Przez 30 lat małżeństwa wychowywaliśmy dwójkę dzieci, które zawsze były naszą dumą. Dlatego wieść o zaręczynach Jakuba z Katarzyną, była dla mnie trudna do przyjęcia. Katarzyna to dziewczyna zarozumiała i za nadto wyniosła ze względu na jej zamożne pochodzenie.
Ich plany dotyczące wystawnego wesela wydawały się kompletnie poza naszymi możliwościami finansowymi, co dodatkowo potęgowało moje zaniepokojenie. Nie chciałam, aby nasza rodzina wpadła w długi przez jednodniowe świętowanie.
Podczas kolacji z rodzicami Katarzyny stało się jasne, jak wielkie mają oczekiwania co do wystawnego wesela. Oczekiwali wesela jak z bajki, z przepychem i elegancją, co zdecydowanie przekraczało nasz skromny budżet.
Starałam się negocjować, proponując bardziej przystępne, ale równie piękne alternatywy. Niestety, spotkało się to z ich wyraźnym niezadowoleniem i milczącą zgodą mojego męża, który wydawał się unikać konfliktu.
W miarę jak przygotowania do ślubu nabierały tempa, napięcia rosły. Ostatecznie, mimo naszych obaw, zgodziliśmy się na wiele rzeczy. Mój mąż choćby potajemnie zaciągnął kredyt, co było dla mnie ogromnym rozczarowaniem. Czułam, jak nasze życie staje się coraz bardziej skomplikowane.
Moje oburzenie osiągnęło szczyt, gdy para postanowiła wykluczyć starszych członków rodziny, w tym babcię pana młodego, z listy gości. To podkreśliło, jak bardzo różnimy się w kwestii wartości i co jest dla nas ważne.
Zrozpaczona i czując się bezsilna, postanowiłam, iż nie pojawię się na weselu. Była to decyzja trudna, ale czułam, iż muszę postawić na swoim. Pozostanie w domu w dniu wesela było dla mnie formą protestu, ale też oznaką, iż coś między nami nieuchronnie się zmieniło.
Od tamtej pory minęło kilkanaście miesięcy, a rozłam między mną a młodą parą utrzymuje się nadal. Rozmowy z Jakubem i Katarzyną stały się sporadyczne i pełne niewypowiedzianych pretensji. Gorzki posmak pozostawiły ciągłe spłaty kredytów i nierozwiązana napięta atmosfera.
Czasem zastanawiam się, czy mogło być inaczej? Może moja reakcja była zbyt gwałtowna? Może jednak powinnam była zachować spokój i otwartość, zamiast pozwolić, aby duma i rozżalenie wzięły górę?
