Karetka pognała przez ulice Krakowa, a jej syrena wyła jak rozpaczliwy krzyk. W środku leżała nieprzytomna Karolina, zawieszona między życiem a śmiercią. Główny lekarz, siwowłosy doktor Kowalski, bez przerwy sprawdzał jej puls i krótko wydawał polecenia pielęgniarkom:
Szybciej! Utrzymujcie ciśnienie, nie pozwólcie, by traciła krew. Dziecko jeszcze ma szansę!
Obok niej stała Zosia, załamując dłonie i szepcząc modlitwy. Jej serce ściskało się z poczuciem winy powinna była zareagować wtedy, w willi. Pamiętała kamienną twarz Jadwigi, jej zimne, nienawistne spojrzenie i wreszcie zrozumiała prawdę.
**Oddział ratunkowy**
Gdy nosze z Karoliną wjechały na ostry dyżur, Marek rzucił się w stronę lekarzy, z oczami zaczerwienionymi od łez i wściekłości.
Proszę, ratujcie ją! Ona i nasze dziecko Nie mogę ich stracić!
Doktor Kowalski spojrzał na niego surowo, jak człowiek, który wie, iż nie ma czasu w dramaty.
Panie Nowak, proszę poczekać na korytarzu. Robimy wszystko, co w naszej mocy.
Marek stał nieruchomo przez chwilę, w końcu opadł na ławkę w holu. Zakrył twarz dłońmi i po raz pierwszy w życiu ten pewny siebie mężczyzn poczuł, jak ziemia usuwa mu się spod nóg.
Za zamkniętymi drzwiami trwała walka o życie Karoliny. Jej oddech był słaby, ale serce wciąż biło. Dziecko jednak było w stanie krytycznym. Aparaty pikały rytmicznie, a napięcie sięgało zenitu.
**W poczekalni**
Jadwiga weszła do szpitala w towarzystwie dwóch przyjaciółek, które miały grać rolę troskliwych świadków. Jej twarz była niczym maska, ale drżący głos robił wrażenie:
Biedna dziewczyna Jak mogła się tak poślizgnąć? Chciałam tylko, byśmy byli szczęśliwą rodziną.
Zosia, stojąca w kącie, patrzyła na nią z tlącą się nienawiścią. Gdyby wtedy odważyła się powiedzieć prawdę, może wszystko potoczyłoby się inaczej. Ale strach przed władzą Jadwigi, jej wpływami w mieście i tym, jak potrafiła niszczyć ludzkie życia, paraliżował ją.
**Marek i jego matka**
Mamo! wybuchnął Marek, zrywając się z ławki. Gdzie byłaś, gdy to się stało? Zosia mówi, iż stałaś obok niej!
Jadwiga dotknęła jego ramienia z fałszywą czułością:
Synu, byłam na górze. Widziałam tylko, jak spadła To stało się tak szybko. Boże, gdybym tylko mogła ją złapać!
Łzy płynęły jej po policzkach, ale Marek nie był już pewien, czy może jej wierzyć. W jego zaufaniu pojawiła się głęboka rysa.
**Wiadomości z sali operacyjnej**
Po godzinach napięcia drzwi w końcu się otworzyły. Doktor Kowalski, z twarzą pooraną zmęczeniem, podszedł do Marka.
Panie Nowak, pańska żona żyje. To była ciężka walka, ale udało się ustabilizować jej stan. Jednak dziecko
Słowa utknęły mu w gardle, a Marek zrozumiał bez tłumaczeń. Jego świat runął. Oparł się o ścianę, a łzy płynęły mu po twarzy bez opamiętania.
Doktorze chcę ją zobaczyć.
niedługo zostanie przeniesiona na oddział. Musi odpocząć. Ale zauważyliśmy ślady na jej klatce piersiowej i ramionach. Nie wyglądają na skutki upadku. Będę musiał zawiadomić odpowiednie służby.
Jadwiga, która usłyszała rozmowę, zastygła na moment. Potem otrząsnęła się i objęła syna, próbując zmiękczyć go fałszywą troską:
Nie słuchaj ich, kochanie. Wiesz, jak gwałtownie rodzą się plotki. Teraz potrzebujesz spokoju.
**Przebudzenie Karoliny**
Kilka godzin później Karolina otworzyła oczy. Była blada, ledwie mogła oddychać. Marek ucałował jej dłoń, walcząc ze łzami.
Karolino moja miłość jesteś przy mnie.
Spojrzała na niego długo, a potem jej oczy wypełniły się łzami. Próbowała dotknąć brzucha, ale wszystko zrozumiała z jego spojrzenia. Z ust wydarł się jej rozdzierający jęk.
Nasze dziecko
Marek przytulił ją mocno, szepcząc:
Przeżyjemy to razem. Mam ciebie, a to znaczy więcej niż cokolwiek.
Ale w sercu Karoliny rodziła się inna rana nie tylko strata dziecka, ale też pewność, iż za tą tragedią stała kobieta, która powinna była ją chronić.
**Wyznanie Zosi**
Kilka dni później Zosia nie wytrzymała. Znalazła Karolinę samą w sali i drżącym głosem wyznała:
Pani Karolino musi pani poznać prawdę. To nie był przypadek. Pani Jadwiga panią popchnęła. Widziałam wszystko.
Karolina poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. To była prawda, którą przeczuwała, ale teraz miała potwierdzenie.
Zosiu dlaczego dopiero teraz mi mówisz?
Bałam się. Wie pani, jaką ma władzę Ale nie mogłam już z tym żyć.
Karolina złapała ją za rękę i szepnęła z niespodziewaną siłą:
Przysięgam, iż nie ujdzie jej to na sucho.
**Śledztwo**
Kilka dni później polska policja wszczęła oficjalne dochodzenie. Zeznania lekarzy, ślady na ciele Karoliny i świadectwo Zosi układały się w przerażającą układankę.
Jadwiga jednak nie była kobietą, która łatwo się poddaje. Jej adwokaci już przygotowywali strategię, a wpływowi przyjaciele próbowali zdusić skandal.
Marek był rozdarty między miłością do matki a bolesną prawdą. Nawiedzały go spojrzenia Karoliny, jej milczące cierpienie, i słowa Zosi, których nie mógł zignorować.
**Ostateczne starcie**
Pewnego wieczoru Marek wszedł do salonu, gdzie Jadwiga czekała, elegancka i jak zawsze zimna.
Mamo, powiedz prawdę. Czy popchnęłaś Karolinę?
Jadwiga uniosła dumnie brodę.
Synu, zrobiłam to dla twojego dobra. Ona nie jest ciebie warta. Zrujnowałaby ci życie. Ja chroniłam naszą rodzinę.
Marek spojrzał na nią z przerażeniem.
Nie Ty wszystko zniszczyłaś. Zabiłaś nasze dziecko. I nigdy ci tego nie wybaczę.
Jego słowa uderzyły jak grom. Jadwiga stała nieruchomo, ale w jej oczach zapłonęła iskra bezsilnej nienawiści.
**Epilog**
