Czasami wydaje się, iż miłość dzieci do matki to bezwarunkowa prawda, twarda jak skała. Ale przychodzi dzień, gdy ta skała pęka – pod ciężarem okoliczności, chciwości i okrutnej obojętności. Dokładnie tak stało się w rodzinie Jadwigi i Tomasza, gdzie wszystko zaczęło się od choroby, a skończyło zdradą i bólem.
Gdy starszej pani, Helenie Kowalskiej, przytrafił się udar, pierwszymi, do których zwrócono się o pomoc, były jej dzieci. Starsza córka, Kinga, mimo stabilnej pracy i dorosłej córki, natychmiast odmówiła zabrania matki do siebie. W końcu ma tylko kawalerkę, brak warunków, brakuje jej czasu, a przy tym – jak sama mówiła – „nie wzięłaby na siebie takiej odpowiedzialności”.
Wtedy Tomasz, młodszy syn, bez wahania zabrał matkę do swojego dwupokojowego mieszkania w Łodzi. Jego żona, Ania, nie sprzeciwiała się, wręcz starała się pomóc. Początkowo było ciężko: Helena Kowalska leżała, nie mogła mówić, potrzebowała stałej opieki. Tomasz zaproponował siostrze podzielenie kosztów opiekunki, ale Kinga stanowczo odmówiła – ma przecież kredyt mieszkaniowy, pożyczki i córkę na studiach.
– Przepraszam, Tomku, ale naprawdę nie mogę – powiedziała krótko.
Pomogła Ania. Zrezygnowała z pracy i wzięła na siebie opiekę nad teściową. Myła ją, karmiła łyżeczką, robiła zastrzyki, zmieniała pościel. Dzięki tej troskliwości i cierpliwości Helena Kowalska powoli wracała do zdrowia. Znów zaczęła mówić, poruszać się, choćby pomagać w drobnych pracach domowych. I gdy nadszedł czas, by mogła wrócić do siebie – sama poprosiła:
– Tomek, chcę zostać u was. Tutaj czuję się spokojna, wnuki są blisko, a ty z Anią traktujecie mnie jak rodzinę.
Tomasz i Ania wymienili spojrzenia i przystali. Puste mieszkanie Heleny w centrum miasta pozostało nietknięte – sama nie nalegała na jego sprzedaż. Wszystko byłoby dobrze… dopóki Tomasz nie usłyszał przypadkiem rozmowy matki z Kingą.
– Córciu, już podjęłam decyzję. Sprzedam moje mieszkanie, spłacę resztę twojego kredytu. Ty i Zosia zasługujecie na spokój. A może choćby zostanie na mały domek letniskowy – dla ciebie i wnuczki.
Te słowa przecięły serce Tomasza jak nóż. Nie mógł uwierzyć własnym uszom. Ta, która przez trzy lata nie troszczyła się o matkę, dostanie wszystko? A on? Jego rodzina? Gdzie sprawiedliwość?
– Mamo, wiesz, ile włożyliśmy w twoje zdrowie? Ile nieprzespanych nocy miała Ania? A ty chcesz oddać wszystko siostrze, która choćby nie dołożyła się do opiekunki? – zapytał wieczorem.
Ale Helena Kowalska tylko westchnęła:
– Tomek, Kindze jest trudniej, a wy z Anią sobie poradzicie, jesteście silni…
To dobiło Tomasza. Tej samej nocy, nie mogąc znieść tej sytuacji, spakował rzeczy matki i zawiózł je do Kingi. Postawił walizki pod drzwiami, zadzwonił i odjechał.
– Chcesz dzielić majątek – podziel się też obowiązkami – napisał krótko do siostry.
Następnego ranka Ania długo płakała. W przeciwieństwie do męża nie czuła złości, tylko głębokie rozczarowanie. Trzy lata życia, trzy lata oddania fizycznego i emocjonalnego – a w zamian jedynie obojętność i zdrada.
Tomasz nie ukrywał: być może postąpił zbyt gwałtownie. Ale jeżeli matka nie widzi sprawiedliwości we własnym sercu, może dostrzeże ją w oczach córki? Zastanawiał się – czy syn zawsze musi być silny i wyrozumiały, skoro jego szczere starania nie są doceniane?
Czasem dzieci kochają naprawdę. Aż do dnia, gdy dowiedzą się, komu przypadnie mieszkanie.
Życie uczy, iż prawdziwa wartość relacji mierzy się nie tym, co otrzymujemy, ale tym, co jesteśmy gotowi dać bez oczekiwania nagrody.
