Narzeczona mojego pasierba powiedziała, iż tylko prawdziwe matki zasługują na siedzenie z przodu — ale mój syn udowodnił, iż się myli!

Kiedy wyszłam za mąż za mojego męża, Krzyś miał zaledwie sześć lat. Jego mama odeszła, gdy miał cztery lata – bez telefonów, bez listów, po prostu zniknęła pewnej mroźnej lutowej nocy. Mój mąż, Marek, był złamany. Poznaliśmy się około roku później, oboje próbowaliśmy poskładać swoje życie. Kiedy wzięliśmy ślub, nie chodziło tylko o nas dwoje, ale też o Krzysia.

Nie urodziłam go, ale od dnia, gdy zamieszkałam w tym małym domu z skrzypiącymi schodami i plakatami piłkarskimi na ścianach, byłam jego. Jego macochą, tak – ale także jego budzikiem, robiącą kanapki z masłem orzechowym, pomocnicą w projektach naukowych i tą, która wiezie go na ostry dyżur o drugiej w nocy, gdy miał wysoką gorączkę. Byłam na każdym szkolnym przedstawieniu i krzyczałam jak szalona na każdym meczu piłki nożnej. Zostawałam do późna, żeby przepytywać go przed sprawdzianami, i trzymałam go za rękę, gdy przeżywał pierwsze zawody miłosne.

Nigdy nie próbowałam zastąpić jego mamy. Ale robiłam wszystko, by był pewien, iż może na mnie liczyć.

Gdy Marek niespodziewanie zmarł na udar, zanim Krzyś skończył 16 lat, byłam zdruzgotana. Straciłam partnera, najlepszego przyjaciela. Ale choćby w żałobie wiedziałam jedno na pewno – ja nigdzie nie odchodzę.

Od tamtej pory wychowywałam Krzysia sama. Bez więzów krwi. Bez rodzinnego spadku. Tylko miłość i lojalność.

Patrzyłam, jak wyrasta na wspaniałego człowieka. Byłam tam, gdy dostał list z przyjęciem na studia – wpadł do kuchni, wymachując nim jak złotym biletem. Opłaciłam mu składanie dokumentów, pomogłam spakować rzeczy i rozpłakałam się, gdy żegnaliśmy się przed akademikiem. Oklaskiwałam go, gdy kończył studia z wyróżnieniem, a dumne łzy płynęły mi po twarzy.

Więc gdy powiedział mi, iż zaręczył się z dziewczyną o imieniu Magdalena, byłam zachwycona. Wyglądał tak szczęśliwie – lżejszy niż od dawna.

„Mamo” – powiedział (tak, nazywał mnie mamą) – „chcę, żebyś była przy wszystkim. Przy wyborze sukni, kolacji próbnej, przy wszystkim”.

Nie spodziewałam się być w centrum uwagi. Wystarczyło mi, iż jestem zaproszona.

W dzień ślubu przyszłam wcześniej. Nie chciałam robić zamieszania – po prostu chciałam wesprzeć mojego chłopca. Założyłam jasnoniebieską sukienkę, kolor, który jak kiedyś powiedział, przypomina mu dom. W torebce miałam też małe aksamitne pudełeczko.

W środku były srebrne spinki do mankietów z wygrawerowanym napisem: „Chłopiec, którego wychowałam. Mężczyzna, którym się szczycę”.

Nie były drogie, ale były moim sercem.

Gdy weszłam do sali, zobaczyłam kwiaty, kwartet smyczkowy strojący instrumenty i organizatorkę nerwowo sprawdzającą listę.

Wtedy podeszła do mnie – Magdalena.

Wyglądała pięknie. Elegancko. Dopracowana. Jej suknia leżała, jakby była uszyta tylko dla niej. Uśmiechnęła się, ale uśmiech nie sięgnął jej oczu.

„Cześć” – powiedziała cicho. – „Tak się cieszę, iż jesteś”.

Uśmiechnęłam się. – „Nie mogłoby mnie tu zabraknąć”.

Zawahała się. Jej wzrok przemknął po moich dłoniach, wrócił do twarzy. Potem dodała:

„Tylko mała uwaga – pierwszy rząd jest zarezerwowany dla prawdziwych mam. Mam nadzieję, iż rozumiesz”.

Słowa nie od razu do mnie dotarły. Pomyślałam, iż może chodzi o tradycję rodzinną albo układ miejsc. Ale wtedy zobaczyłam – ten napięty uśmiech, wyrachowaną uprzejmość. Mówiła dokładnie to, co miała na myśli.

Tylko prawdziwe mamy.

Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg.

Organizatorka spojrzała – słyszała. Jedna z druhen niespokojnie się poruszyła. Nikt nic nie powiedział.

Przełknęłam ślinę. – „Oczywiście” – odparłam, zmuszając się do uśmiechu. – „Rozumiem”.

Przeszłam na sam tył kaplicy. Kolana lekko mi się trzęsły. Usiadłam, ściskając w dłoniach małe pudełeczko, jakby miało mnie utrzymać w całości.

Rozległa się muzyka. Goście się odwrócili. Orszak ruszył. Wszyscy wyglądali tak radośnie.

Wtedy Krzysiu wszedł do przejścia.

Wyglądał przystojnie – tak dorosły w granatowym garniturze, spokojny i opanowany. Ale gdy szedł, rozejrzał się po rzędach. Oczy gwałtownie przemieszczały się – w lewo, w prawo, aż zatrzymały się na mnie, z tyłu.

Zatrzymał się.

Twarz mu się ściągnęła – najpierw z dezorientacją. Potem – zrozumieniem. Spojrzał na przód, gdzie mama Magdaleny siedziała dumnie obojPotem odwrócił się i podszedł do mnie, biorąc mnie za rękę, a jego oczy mówiły wszystko, co potrzebowałam usłyszeć.