Moje dzieci były oburzone, gdy poprosiłam je o czynsz — we własnym domu!

Moje dzieci były oburzone, gdy poprosiłam je o czynsz we własnym domu.

Przeszłam na emeryturę trzy miesiące temu. Mówię to spokojnie, ale w środku burza. Bo z jednej strony nie muszę już wstawać o szóstej, łapać autobus z bolącymi kolanami i słuchać, jak szef krzyczy, iż papierów się nie podpisuje w ten sposób. Z drugiej emerytura okazała się tak niska, iż moje kieszenie są cieńsze niż doniczka bazylii po upalnym lecie.

I wtedy zaczęła się rodzinna tragedia.

Pewnego wieczoru, po kolacji, gdy wszyscy siedzieli przy stole w błogim spokoju, zdecydowałam, iż nadszedł czas. Żuli, śmiali się, przeglądali telefony beztroscy, najedzeni, spokojni. A ja pomyślałam: Ciekawe, czy wiedzą, iż ktoś za to wszystko płaci?. Wtedy powiedziałam cicho:

Słuchajcie, dzieci od przyszłego miesiąca zacznę pobierać od was czynsz.

Cisza. Nie zwykła cisza próżnia. choćby lodówka przestała buczeć. Pies zastygł z łapą w powietrzu, jakby też próbował zrozumieć, co usłyszał.

Pierwsza ocknęła się córka:
Jaki czynsz, mamo? To przecież twój dom!

Właśnie dlatego odparłam iż to mój dom. A moja emerytura jest taka, iż jeżeli chcę zjeść coś lepszego niż chleb z herbatą, musiałabym sprzedać telewizor. Wy oglądacie Netflixa, a ja muszę słuchać powtórek wiadomości, bo nie stać mnie na abonament.

Syn, starszy i samozwańczy rodzinny prawnik, skrzyżował ręce na piersi i z miną filozofa oznajmił:
Mamo, dzieci nie płacą rodzicom czynszu. To przeciw naturze!

Przeciw naturze powiedziałam jest to, gdy trzydziestolatek przez cały czas śpi w pokoju, w którym trzymał pluszowego misia i prosił, żebym dmuchała na gorącą zupę.

Otworzył usta, by odpowiedzieć, ale zamknął. Bo co tu można powiedzieć?

Zaczęły się dyskusje, gesty, oburzenie. Rzucali argumentami w stylu przecież jesteśmy rodziną! i to wyzysk!, a ja spokojnie odpowiadałam: to rachunki i to jedzenie, które zjadasz. Gdy wspomniałam o opłatach za prąd, córka choćby się przeżegnała.

Ale ja gotuję! krzyknęła, myśląc, iż to as w rękawie.

Gotujesz? spytałam. Masz na myśli ten aromatyczny ryż, który w zeszłym tygodniu był tak surowy, iż choćby pies go nie tknął? On, nawiasem mówiąc, żuje skarpetki.

Syn spróbował innej taktyki szantażu:
No to się wyprowadzimy! Pójdziemy, a ty zostaniesz sama!

Wzięłam głęboki oddech, poprawiłam okulary i z uśmiechem Buddy odparłam:
Synku, kiedy dokładnie planujecie wyjść? Bo słyszę to od dziesięciu lat.

I znów cisza. Córka wbiła wzrok w telefon, pies położył się na podłodze, jak świadek, który nie chce brać udziału w sprawie.

Po długich negocjacjach niemal dyplomatycznych, na poziomie ONZ osiągnęliśmy kompromis: na razie nie biorę od nich czynszu. Ale zobowiązali się płacić połowę za internet i codziennie wynosić śmieci.

Minął tydzień. Śmieci, oczywiście, nikt nie wynosi. Pewnie liczą, iż worki same teleportują się do kontenera o północy. A gdy przypominam, robią obrażone miny, jakbym kazała im sprzedać nerkę.

Najzabawniejsze, jak teraz chodzą po domu. Powoli, z godnością, patrzą na mnie jak na dyktatora. Wczoraj usłyszałam, jak córka mówi do psa:
Popatrz, Burek, żyjemy teraz pod reżimem. U mamy feudalizm.

A pies, zdaje się, przytaknął, bo westchnął i przytulił się do niej.

Stałam w kuchni, słuchałam tego i myślałam: Feudalizm? No dobrze. Ale przynajmniej feudalizm z ciepłą wodą i opłaconymi rachunkami.

Wiesz, w sześćdziesiątym roku życia chce się tylko jednego trochę spokoju. Nie luksusu, nie podróży, tylko pewności, iż kupisz sobie kawę bez poczucia winy. Oddałam im całe życie czas, nerwy, siły. I nie żałuję. Ale czasem mam wrażenie, iż nigdy nie zrozumieli: miłość nie oznacza darmowego all-inclusive.

Jeśli w przyszłym miesiącu znów zaczną narzekać, jestem gotowa. Mam plan. Wydrukuję prawdziwą umowę najmu: z punktami mycie kuchenki, nie zostawiać brudnych naczyń, ściągać pranie z balkonu przed zachodem słońca. Niech spróbują się wtedy kłócić.

Bo czasy darmowych obiadów minęły. A ja, choć emerytka, nie jestem bezradna. Mam dom, poczucie humoru i psa, który zawsze stoi po mojej stronie.

I wiesz co? jeżeli kiedyś naprawdę odejdą będę tęsknić. Ale przynajmniej będę wiedziała, iż wychowałam ich na samodzielnych ludzi.

A na razie sama wynoszę śmieci, oglądam serial bez Netflixa i cicho się uśmiecham:

Tak, pewnie jestem tą samą tyrańską matką. Ale przynajmniej z opłaconym prądem.