Mój syn podszedł do obcego w restauracji i powiedział coś, czego nigdy nie zapomnę.
Miał to być zwykły niedzielny brunch tylko mój syn Tomek, ja i stos naleśników tak wysoki, iż aż oczy mu błyszczały. Ale wśród brzęku talerzy i stłumionych rozmów w Barze pod Orzechem wydarzyło się coś niezwykłego. Coś, co przypomniało mi, iż dziecięce serce widzi to, czego dorośli często nie dostrzegają.
Sączyłam kawę, ledwie słuchając opowieści Tomka o szkolnym konkursie przyrodniczym, gdy zauważyłam, jak jego wzrok zatrzymuje się na kimś za moimi plecami. Zanim zdążyłam zapytać, co go tak zaintrygowało, zsunął się z czerwonej skórzanej ławy, zostawiając pół szklanki soku pomarańczowego.
Tomek? zawołałam zaskoczona, ale nie odpowiedział. Odwróciłam się i ujrzałam, jak idzie prosto do mężczyzny siedzącego samotnie w rogu. Mężczyzna wyglądał na zmęczonego długie, splątane włosy, zaniedbana broda, wytarty płaszcz na zgarbionych ramionach. Wpatrywał się w zimną kawę przed sobą; talerz z niedojedzonymi frytkami odsunięty na bok.
Ścisnęło mnie w piersi. Nie znaliśmy go. A co jeżeli go zdenerwuje? jeżeli się przestraszy? Albo co gorsza jeżeli tamten się zezłości? Zerwałam się, ale zanim do nich dotarłam, Tomek zatrzymał się przy ławie. Stał tam, drobny i jasny w przygaszonym świetle baru.
Usłyszałam, jak mówi dźwięcznym głosem, niczym dzwonek nad drzwiami: Czy pan jest głodny? Może pan zjeść moje naleśniki, jeżeli chce.
Mężczyzna podniósł wzrok, zaskoczony. Jego oczy szare i zmęczone spotkały się z szeroko otwartym, niewinnym spojrzeniem Tomka. Przez chwilę cały bar zdawał się zamierać. Widelce zawisły w powietrzu. I ja zastygłam, z sercem bijącym tak mocno, iż aż bolało.
Mężczyzna otworzył usta, ale nie wydobył się z nich dźwięk. Spojrzał na talerz Tomka przy naszym stoliku, potem znów na mojego syna. Coś zmieniło się w jego twarzy jak pęknięcie w murze, o którym nie wiedziałam, iż może się pojawić.
Zrobiłam szybki krok. Tomek, wróć, kochanie powiedziałam cicho, starając się nie wprawić w zakłopotanie żadnego z nich.
Lecz zanim do nich dołączyłam, mężczyzna odezwał się głosem niskim, chropowatym, jak stara płyta. Dzięki, chłopcze rzekł. Ale zatrzymaj swoje naleśniki. Tobie są bardziej potrzebne.
Tomek się nie ruszył. Mama mówi, iż nikt nie powinien jeść sam, jeżeli nie chce. Może pan z nami usiąść, jeżeli pan ma ochotę. Mamy miejsce.
Oczy mężczyzny zamrugały, wilgotne. Jego dłonie spracowane, z brudem pod paznokciami lekko drżały wokół kubka. Bardzo miło z twojej strony, mały szepnął.
Podeszłam do nich, kładąc dłoń na ramieniu Tomka. Przepraszam zaczęłam, ale mężczyzna potrząsnął głową.
Niech pani nie przeprasza odparł. Pani syn ma więcej serca niż niejeden, kogo spotkałem.
Zapadła cisza. Bar powoli wrócił do gwaru, ale nasz kąt zdawał się istnieć poza czasem.
Spojrzałam na twarz nieznajomego. Pod warstwą brudu i splątanych włosów był po prostu… człowiek. Zmęczony, może głodny. Z pewnością samotny.
Chce pan do nas dołączyć? usłyszałam własne słowa, zaskoczona samą sobą.
Zawahał się, zerka
