NA POLACH
Szliśmy ścieżką, biegnącą przez puste, jesienne pola. Słońce świeciło już nisko. Było adekwatnie pięknie, jeżeli potrafiło się to szare piękno dostrzec…
Potknąłem się o wystający kamień, zakląłem.
- Mógłbyś nie kląć? Taka cisza, iż usłyszą cię w mieście - powiedział mój Cień.
- Ty nie wiesz, co to jest ból…
- Trzeba było włożyć buty, a nie tenisówki; lato już minęło. A skąd ty wiesz, czy tego kamienia też nie boli? - zaśmiał się Cień.
- Co ty pleciesz?...
- Nie uwierzysz, ale wczoraj śniło mi się, iż jestem skałą, nadmorską. Rozmawiałem z falami…
- Coraz mniejszy, mniejszy. Byłeś wypłukiwany…
- Tak. Żaliłem się cieniom fal…
- Powoli zamieniałeś się w piasek…
- Skąd wiesz?...
- To wszystko też śniło mi się wczoraj, mój drogi…
