Syn powiedział, iż niszczę jego rodzinę. A ja tylko poprosiłam synową, żeby umyła po sobie naczynia.
Miałam zaledwie dwadzieścia dwa lata, kiedy mąż zostawił mnie z dwuletnim synem. Nazywał się Marek i wtedy wydawał mi się opoką, człowiekiem, na którym można polegać. Ale gdy życie zaczęło wymagać od niego odpowiedzialności, troski, wydatków na rodzinę – uciekł. Poszedł do innej, pięknej i lekkiej jak piórko. Powiedział, iż jest zmęczony. Że nie chce się “przejmować”.
I tak zostałam sama z dzieckiem na rękach i stertą niezapłaconych rachunków. Wszystko spadło na moje barki – przedszkole, praca, dom, choroby, zakupy, choćby kran naprawiałam sama. Pracowałam od rana do wieczora, wracałam do domu i tak musiałam myć podłogę, gotować zupę, prać pieluchy, prasować koszule. Teraz można powiedzieć, iż to było ciężkie, ale wtedy nie było czasu w słowa. Trzeba było przetrwać.
Syna wychowywałam, jak umiałam – z miłością, z troską. Czy rozpieszczałam go? Być może. Może choćby za bardzo. W wieku dwudziestu siedmiu lat nie potrafi usmażyć ziemniaków, ale zawsze miał czyste koszule, pełny brzuch i przekonanie, iż “ma wszystko rozwiąże”. Miałam nadzieję, iż kiedy się ożeni, w końcu stanie się mężczyzną, a ja będę mogła trochę odetchnąć, zająć się sobą, może znaleźć lekką pracę dorywczą, gdzieś wyjechać, wreszcie żyć dla siebie. Ale stało się inaczej.
— Mamo, my z Kasią na razie zamieszkamy u ciebie, tylko na chwilę – oznajmił pewnego wieczoru. – Dopóki nie odłożymy i nie wynajmiemy mieszkania.
Co mogłam odpowiedzieć? Wzruszyłam ramionami i się zgodziłam. Myślałam: no dobrze, niech tu trochę pomieszkają, w końcu to młodzi małżonkowie. Kasia, liczyłam, przejmie troskę o mojego syna – będzie gotować, prać, sprzątać. A ja jakoś to zniosę.
Myliłam się.
Kasia okazała się… jak to ująć delikatnie… kompletnie bezużyteczna. Żadnej pomocy. Ani gotowania, ani sprzątania, ani choćby ochoty, by cokolwiek zrobić. Całe dnie spędzała w telefonie, piła kawę z koleżankami, wylegiwała się w łóżku. Nie myła naczyń, nie prała, nie sprzątała choćby po sobie. Przez trzy miesiące ciągnęłam na sobie wszystkich troje: syna, jego żonę i jej lenistwo.
A ja przez cały czas pracowałam. Wracałam wieczorem, a w domu – jak po przejściu huraganu: pusty lodówka, brudne naczynia, okruchy na podłodze, na stole jakieś lepkie ślady, w łazience – sterty prania, których nikt nie zamierzał wyprać. Szłam do sklepu, gotowałam, sprzątałam, zmywałam naczynia – i to wszystko w absolutnej ciszy. Kasia choćby nie uważała za stosowne powiedzieć “dziękuję”.
Był taki dzień, gdy stałam przy zlewie i myłam naczynia, a ona, bez żadnego zażenowania, podeszła i postawiła mi na brzegu blaty talerz, który – jak się okazało – trzymała w swoim pokoju od kilku dni. Były na nim zaschnięte resztki i muszki. choćby się nie zawstydziła. Po prostu postawiła – i wyszła. A ja stałam, patrzyłam na to i nie mogłam uwierzyć, iż dorosła kobieta może się tak zachowywać.
Następnego dnia nie wytrzymałam. Gdy kolejny raz przyniosła brudny kubek, powiedziałam spokojnie, bez krzyku:
— Kasia, jeżeli masz choć odrobinę sumienia, może chociaż raz w życiu umyjesz po sobie naczynia?
Nie odpowiedziała. Ani słowa. Tylko spojrzała na mnie, jakby mnie tam nie było, i wyszła. A nazajutrz spakowali się z synem i wyprowadzili. choćby się nie pożegnali.
Wieczorem zadzwonił syn. Głos miał zimny, obcy:
— Mamo, po co to robisz? Dlaczego niszczysz moją rodzinę?
Nie wierzyłam własnym uszom.
— To ty nazywasz “niszczeniem rodziny” prośbę o umycie talerza?
Rozłączył się.
Od tamtej pory ani on, ani Kasia nie zadzwonili. I wiesz co? Nie żałuję. W domu znów jest cicho. Czysto. Spokojnie. Parzę sobie herbatę, włączam ulubiony serial i po raz pierwszy od dawna mam siłę, by się uśmiechnąć. Nie czuję się służącą. Nie jestem już uwiązana.
A jeżeli po to musiałam “zniszczyć czyjąś rodzinę” – cóż, to znaczy, iż to nie była rodzina, tylko iluzja. A ja nie chcę już żyć w iluzji.
