Moja pasierbica zaprosiła mnie do restauracji Zaniemówiłem, gdy przyszedł rachunek
Od wieków nie miałem wiadomości od mojej pasierbicy, Jagody. Dlatego gdy zaprosiła mnie na kolację, pomyślałem, iż może nadszedł czas, by naprawić nasze relacje. Ale nic nie przygotowało mnie na to, co mnie czekało w tej restauracji.
Nazywam się Rafał, mam 50 lat i przez lata nauczyłem się godzić z wieloma rzeczami. Moje życie jest spokojne, może choćby zbyt spokojne. Pracuję w cichym biurze, mieszkam w skromnym domu, a wieczory spędzam z książką lub oglądając wiadomości.
Nic ekscytującego, ale dla mnie było w porządku. Jedyną rzeczą, z którą nigdy nie potrafiłem sobie poradzić, była moja relacja z Jagodą.
Minął rok, może więcej, odkąd ostatni raz się odezwała. Nigdy nie dogadywaliśmy się dobrze, choćby od kiedy ożeniłem się z jej matką, Haliną, gdy Jagoda była jeszcze nastolatką.
Zawsze trzymała dystans, a z czasem i ja przestałem się starać. Byłem więc zaskoczony, gdy nagle zadzwoniła z podejrzanie radosnym głosem.
Cześć, Rafał, powiedziała niemal zbyt entuzjastycznie. Co powiesz na wspólną kolację? Jest nowa restauracja, którą chcę wypróbować.
Na początku nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Jagoda nie kontaktowała się ze mną od wieków. Czy to była jej próba pogodzenia się? Budowania więzi? jeżeli tak, byłem gotowy. Od lat na to czekałem. Chciałem poczuć, iż w końcu jesteśmy rodziną.
Jasne, odparłem, mając nadzieję na nowy początek. Powiedz tylko gdzie i kiedy.
Restauracja była elegancka, znacznie bardziej niż te, do których byłem przyzwyczajony. Ciemne drewniane stoły, stonowane światło i kelnerzy w nieskazitelnie białych koszulach. Gdy dotarłem na miejsce, Jagoda już tam była i wyglądała inaczej. Uśmiechnęła się, ale ten uśmiech nie sięgał jej oczu.
Cześć, Rafał! Jesteś! powitała mnie z dziwną energią, jakby na siłę próbowała być swobodna. Usiadłem naprzeciwko niej, próbując odczytać atmosferę.
No to jak się masz? zapytałem, mając nadzieję na szczerą rozmowę.
Dobrze, dobrze, odparła szybko, przeglądając menu. A ty? Wszystko w porządku? Jej ton był grzeczny, ale obojętny.
Rutyna jak zawsze, odpowiedziałem, ale ona zdawała się mnie nie słuchać. Zanim zdążyłem cokolwiek dodać, skinęła na kelnera.
Weźmiemy homara, oznajmiła, rzucając mi szybki uśmiech, i może też steka. Co ty na to?
Mrugnąłem, zaskoczony. choćby nie zajrzałem do menu, a ona już zamawiała najdroższe dania. Wzruszyłem ramionami, starając się nie myśleć o tym za dużo. Dobrze, jeżeli chcesz.
Ale sytuacja wydawała mi się dziwna. Była nerwowa, wierciła się na krześle, co chwilę zerkała na telefon i ledwie odpowiadała na moje pytania.
Podczas kolacji próbowałem nawiązać głębszą rozmowę. Minęło sporo czasu od naszego ostatniego spotkania, co? Tęskniłem za tym, by porozmawiać.
Tak, mruknęła, nie podnosząc wzroku znad talerza. Byłam zajęta.
Tak zajęta, iż zniknęłaś na rok? zapytałem z wymuszonym śmiechem, choć w głosie czuć było smutek.
Rzuciła mi krótkie spojrzenie, po czym wróciła do jedzenia. No wiesz praca, życie
Jej wzrok wciąż błądził po sali, jakby na kogoś czekała. Próbowałem kontynuować rozmowę, pytałem o pracę, przyjaciół, życie ale jej odpowiedzi były krótkie i pozbawione emocji.
Im dłużej trwała kolacja, tym bardziej czułem się jak intruz w sytuacji, która mnie nie dotyczyła.
W końcu przyniesiono rachunek. Automatycznie po niego sięgnąłem, wyciągając kartę, by zapłacić tak, jak to zwykle robiłem. Ale gdy już miałem ją podać kelnerowi, Jagoda pochyliła się i coś mu szepnęła, czego nie dosłyszałem.
Zanim zdążyłem zapytać, rzuciła mi szybki uśmiech i wstała. Zaraz wracam, powiedziała. Muszę tylko do łazienki.
Patrzyłem, jak odchodzi, z niepokojem w żołądku. Coś było nie tak. Kelner podał mi rachunek, a moje serce na moment zamarło na widok kwoty. Była znacznie wyższa, niż się spodziewałem.
Spojrzałem w stronę toalet, czekając, aż wróci ale nie wracała.
Mijały minuty. Kelner patrzył na mnie pytająco. Westchnąłem i podałem mu kartę, tłumiąc gorycz. Co się właśnie stało? Czy naprawdę zostawiła mnie samego z rachunkiem?
Zapłaciłem, czując pustkę. Gdy szedłem do wyjścia, ogarnęły mnie frustracja i smutek. Chciałem tylko szansy, byśmy się zbliżyli, by porozmawiać jak nigdy dotąd. A tymczasem poczułem się jak wykorzystany do darmowej kolacji.
Ale zanim dotarłem do drzwi, usłyszałem za sobą szelest.
Odwróciłem się powoli, niepewny, czego się spodziewać. Żołądek mi się ścisnął, ale gdy zobaczyłem Jagodę stojącą tam z ogromnym tortem, zaniemówiłem.
Trzymała w rękach wielkie, kolorowe balony, a na torcie widniał napis: Gratulacje, Dziadku!
Stajesz się dziadkiem! zawołała, śmiejąc się jak dziecko, które właśnie zrobiło najlepszy żart w życiu.
Przez chwilę stałem jak skamieniały. Dziadkiem? powtórzyłem, jakbym nie zrozumiał.
Tak! To miała być niespodzianka, wyjaśniła, podchodząc bliżej. Wszystko zaplanowałam z kelnerem. Wiedziałam, iż się zdenerwujesz, ale chciałam, żeby było wyjątkowe.
Coś we mnie pękło. To nie było rozczarowanie ani złość. To było coś innego coś ciepłego.
Spojrzałem na tort, potem na Jagodę, i nagle wszystko nabrało sensu. Zrobiłaś to dla mnie? zapytałem cicho, wciąż niepewny.
Oczywiście, Rafał, odparła łagodnie. Wiem, iż mieliśmy swoje trudności, ale chciałam, żebyś był częścią tego. Zostaniesz dziadkiem.
Wtedy zrozumiałem, iż czasem największe rozczarowania prowadzą do najpiękniejszych niespodzianek a rodzina, choćby ta skomplikowana, zawsze znajdzie sposób, by nas zaskoczyć.
