Moja matka i siostra widziały we mnie tylko portfel nigdy tak naprawdę nie zainteresowały się mną. Dorastałem w rodzinie, która nie przypominała prawdziwego domu. Byliśmy tylko we troje: matka, starsza siostra i ja. Ojciec? Duch przeszłości, tylko imię w akcie urodzenia. Nigdy go nie poznałem, a gdy próbowałem o nim rozmawiać, matka zmieniała temat, jakby jego istnienie było tabu.
Zostaliśmy więc we trójkę ja, matka i siostra, Kinga. Była pięć lat starsza, ale czułem, iż role są odwrócone: to ja byłem dorosły i odpowiedzialny, a ona rozpieszczoną księżniczką.
Matka ją uwielbiała. Kinga zawsze miała najładniejsze ubrania, najdroższe prezenty, wszystko, czego zapragnęła. Ja? Musiałem nosić jej stare, znoszone rzeczy, często za duże. Pamiętam swetry z za długimi rękawami, które matka niezdarnie podwijała, mówiąc: *”jeszcze posłuży rok czy dwa”*.
Jeśli Kinga była głodna, mogła brać dokładkę. Gdy ja prosiłem o więcej, słyszałem: *”matka już i tak się dla was poświęca”*.
Urodziny? Święta? Dla mnie ich nie było. Żadnych prezentów, żadnego ciepła. Tylko westchnienia matki, które przypominały mi, iż jestem ciężarem.
Zrozumiałem jedno: nie byłem dla niej dzieckiem. Byłem tylko balastem.
**Dzień, w którym zostałem ich bankomatem**
W wieku szesnastu lat wiedziałem już, iż nikt mi nie pomoże. Matka i Kinga były nierozłączne, a ja obcy.
Zacząłem pracować. Po szkole, w weekendy, ilekroć mogłem. Roznosiłem gazety o świcie, zmywałem naczynia w barze, nosiłem pudła w sklepie.
I choć byłem zmęczony, czułem dumę. Po raz pierwszy miałem własne pieniądze.
Ale dla matki to była inna historia.
*”Więc teraz zarabiasz?”* spytała pewnego wieczoru z dziwnie miękkim uśmiechem.
Kiwnąłem głową, nie przeczuwając, co nastąpi.
Podeszła, położyła dłoń na moim ramieniu.
*”Czas, żebyś zaczął się dokładać do domowych wydatków.”*
Przez *”dom”* rozumiała siebie i Kingę.
Siostra choćby nie myślała o pracy. Po co? Zawsze ktoś się nią zajmował najpierw matka, teraz ja.
**Ucieczka była jedynym wyjściem**
Po maturze wiedziałem: muszę uciec.
W naszym mieście była uczelnia, ale celowo wybrałem studia setki kilometrów dalej. Nie chodziło tylko o naukę chodziło o przetrwanie.
Gdy powiedziałem matce, iż wyjeżdżam, jej wzrok stał się lodowaty.
*”Opuszczasz nas? Po wszystkim, co dla ciebie zrobiłam?”*
Omal nie parsknąłem śmiechem.
Wyprowadziłem się do akademika. Po raz pierwszy poczułem, co to wolność. Dalej pracowałem tym razem jako magazynier na dworcu. Ciężko, ale płacili dobrze. Wreszcie mogłem kupić porządne ubrania, napić się kawy bez wyrzutów sumienia.
Matka i Kinga? Nigdy nie zadzwoniły.
Nie spytały, czy mi dobrze, czy mam co jeść, czy daję radę.
Gdy wróciłem na święta, pierwsze słowa matki nie brzmiały: *”Jak się masz?”* ani *”Tęskniłyśmy.”*
Przejechała mnie wzrokiem i rzuciła:
*”Wygląda na to, iż masz teraz pieniądze.”*
To nie było pytanie. To było oskarżenie.
Od tamtej pory każda wizyta stała się niekończącym targiem. Potrzebowały gotówki. Kinga chciała nowy telefon, nowe ciuchy. Nie prosiły żądały.
Gdy zasugerowałem siostrze, by znalazła pracę, wybuchła śmiechem.
*”Ja? Pracować? Serio?”*
**Spadek, który wszystko zmienił**
Po studiach dostałem stabilną posadę. A potem los zaskoczył mnie raz jeszcze: firma przydzieliła mi służbowe mieszkanie.
Nie był to pałac, ale był mój.
Gdy matka i Kinga się dowiedziały, wpadły w furię.
*”Masz mieszkanie?! I nam nic nie dałeś?!”*
Próbowałem tłumaczyć, iż to własność pracodawcy. Nie chciały słuchać.
Wtedy los zadał ostatni cios.
Zmarł mój dziadek ojciec matki. Nie byliśmy blisko, ale zawsze traktował mnie z szacunkiem.
Gdy notariusz odczytał testament, nie mogłem uwierzyć.
Zostawił mi swój dom i ziemię.
Gdy matka i Kinga to usłyszały, oszalały.
*”To niesprawiedliwe!”* wrzeszczała Kinga. *”Mam dziecko! Potrzebuję tego domu!”*
W międzyczasie wyszła za mąż, urodziła syna i się rozwiodła. Teraz żądała, bym sprzedał spadek i oddał jej pieniądze.
Ale ja już podjąłem decyzję.
Gdy im to oznajmiłem, wybuchły.
Matka nazwała mnie egoistą.
Kinga krzyczała, płakała, zarzucała mi niewdzięczność.
Poczekałem, aż się uspokoją. Wtedy powiedziałem spokojnie:
*”Sprzedam dom. Ale kupię większe mieszkanie. Bo jestem żonaty. I moja żona jest w ciąży.”*
Cisza.
Nie cieszyły się dla mnie. Nie spytały o moją rodzinę.
Liczyło się tylko to, iż nie dostały, czego chciały.
To był ostatni raz, gdy rozmawialiśmy.
**Rodzina, którą wybrałem**
Sprzedałem dom i kupiłem przestronne mieszkanie dla moich bliskich.
Matka i Kinga?
Nigdy nie poznały mojego syna. Nigdy nie chciały go zobaczyć.
Ale wiecie co?
Nie tęsknię.
Po raz pierwszy w życiu wiem, co to prawdziwa rodzina.
I nigdy nie pozwolę, by moje dziecko przeszło przez to, co ja.
