Mój pasierb zmienił zasady gry: tylko prawdziwe matki powinny zająć pierwsze miejsce!

Mój pasierb zakwestionował to przysłowie: tylko prawdziwe matki mają miejsce z przodu!

Kiedy wyszłam za mąż za mojego męża, Bartek miał zaledwie sześć lat. Jego matka odeszła, gdy miał czterybez telefonów, bez listów, tylko ciche wyjście w środku mroźnej lutowej nocy. Mąż, Wojtek, był złamany. Poznałam go rok później, oboje próbowaliśmy poskładać rozbite kawałki naszych żyć. Gdzieś między klejem a łzami stało się jasneto małżeństwo nie było tylko o nas. Było też o Bartku.

Nie urodziłam go, ale od chwili, gdy wprowadziłam się do tego domu ze skrzypiącymi schodami i plakatami piłkarskimi na ścianach, byłam jego. Macocha, takale też budzik, robiąca kanapki z nutellą, partnerka od projektów i kierowca na pogotowie o trzeciej nad ranem, gdy gorączka nie spadała. Byłam na każdym szkolnym przedstawieniu, wrzeszczałam jak opętana na meczach. Zarywałam noce, tłumacząc równania, i trzymałam go za rękę, gdy pierwsza miłość rozpadła się na kawałki.

Nigdy nie próbowałam zastąpić jego matki. Ale starałam się być kimś, na kim mógł się oprzeć.

Gdy Wojtek zmarł nagle na udar, na krótko przed szesnastymi urodzinami Bartka, świat się zatrzymał. Straciłam partnera, najlepszego przyjaciela. Ale choćby w tej ciemności wiedziałam jedno:

Nie odejdę.

Wychowałam Bartka sama. Bez więzów krwi. Bez rodzinnego majątku. Tylko z miłością. I wiernością.

Patrzyłam, jak rośnie na wspaniałego człowieka. Byłam tam, gdy dostał wymarzoną rekrutację na studiawpadł do kuchni, wymachując papierem jak złotym biletem. Spłaciłam zaliczkę, pomogłam spakować walizki i płakałam jak dziecko, żegnając go pod akademikiem. Oklaskiwałam, gdy odbierał dyplom z wyróżnieniem, z tymi samymi łzami dumy co zawsze.

Więc gdy powiedział, iż żeni się z Kasią, rozpierała mnie radość. Był szczęśliwylżejszy niż od lat.

Mamotak, mówił do mnie mamochcę, żebyś była przy wszystkim. Przy wyborze sukni, przy wieczorze panieńskim, wszędzie.

Nie spodziewałam się być w centrum. Wystarczyło, iż mnie chciał.

W dzień ślubu przyszłam wcześniej. W granatowej sukiencekolorze, który zawsze nazywał domem. W torebce miałam małe aksamitne pudełko.

W środku spoczywały spinki do mankietów z wygrawerowanym napisem: *Chłopiec, którego wychowałam. Mężczyzna, którym się zachwycam.*

Nie były drogie, ale nosiły całe moje serce.

Weszłam do sali. Kwiaty, nerwowe dźwięki skrzypiec, organizatorka z listą w dłoniach.

Wtedy podeszła do mnieKasia.

Piękna. Nienaganna. Suknia jak odlane. Uśmiechnęła się, ale oczy zostały zimne.

Cieszę się, iż przyszłaś.

Nie przegapiłabym tego za nic.

Zawahała się. Spojrzała na moje dłonie, potem znów w twarz.

Tylko uprzedzampierwszy rząd jest zarezerwowany dla biologicznych matek. Mam nadzieję, iż rozumiesz.

Słowa nie trafiły od razu. Może chodziło o tradycję? Logistykę? Ale potem zobaczyłamten nienaturalny uśmiech, wyrachowaną uprzejmość. Mówiła dokładnie to, co myślała.

Tylko prawdziwe matki.

Ziemia zniknęła mi spod nóg.

Organizatorka zerknęła na nas. Jedna z druhen niespokojnie się poruszyła. Cisza.

Przełknęłam ślinę. Oczywiście, wyszeptałam.

Podeszłam do ostatniego rzędu. Kolana drżały. Ściskałam pudełko, jakby mogło mnie poskładać.

Zagrała muzyka. Goście się odwrócili. Orszak ruszył. Wszyscy uśmiechnięci.

A potem pojawił się Bartek.

Tak dorosły w granatowym garniturze. Spokojny, pewny. Ale gdy szedł, jego wzrok błądził po rzędach. W lewo, w prawoaż w końcu znalazł mnie z tyłu.

Zatrzymał się.

Najpierw zdziwienie. Potemzrozumienie. Spojrzał na przód, gdzie matka Kasi siedziała dumnie oboj ojca.

I wtedy zawrócił.

Myślałam, iż coś zapomniał.

Lecz jego druh podszedł do mnie.

Pani Kowalska? szepnął. Bartek prosił, żeby zaprowadzić panią do pierwszego rzędu.

Nie, wszystko w porządku, nie chcę zamieszania

Nalega.

Wstałam powoli. Płonęłam. Wszystkie oczy były na mnie, gdy szłam przez alejkę.

Kasia odwróciła się, twarz jak maska.

Bartek stanął przed nami. Spojrzał na nią, głos cichy, ale twardy. Usiądzie z przodu. Albo nie będzie ślubu.

Bartek, przecież ustaliliśmy

Przerwał jej delikatnie. Powiedziałaś, iż pierwszy rząd jest dla prawdziwych matek. Masz rację. Właśnie dlatego ona tam będzie.

Zwrócił się do gości. Ta kobieta mnie wychowała. Trzymała za rękę, gdy miałem koszmary. Zrobiła ze mnie człowieka, którym jestem. To moja matka, choćby jeżeli nie urodziła.

Dopiero wtedy dotarło do Kasi. Jej oczy zmiękły, a w kąciku usta drgnął cień uśmiechu.

Ktoś zaczął klaskać. Najpierw cicho. Potem głośniej. Ludzie wstawali. Organizatorka ocierała łzy.

Kasia skinęła głową.

Chwyciłam Bartka za ramię. Zaprowadził mnie na przód. Usiadłam obok matki panny młodej.

Ona nie spojrzała. Ale to nie miało znaczenia. Nie byłam tam dla niej.

Ślub był piękny. Gdy się całowali, sala eksplodowała brawami.

Później, na przyjęciu, stałam z boku.

Kasia podeszła, gdy tańce ucichły.

Przepraszam, wyszeptała. W jej oczach było coś nowegozrozumienie?

I wtedy wiedziałam. Może nie od razu, ale z czasembędziemy rodziną.