„Nie mogłem nic powiedzieć, bo mój umysł był sparaliżowany szokiem. Wszystko, co budowałem, zdawało się kruszyć jak domek z kart. Moje serce krzyczało, ale głos nie chciał się wydobyć z moich ust. Wyszliśmy na zewnątrz, zostawiając za sobą zaskoczonych gości i poczucie chaosu, które zawisło nad kościołem”.
!["Moje dziecko nie chce chodzić do szkoły i wcale się nie dziwię" [LIST]](https://cdn.kobieta.onet.pl/1/LVnk9lBaHR0cHM6Ly9vY2RuLmV1L3B1bHNjbXMvTURBXy83NDAzNDk3NWVmYmU3NjU4YzNjZjg1NWJmZGRiZjBkYy5qcGeSlQMAAM0D6M0CMpMFzQSwzQJ23gACoTAHoTEE)
