dwaj chłopcy, przytuleni do siebie, siedzieli na kanapie, nie rozumiejąc, dlaczego tata już nie wróci. Nie wiedzieli, co zrobili źle.

Minęło kilka miesięcy. Ewa pracowała bez wytchnienia. Sprzątała klatki schodowe, dorabiała, jak tylko mogła, by wykarmić swoich chłopców. Nie myślała o sobie – dzieci stały się dla niej całym światem.

Pewnego dnia, wracając z targu, upuściła torby z zakupami. Ktoś od razu schylił się, by pomóc.

— Pozwól, iż pomogę ci zanieść — powiedział młody mężczyzna.

— Nie trzeba, ja sama…

— I tak postanowiłem ci pomóc. — Podniósł torby.

Tak Ewa poznała Tadeusza – dobrego, uważnego, skromnego. Zaczął często zaglądać do tego samego sklepu, gdzie pierwszy raz ją zobaczył. Pewnego wieczoru, gdy sprzątała klatkę schodową, znowu się pojawił.

— Może pomóc? — zaproponował i bez słowa zabrał się do pracy.

Tego wieczoru przyszedł do niej w gości: z kwiatami, w garniturze, z tortem. Chłopcy od razu go polubili – Tadeusz był szczery, ciepły, miał świetne poczucie humoru. Bawił się z nimi, opowiadał historie z dzieciństwa, a oni lgnęli do niego. choćby gdy wyznał, iż po wypadku miał problemy z mową i poruszaniem się, dzieci tylko mocniej go przytuliły.

— Jesteś jak prawdziwy tata — powiedział któregoś dnia młodszy syn. — Tylko lepszy.

Minął rok. Ewa i Tadeusz wzięli ślub. Życie zaczęło się układać. W domu znów słychać było śmiech, pachniało ciastem i panował spokój. Starszy syn już spotykał się z dziewczyną, młodszy grał w koszykówkę. Wszystko szło jak z płatka… Aż pewnego dnia ktoś zadzwonił do drzwi.

Na progu stał były mąż. Postarzały, wymizerowany.

— Zrozumiałem wszystko. Wybaczysz mi?

— Spóźniłeś się — odparła Ewa zimno.

— Tato? — wykrztusił młodszy syn, ale po chwili dodał stanowczo: — Wynoś się.

— Jak ty rozmawiasz z ojcem?!

— To nie jest nasz ojciec! Nasz tata to Tadeusz! — starszy syn stanął przy bracie.

— Zniszczyłeś nam życie. A teraz chcesz wrócić? — odezwał się Tadeusz, stając obok chłopców. — Idź sobie. Nie ma tu dla ciebie miejsca.

Były mąż rzucił ostatnie spojrzenie na Ewę, ale ta już się odwróciła.

Gdy drzwi się za nim zamknęły, Ewa podeszła do swoich mężczyzn. Patrzyła na trzech najbliższych jej ludzi: dwóch synów i tego, który stał się ich prawdziwym ojcem. Serce wypełniło jej się cichym, ale ogromnym szczęściem.

Udało jej się zbudować to, o czym marzyły pokolenia kobiet w jej rodzinie – silną rodzinę, gdzie panuje miłość, szacunek i ciepło. A ja dziś zrozumiałem, iż prawdziwa siła nie leży w gniewie, ale w miłości, która potrafi podnieść się choćby po najcięższych upadkach.