**Dziennik**
Było już dziesięć lat, odkąd poślubiłam Daniela, gdy moje życie niespodziewanie się zmieniło.
Kiedy się pobraliśmy, był ambitnym człowiekiem z wielkimi marzeniami. Stałam przy nim przez wszystkie noce spędzone na pracy i finansowe trudności. Razem zbudowaliśmy z jego małej firmy importowej prężnie działające przedsiębiorstwo.
Ale sukces go zmienił.
Gdzieś po drodze Daniel zamienił pokorę na arogancję. Przestał widzieć we mnie partnerkę, a zaczął traktować jak element wystroju — zawsze obecny, zawsze niezawodny, niepotrzebujący uwagi.
Zauważyłam tę zmianę w drobiazgach: jak przerywał mi podczas przyjęć, jak machnął ręką, gdy wyrażałam opinię, jak przedstawiał mnie jako „moja żona, Małgorzata”, choćby na mnie nie patrząc.
Mimo to zostałam. Nie dlatego, iż nie mogłam odejść, ale wierzyłam, iż małżeństwo to przetrwanie burz razem. Myślałam, iż człowiek, w którym się zakochałam, wciąż jest gdzieś głęboko w tym, który teraz więcej czasu spędzał w salach konferencyjnych niż w naszym salonie.
**Dzień, w którym ją przyprowadził**
Był wtorkowy wieczór. Wyjmowałam właśnie pieczonego kurczaka z piekarnika, gdy usłyszałam otwierające się drzwi wejściowe. Głos Daniela rozbrzmiewał w przedpokoju, ale był w nim dziwny ton — mieszanka formalności i podekscytowania.
Potem usłyszałam inny głos. Kobiecy.
Gdy weszli do kuchni, zamarłam.
Daniel stał w dopasowanym garniturze, jedną rękę trzymając w kieszeni, drugą opierając na ramieniu młodej kobiety, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia cztery lata. Miała miękkie brązowe włosy, nieskazitelną cerę i nerwowy uśmiech.
„Małgorzato” — powiedział swobodnie — „to jest Klara. Będzie moją drugą żoną.”
Przez chwilę myślałam, iż źle usłyszałam.
„Twoją… co?” — zapytałam powoli.
„Drugą żoną” — powtórzył, jakby ogłaszał rozbudowę firmy. „Czas, żeby nasza rodzina… ewoluowała. Klara będzie mieszkać z nami, a ja oczekuję, iż ją zaakceptujesz. To dla dobra rodziny, Małgorzato. Wciąż będziesz miała wszystko, czego potrzebujesz.”
Ostrożnie odstawiłam naczynie, bojąc się, iż jeżeli zaciśnę palce mocniej, coś się roztrzaska. Mówił, jakbym powinna być wdzięczna, jakby moje uczucia były nieważne.
Nie wiedział jeszcze, iż w tamtej chwili coś we mnie pękło.
Spojrzałam na Klarę. Unikała mojego wzroku, wyraźnie skrępowana.
Wtedy odwróciłam się do Daniela i powiedziałam: „Dobrze. Zgadzam się. Ale pod jednym warunkiem.”
Daniel uniósł brwi, spodziewając się błagania lub protestu, a nie zgody. „Jakim?”
„Cały majątek, aktywa i udziały w twojej firmie zostaną przepisane na nas trójkę — ciebie, mnie i Klarę — w równych częściach. A przez rok, jeżeli ktoś z nas odejdzie, jego udział automatycznie przejdzie na pozostałych. Bez wyjątków.”
Roześmiał się, myśląc, iż blefuję. „Zawsze byłaś praktyczna, Małgorzato. Wiesz, iż ja nigdzie nie odchodzę, więc dobrze — zgadzam się.”
Klara zawahała się. „Ja… nie wiem…”
Daniel przerwał jej. „To tylko formalności. Będziesz zabezpieczona, Klaro. Podpisz.”
I tak dokumenty zostały sporządzone, podpisane i złożone.
**Rok cichych zmian**
Daniel zakładał, iż życie będzie toczyć się dalej, z nim jako niekwestionowanym centrum. I w pewnym sensie pozwoliłam mu w to wierzyć. Na zewnątrz grałam rolę ugodowej żony. Uśmiechałam się na przyjęciach, witałam Klarę w domu, nie robiłam publicznych scen.
Ale prywatnie podjęłam decyzję: potraktuję Klarę nie jak rywalkę, ale jak sojuszniczkę.
Pierwsze tygodnie były niezręczne. Trzymała się swojego pokoju, wyraźnie skrępowana w moim towarzystwie. Przerwałam lody, zapraszając ją na targ. Szłyśmy między straganami z warzywami i kwiatami, a ja opowiadałam jej o każdym sprzedawcy — jak pani Kowalska sprzedawała ser już od czterdziestu lat, jak syn piekarza raz dał mi chleb za darmo, gdy z Danielem byliśmy bez grosza.
Powoli Klara zaczęła się rozluźniać. Śmiała się z mojego suchego humoru, pomagała mi w kuchni, a choćby chodziła ze mną na poranne spacery.
Nie minęło dużo czasu, a Klara zobaczyła to, co ja widziałam od lat: arogancję Daniela, jego nawyk podejmowania decyzji bez słuchania innych, ciągłą potrzebę kontroli.
Pewnego wieczoru, po tym jak zbagatelizował jej opinię przy stole w obecności gości, znalazłam ją w kuchni, wpatrującą się w herbatę.
„On tak robi i z tobą?” — zapytała cicho.
Skinęłam głową. „To nie ty, Klaro. To on się takim stał.”
Wtedy po raz pierwszy naprawdę na mnie spojrzała — nie jak na „pierwszą żonę”, którą miała zastąpić, ale jak na drugą osobę w tej samej pozłacanej klatce.
Trzy miesiące przed rocznicą umowy Daniel wyjechał w podróż służbową. Tej nocy Klara zapukała do moich drzwi.
„Muszę ci coś powiedzieć” — zaczęła. „Nie wyszłam za niego z miłości. Moi rodzice byli w długach, a on zaproponował, iż je spłaci, jeżeli się zgodzę. Myślałam… iż może uda się to jakoś przeżyć. Ale nie tak.”
Położyłam dłoń na jej ramieniu. „Masz wybór, Klaro. Większy, niż myślisz.”
Od tamtej pory zaczęłyśmy rozmawiać otwarcie, dzieląc się frustracjami i marzeniami. A gdzieś po drodze narodził się pomysł — najpierw nieśmiały, potem coraz wyraźniejszy.
**Dzień odwrócenia sytuacji**
Rocznica nadeszła w szary, deszczowy poranek. Daniel siedział na czele stołu, pewny siebie jak zawsze.
„No cóż” — powiedział, popijając kawę — „przetrwaliśmy rok. Mówiłem ci, Małgorzato, iż nie ma się czym martwić.”
Uśmiechnęłam się. „Masz rację, Danielu. Dlatego Klara i ja mamy coś dla ciebie.”
Klara przesunęła kopertę przez stół. W środku były dwa podpisane dokumenty rozwodowe — jeden ode mnie, drugi od niej.
Oczy Daniela rozszerzyły się. „Co to jest?”
Odpowiedziałam spokojnie. „Warunek, pamiętasz? jeżeli ktoś odejdzie, jego udział przechodzi na pozostałych. Klara i ja od
