Możesz mi dać coś z tego, co zostanie? ale kiedy spojrzała mu w oczy, wszystko się zmieniło
Był spokojny poniedziałkowy wieczór, tuż po siódmej, w *Złotym Jabłku*, jednej z najbardziej ekskluzywnych restauracji przy ulicy Nowy Świat w Warszawie. W powietrzu unosił się zapach pierogów z mięsem, schabowego w panierce, sałatki jarzynowej i butelek wytrawnego wina z Małopolski. W kącie, przy stoliku, Lucja siedziała sama, w eleganckiej sukience, która mieniła się w miękkim świetle. Miała na sobie złoty naszyjnik, zegarek z diamentami i buty na obcasach, które zdradzały jej status samodzielnie zdobytej milionerki. Ale żaden z tych błyskotków nie mógł ukryć pustki w jej sercu.
Lucja była prezeską sieci butików i pracowni krawieckich rozsianych po Warszawie i nie tylko. Zbudowała swoje imperium od zera, napędzana bólem po odrzuceniu i zdradzie. Kilka lat temu mężczyźni porzucali ją, gdy nie miała nic, wyśmiewając jej marzenia i obrzucając ją obelgami. Przekształciła ten ból w siłę, przysięgając sobie, iż nigdy więcej nie będzie słaba. Teraz, gdy miała sławę i pieniądze, mężczyźni wrócili ale nie z miłości. Przychodzili dla jej majątku, dla statusu. Każdego wystawiała na próbę udawała, iż jest biedna, i patrzyła, jak odchodzą, odsłaniając prawdziwe intencje. Tak więc wciąż była sama.
Tego wieczoru Lucja bezmyślnie wpatrywała się w talerz z kopytkami, surówką i kotletem schabowym. Wino stało nietknięte. Podniosła widelec, gotowa wziąć pierwszy kęs, gdy nagle usłyszała cichy, drżący głos: Czy mogę dostać to, czego pani nie zje?.
Lucja zastygła z widelcem w powietrzu i odwróciła się w stronę mężczyzny klęczącego przy jej stoliku. Mógł mieć najwyżej trzydzieści pięć lat, ale życie postarzyło go przedwcześnie. Przy piersi, owinięte w podartą chustę, trzymał dwie malutkie dziewczynki ich twarzyczki były blade i wychudzone. Miał na sobie podarte dżinsy i brudną, przepoconą koszulkę. Drżał, ale nie ze strachu, tylko z wyczerpania. W jego oczach nie było wstydu, tylko rozpaczliwa miłość ojca.
Dziewczynki wpatrywały się w talerz z jedyniem. Wokół nich ciągnęła się muzyka i dźwięk zastaw, ale jego słowa przecięły szmer, przyciągając spojrzenia. Zbliżył się ochroniarz, gotowy go wyrzucić *Złote Jabłko* było dla bogaczy, nie dla żebraków. Ale Lucja uniosła dłoń, wydając ciche polecenie. Ochroniarz się zatrzymał, a ona znów spojrzała na mężczyznę.
W jego twarzy zobaczyła rzeczywistość surową i prawdziwą. Nie prosił dla siebie, tylko dla córeczek. Naprężenie w jego oczach, sposób, w jaki je osłaniał, miłość, która przebijała przez zmęczenie wszystko to naruszyło mury, które Lucja wzniosła wokół serca. Przez lata broniła się przed bólem, ale teraz te bariery zaczęły pękać. Zobaczyła w nim siebie kogoś, kto cierpiał, kto stracił, ale wciąż potrafił kochać.
Bez słowa przesunęła ku niemu pełny talerz. Weź powiedziała cicho.
Mężczyzna wziął go drżącymi rękami. Położył jedną dziewczynkę na kolanach, drugą obok siebie, wyciągnął starą plastikową łyżeczkę i zaczął karmić je ostrożnie, łyżka po łyżce. Ich usteczka otwierały się chciwie, a twarzyczki rozpromieniły się euforią taką, której Lucja nie widziała od lat. Resztki schował do zużytej reklamówki, jakby to był skarb, znów przywiązał córki do piersi i wstał.
Spojrzał Lucji prosto w oczy i powiedział: Dziękuję. Potem wyszedł przez szklane drzwi w ciemność, nie dotykając wina i nie prosząc o więcej. Lucja stała nieruchomo, z sercem bijącym jak młot. W środku coś się poruszyło tęsknota, połączenie, cel, którego nie czuła od lat.
Kierowana czymś, czego nie rozumiała, wstała, wyszła z restauracji i podążyła za nim. Patrzyła, jak idzie ulicą, osłaniając córki własnym ciałem, aż dotarli do opuszczonego warsztatu samochodowego. Tam wgramolił się do starego, rozklekotanego Malucha, układając dziewczynki na cienkim kocu na tylnym as
